Frequency DriftAlbum

Frequency Drift released met “Letters To Maro” alweer zijn zevende album en begint qua line-up steeds meer op een project van Andreas Hack en Nerissa Schwarz te lijken. Op Wolfgang Ostermann (drums) na is iedereen weer ingeruild. Rainer Wolf bast niet langer en zangeres Melanie Mau werd vervangen door Irini Alexa en Martin Schnella doet nu gitaarsolo’s bij Gerd ‘Project:Patchwork’ Albers. Dat vind ik als gitaarliefhebber wel jammer, maar het is een doelbewuste keuze. Geen ‘heavy’ gitaren, maar een volgende stap in de ontwikkeling.

Wat houdt dit dan in? Volgens de eigen informatiefolder richt de band zich deze keer op ritmische sophisticated en innovatief geluidsdesign, waarbij de harp centraal staat in de compositie samen met veel toetsen elektronica en ‘catchy’ zangpartijen. De driver achter dit alles: het beter tot zijn recht laten komen van het filmisch karakter van Frequency Drift’s muziek. Pfff… bent u daar nog, beste proglezer? Nou, dan bent u klaar voor de volgende hindernissen die Frequency Drift voor u opwerpt, want ook nu krijgen we niks cadeau en begint het kwartje pas na een aantal luisterbeurten te vallen.

Het is ook geen licht concept dat de basis vormt voor “Letters To Maro”. De naamloze hoofdpersoon keert terug naar de stad van zijn jeugd en komt er kort gezegd achter dat het najagen van genot en normaliteit niet de sfeer van verlies kan vernietigen. Hier slaagt de band in zijn opzet filmische muziek te maken, want ik zie bij dit soort teksten de Noord-Koreaanse nieuwslezeres uit mijn vorige recensie weer voorbijkomen…

De productie is ook weer dik voor elkaar, waardoor het sounddesign goed tot zijn recht komt. Izanami en Neon bijvoorbeeld vallen op door lekkere klankkleur en Ghosts When It Rains is ook een voorbeeld van een lekker klinkende compositie voorzien van een fraai toetsengeluid.

Irini Alexia doet vocaal goed werk en heeft hieraan ook meegeschreven, al kan de luisteraar de zang wellicht niet altijd als ‘catchy’ ervaren. Escalator is bijvoorbeeld een track waarbij de zang mogelijk onwennig aandoet in combinatie met de opgezegde teksten.

Toch scoort “Letters To Maro” bij mij een dikke voldoende, want het voordeel van de gevolgde aanpak is dat als je de tijd neemt voor wat luisterbeurten de aanvankelijk verborgen pracht wordt vrijgegeven en het gebodene niet snel zal vervelen.

Clemens Leunisse