MoongardenAlbum

Een tuintje op de maan. Er groeit natuurlijk geen zier op de dorre, stoffige grond, daar hoef je geen Rob Verlinden voor te heten. Associeer nu alsjeblieft het Italiaanse Moongarden daar niet mee, want deze progband is alles behalve opgedroogd en onvruchtbaar. Ook bestaat “Brainstorm Of Emptyness”, naar eigen zeggen het eerste volwaardige Moongarden-album, absoluut niet uit een aantal door een stelletje leeghoofden bij elkaar geharkte ideeën zoals de titel aangeeft. Integendeel juist, er is hier sprake van een zeer weldoordacht geheel.

De grote man achter Moongarden is toetsenist / bassist Cristiano Roversi, die tevens nagenoeg alle muziek heeft gecomponeerd en geproduceerd. Hij speelt met verve Hammondorgel, mellotron, synthesizers en piano op een Tony Banks-achtige manier. Je zou kunnen zeggen dat Moongarden de steekjes opraapt die Genesis met The Battle Of Epping Forest heeft laten vallen. “Brainstorm Of Emptyness” klinkt verrassend volwassen, geniaal eigenlijk. Roversi heeft z’n talenten ontwikkeld tijdens de drie jaar dat hij op het conservatorium o.a. compositieleer studeerde en dat is te horen. De composities zitten erg kundig in elkaar met vloeiende overgangen en boeiende, sfeergevende akkoorden.

Roversi wordt vergezeld door zijn enige Moongarden-maatje van het eerste uur, de fantastische gitarist David Cremoni. Deze bijna twintig jaar oudere virtuoos barst van de ervaring. Zijn spel bevat een scala aan invloeden, zoals het meeslepende van Mike Holmes, de gebonden loopjes van Allan Holdsworth, de uitbundigheid van Roine Stolt, het gedecideerde van Steve Morse en de intimiteit van Reine Fiske (Landberk). Vaak dienen zijn sublieme solo’s ter ontlading van de door toetsen opgebouwde spanning. Sea Memories is daar een prachtig voorbeeld van. Het is een waar genot om naar beide heren te luisteren.

Ook de verrichtingen van de nieuwe bandleden mogen er zijn. Drummer Massimiliano Sorrentini slaat vrij eenvoudige en doelmatige partijen met hier en daar een lekkere break. Het is echter de typerende stem van Ricardo Tonco die opvalt. Hij geeft Moongarden een eigen, maar vooral een apart gezicht. Zijn stem heeft het warme van David Sylvian en het expressieve van Geoff Mann. Tonco zingt z’n eigen teksten en melodielijnen zodat hij zich ten volle, zij het in het Engels, kan uiten. Alhoewel zijn teksten vrij depressief zijn, klinkt de muziek bijna nergens zwaarmoedig of donker. De melancholieke afsluiter The Losing Dawn vormt hierop een uitzondering. Gedragen toetsenklanken en een viool bepalen er de sfeer. Tonco komt het beste tot z’n recht in Who’s Wrong? De tekst gaat over de schuldvraag van een vader die z’n zoon heeft verlaten en diens halsstarrige reactie daarop. In de finale gaat Ricardo Tonco helemaal door het lint. In dit door mellotron en gitaar voortgestuwde stuk jammert de zoon het uit. Tonco waagt zich hier aan het overbekende gezang zo als te horen in Pink Floyd’s The Great Gig In The Sky. Hij slaagt er wonderwel fantastisch in.

Sonya In Search Of The Moon is een instrumentaal concept dat middels vier delen door de cd verweven zit. De eerste drie delen zijn behoorlijk kort, maar toch scheppen ze sfeer. Silver Tears is een zweverig stukje orgel met akoestische gitaar en Alone In The Nightfield is mellotron-gezweef richting Entangled van Genesis, terwijl het weinigzeggende The Search het kosmische karakter van dit mini-concept nog eens benadrukt. De Sonya-cyclus sluit af met een grandioze finale, het acht minuten durende Moonman Return. In dit IQ-achtige stuk zitten wervelende Moogloopjes en een gitaarsolo om je vingers bij af te likken. Als dan de mellotron invalt en de gitaar met grote toonafstanden om het oorspronkelijke thema heen speelt is het symfonische hek van de dam. Gaaf, gaaf, gaaf!

Dankzij deze cyclus komen de tussenliggende nummers goed uit de verf. Gun Child gaat over het geweld van jongeren op straat. Hoofdpersoon is een negenjarig kind dat iemand doodgeschoten heeft. In dit robuuste nummer laat Moongarden zich versterken met een extra gitarist voor de wat stevigere partijen. Ook het baswerk is prominent aanwezig met name in het stuk waar Ricardo Tonco in de huid kruipt van een tv-verslaggever. Is He Mommy’s Little Monster? is net als voorgaande nummers ook weer een typetjesnummer. Het lijkt te zijn weggeknipt uit één of ander hoorspel. Dat theatrale ligt de band wel. Indrukwekkend is de prachtig gezongen zin ‘…suffering for being an outcast secluded from the world outside our home‘.

Chrome Heart gaat voortvarend van start. Het is een typisch Moongarden-nummer boordevol tempo- en sfeerwisselingen, evenals het opruiende Sherylin’s Mistake. Hier haalt een Moog verwoestend uit en volgen de orgelakkoorden elkaar snel op.

“Brainstorm Of Emptyness” is opgedragen aan Andy Latimer. Dat lijkt opmerkelijk, want de muziek lijkt, in tegenstelling tot het debuut, weinig op die van Camel. Cristiano Roversi doelt dan ook op de emoties en die zijn er. Alhoewel de cd een wel doordacht geheel is komt de muziek nergens gekunsteld of bedacht over. Hier staat het verstand duidelijk in dienst van het hart en dat levert, zoals je weet, meestal erg mooie platen op.

Dick van der Heijde