Rush

Roll The Bones

Info
Uitgekomen in: 1991
Land van herkomst: Canada
Label: Atlantic Records
Website: http://www.rush.com
MySpace: -
Tracklist
Dreamline (4:38)
Bravado (4:35)
Roll The Bones (5:30)
Face Up (3:49)
Where's My Thing [Part IV Of Gangster Of Boats Trilogy] (3:49)
The Big Wheel (5:13)
Heresy (5:26)
Ghost Of A Chance (5:19)
Neurotica (4:40)
You Bet Your Life (5:00)
Geddy Lee: zang, bas, toetsen
Alex Lifeson: gitaar, zang
Neil Peart: drums
Met medewerking van:
Rupert Hine: toetsen, zang
Snakes & Arrows (2007)
Feedback (2004)
Rush In Rio DVD / CD (2003)
Vapor Trails (2002)
Different Stages [live] (1998)
Test For Echo (1996)
Counterparts (1993)
Roll The Bones (1991)
Presto (1989)
A Show Of Hands [live] (1989)
Hold Your Fire (1987)
Power Windows (1985)
Grace Under Pressure (1984)
Signals (1982)
Exit... Stage Left [live] (1981)
Moving Pictures (1981)
Permanent Waves (1980)
Hemispheres (1978)
A Farewell To Kings (1977)
All The World's A Stage [live] (1976)
2112 (1976)
Caress Of Steel (1975)
Fly By Night (1975)
Rush (1974)

Het is wonderlijk dat Rush, na in tegenstelling tot veel collega’s ongeschonden uit de punk- en New Wavejaren te zijn gekomen, eind jaren ’80 zó in de versukkeling raakte, dat een plaat als “Roll The Bones” kon verschijnen. Op het hoogtepunt van de punk scoort de band grote hits met “Permanent Waves” en “Moving Pictures”, tien jaar later is de fut er helemaal uit.

“Roll The Bones” is een conceptalbum over het Lot, over hoe elke beslissing die je neemt de rest van je leven verandert. Het leven is een gok, je kunt niet anders doen dan hopen dat je de juiste gok waagt en maar zien hoe het uitpakt. De hoes is een verwijzing naar de 17e eeuwse Nederlandse schilderstijl, naar de vanitas-gedachte dat niets van waarde beklijft, dat de enige zekerheid in het leven de dood is. ‘Roll The Bones’ betekent ‘gooi de dobbelstenen’ en dus gaan de teksten over gokken, over bluffen, over kansen grijpen en risico’s nemen.

Jammer genoeg neemt Rush muzikaal nauwelijks een risico op deze plaat. Het lijkt er eerder op dat de band zich wat krampachtig probeert te conformeren aan het heersende geluid van die tijd. De productie van Rupert Hine helpt niet mee, “Roll The Bones” klinkt dun en galmt een uur in de wind. Vroegere muzikale inspiratiebronnen als Led Zeppelin lijken te zijn ingeruild voor Simple Minds, Duran Duran, Big Country en Wang Chung. (De Eerste Nederlandse Pop Encyclopedie, vierde editie, maakt het nog erger: Flock Of Seaguls!)

De plaat opent min of meer hoopvol met Dreamline, een pittig tempo met reggaeaccenten, maar ook een flets liedje zonder memorabele melodie. Bravado, Simple Minds in het kwadraat, legt de vinger op de zere plek: dit is Rush op de automatische piloot. Geddy Lee zingt schor en futloos, de melodie en het ritme zijn simpel en niet bijzonder. Titelnummer Roll The Bones spant de kroon met al die Reflex-erupties (pép) en die heel erge rap in het middenstuk. Het swingt wel, maar wát een slap refrein. Dit bandje heeft veel meer met de hitparade van de late jaren ’80 te maken dan met de makers van “Moving Pictures”.

Naarmate de plaat vordert wordt het niveau er niet beter op. Geen enkel nummer heeft spanning, Geddy Lee zingt alsof hij stijf staat van de kalmerende middelen en Alex Lifeson’s pingelgitaar met z’n muren van chorus en delay gaat me enorm de keel uithangen. Neil Peart drumt onverdroten voort en probeert zijn kompanen mee te sjorren naar een wat hoger peil, maar zijn stevige drums vloeken met de halfhartige prestaties van de rest. Het ontbreekt aan goeie riffs, aan spannende refreinen, aan inspiratie. Neurotica is een uitermate dom liedje, Face Up is zo onbenullig dat ik zeker weet dat het ten tijde van “Signals” of zelfs “Power Windows” in de prullenbak was beland en het instrumentaaltje Where’s My Thing klinkt als de karaokeversie van Eye To Eye van Propaganda. (‘The first cut won’t hurt at all…’)

Als je “Roll The Bones” drie keer hebt gedraaid begin je je af te vragen of het geluid van déze driemansband gewoon niet te beperkt is. De heren klinken in elk nummer hetzelfde, een wat pastelkleurig geluid. Wel reuze netjes en verzorgd, maar in de verste verte niet opwindend of interessant. Gelukkig weten wij beter, maar als dit de debuutplaat was geweest had nu niemand het meer over Rush. “Roll The Bones” is niet echt superslecht, hij is vreselijk middelmatig en dat is eigenlijk erger.

Erik Groeneweg

Koop bij bol.com

Send this to a friend