Nordic GiantsAlbum

Een half jaartje geleden stak ik de loftrompet voor de heruitgave van de eerste twee ep’s van dit illustere duo op Kscope. Ik sloot die – zeer positieve – recensie af met de hoop dat het debuutalbum iets minder mooi en iets spannender zou zijn. Dat klinkt misschien raar, maar Nordic Giants hadden op die eerste ep’s wel een beetje de neiging te blijven steken in wat pathetisch gegalm van het type This Mortal Coil, beeldschoon, maar ook een beetje saai.

Dat gevaar is niet geweken, maar misschien moet ik eens ophouden met dat gezanik. Per saldo is “A Séance Of Dark Delusions” een schitterend album, van de ouverture in cinemascope tot de laatste tonen van A Thousand Lost Dreams. De beide heren, die zich op het podium verkleden als figuranten uit Mad Max en met Loki en Roka ook de namen van Noorse goden hebben overgenomen, hebben misschien de uitstraling van hardrockers als GWAR, muzikaal zijn ze veel subtieler, diep geworteld in de Britse gothic – en wavemuziek van de jaren ’90. Denk aan de latere platen van Siouxsie & The Banshees, Cocteau Twins en The Mission, aangevuld met een snufje Keane en, uiteraard, Porcupine Tree.

Echt een eigen geluid heb je daar nog niet mee, zeker niet als je je bedient van steeds weer andere zangers en zangeressen. Gastoptredens van Beth Cannon, Freyja en de zanger van de band Saturday Sun (nog een band die excelleert in het verstrekken van zo weinig informatie als maar enigszins mogelijk) zijn zeer verdienstelijk, maar dragen niet bij aan herkenbaarheid. Wat in elk geval ‘Nordic’ genoemd mag worden, is het gebruik van dramatische pianopartijen en groots drumwerk in filmische muziek die zijn bestaansrecht ontleent aan zoveel mogelijk galmapparatuur op standje elf. Luister bijvoorbeeld eens naar Illuminate, dat zo’n beetje alle kenmerken heeft van een perfecte Nordic Giants compositie: woordloze dameszang, melancholie ter grootte van een kathedraal, woeste drums en meer reverberatie dan in een betegelde vliegtuighangaar. (Ja, die bestaan, voor watervliegtuigen!)

Voeg daar aan toe: sampletjes van plechtig sprekende onheilsprofeten, sonore trompetten en sinistere synthesizers, en je hebt het complete palet waarvan deze mannen zich zo verdienstelijk bedienen. Vooral met een koptelefoon op is het overdonderende, epische muziek. Draai het echter niet als achtergrondgeluid, dan blijft er niks van hangen.

Nordic Giants zijn met dit album een stapje dichterbij de grootsheid die ik ze gun, maar ze zijn er nog niet. Daarvoor ontbreekt het nog net aan die briljante ‘hook’, die verrassing die de muziek dat laatste stapje hoger tilt. Maar laat mij maar lullen, dit is al heel, heel mooi!

Er zit overigens ook een dvd bij het album, met een mini documentaire, live-opnamen en een paar prachtige video’s.

Erik Groeneweg