Adeia Album

In mijn verslag van het optreden Van Adeia tijdens “Celebrate 2014!” schreef ik al dat het tweede album in de maak was. Mijn interesse voor deze Rotterdamse avant-garde progressieve metal band was tijdens deze eerste kennismaking gewekt en ik kon dus niet wachten totdat dit een feit was. Helaas heeft het dus nog ruim twee jaar geduurd voordat dit nieuwe album het levenslicht zag. Maar “Serenity” maakt het wachten meer dan waard en dus zo’n vier jaar na hun debuut “Hourglass” is er hun tweede album dat deze band – in ieder geval in Nederland – op de kaart gaat zetten.

Ongestructureerd, storend en bizar opent Burning Skies het album, Franc Timmerman brengt al snel zijn gruntende vocalen ten gehore. Asymmetrische klankkleuren vermengt met complexe texturen maken dit bijna dertien minuten durende nummer tot een uniek stukje muziek. Heftige passages waarbij stevige grunts aanwezig zijn, worden afgewisseld met rustigere stukken en cleane vocalen. Daarnaast worden regelmatig samples gebruikt met gesproken teksten. Ook de kenmerkende instrumenten zoals de elektrische viool en de cello geven dit nummer iets specifieks. Mysterieus, duister, enigmatisch, macaber en tegelijkertijd imponerend en verrassend. De ruim twaalf minuten blijven continu afwisselend, waardoor de aandacht goed wordt vastgehouden.

Adeia is een band geformeerd door de klassiek geschoolde violiste Laura ten Voorde, die een eigenzinnige vorm van klassieke muziek wilde combineren met progressieve death metal. Of zoals ze het zelf noemen een combinatie van ‘bone-crushing extreme metal tot etherische klassieke’ muziek. Naast de klassieke viool, bepalen ook de cello – bespeeld door Ruben van Kruistum – en de kenmerkende en veelzijdige zang van Franc Timmerman de muziek van Adeia. Maar natuurlijk geven ook de toetsen, (bas)gitaar en drums een rijke klankkleur aan de muziek. Daarnaast horen we ook nog de piano en het blaasinstrument hoorn op een aantal nummers.

De combinatie tussen klassieke muziek en progressieve metal is natuurlijk niet uniek en zeker vaker geprobeerd, echter de wijze waarop Adeia dit ten gehore brengt is volgens mij nog nooit vertoond. De elektrische viool wordt met de strijkstok vingervlug bespeeld die tezamen met de andere strijkinstrumenten – waaronder ik voor het gemak de gitaar ook schaar – een stevige basis voor de muziek neerzet.

Het klapstuk van het album is het tweedelige The Adjudicator, dat voor het gemak begint met Part II. De eerste drie minuten zijn heerlijke rustige muziekelementen met de voornoemde strijkinstrumenten op de voorgrond. Het bouwt heerlijk op naar een climax, waarna Timmerman zijn grunting kwaliteiten laat horen en gemakkelijk afwisselt met cleane zang. Het nummer is blijvend doorspekt met vioolklanken, heerlijke gitaar en vette drums. In het eerste deel – de afsluiter van het album – horen we ook nog de niet zo vaak voorkomende hoorn van Rik van Honk.

Precies zeven jaar na oprichting komt Adeia met zijn tweede album “Serenity”. Geen hoge kwantiteit derhalve, maar duidelijk wel de kwaliteit die men mag verwachten van conservatorium geschoolde muzikanten. Ik kan natuurlijk proberen om referenties te geven voor de muziek en zou dan ergens uitkomen bij bands als Enslaved, Opeth, Tool en Pain of Salvation. Maar laat je hierdoor zeker niet verwarren, de muziek van Adeia is vernieuwend en onvergelijkbaar met andere bands. Ruard schreef over “Hourglass” dat het een goede basis was om verder te groeien, Adeia bewijst met “Serenity” dat ze zeker een stuk zijn gegroeid. Aanbevelingswaardig voor iedere progliefhebber met een stevige achtergrond.

Mario van Os