SunchildAlbum

Wanneer ik je zou vragen om drie bezige baasjes in de progressieve rockscene te noemen zal je waarschijnlijk zeggen Steven Wilson, Arjen Lucassen en Roine Stolt.

Onbekend, maar minstens net zo talentvol is een jongeman uit Oekraïne genaamd Antony Kalugin. Deze jonge toetsenist (geboren op 11 februari 1981) is de drijvende kracht achter de groepen Karfagen, Hoggwash en Sunchild. De tijd die hij daarnaast nog overhoudt, steekt hij in het componeren van new age-achtige muziek die hij uitbrengt onder zijn eigen naam (album “The Water” uit 2008).
Zijn bekendste groep is wellicht Karfagen, waarmee hij instrumentale jazz- en fusion-achtige muziek speelt. Van deze groep tref je ook recensies aan op deze website. Minder bekend is de muziek die hij maakt met Sunchild.

Net als bij zijn andere projecten heeft Kalugin de muziek voor Sunchild zelf gecomponeerd. De teksten komen vrijwel allemaal van de hand van zijn vriend, de Welshman Will Mackie, een perfecte combinatie. Mackie is immers in staat de vrij persoonlijke teksten van Kalugin om te zetten in goed Engels, de taal die Kalugin wel machtig is, maar waarmee hij zijn gevoel minder goed kan verwoorden (dat is ook de reden dat wij alleen maar in het Nederlands recenseren).

Naast het spelen van toetsen zingt Kalugin zelf ook niet onverdienstelijk. Er is soms een licht accent hoorbaar, maar dat vind ik niet storend. Hij laat zich verder bijstaan door een keur aan jonge en talentvolle muzikanten, zangers en zangeressen uit zijn land.

“The Gnomon” is het debuutalbum van Sunchild en gelijk een dubbelaar. Centraal thema zijn de herinneringen van Kalugin aan zijn jeugd en tienerjaren. Met name de lastige keuzes die je als jong mens moet maken, de onschuldige spelletjes die je speelt zonder op dat moment te beseffen dat deze je volwassenheid gaan bepalen, zijn verwerkt in een aantal (epische) stukken.

Keltische en middeleeuwse klanken zijn de opmaat voor het instrumentale titelstuk. Wanneer deze naadloos overgaat in het eveneens instrumentale Astoria openbaart zich plots een onvervalst stuk met Flower Kings-achtige muziek, waarna Camel het stokje overneemt met Andy Latimer-achtig gitaarspel. Goh, is dat niet Quidam? De stevige gitaarriffs in combinatie met het fluitspel zouden het je zo doen geloven.
Deze eerste meer dan tien minuten zijn Andy Kalugin ten voeten uit. De klassiekers in de symfonische rock gaan in de stoofpot met de meer hedendaagse prog. Strooi hier wat traditionele Oekraïense volksmuziek overheen, laat dit even sudderen en uw muzikale gerecht is klaar. Welkom in de keuken van drie-sterren kok Kalugin. Vanaf heden willen je smaakpapillen niets anders meer.

Wanneer na een krap kwartier in Sleepwalker Kalugin zijn stembanden voor het eerst laat trillen ontwaak je uit je aangename roes als ware het gelijk aan het kwartiertje uitbuiken na een smaakvolle maaltijd. Het Flower Kings geluid is nog niet helemaal uit de lucht, maar wordt meer en meer vermengd met de aangename toetsen van Kalugin. Een bijzonder brouwsel van trompet, trombone en saxofoon zorgt voor de topping op dit 27 minuten durende magnum opus van cd 1. Had ik overigens al de instrumenten hobo, bayan en klarinet genoemd? Ook deze kom je allemaal tegen.

Het jazzy en van erg fraai toetsenspel voorziene The Prayer Of The Broken Heart en het instrumentale Adrift sluiten deel 1 af.

Cd 2 kent ‘slechts’ vier nummers die variëren in lengte van vijf tot twintig minuten. De ballad Love Will Shine Like Gold is opgedragen aan Kalugin’s zoontje Mark. Het is een vrij persoonlijk nummer waar Kalugin, die bepaald geen wereldzanger is, tot grote hoogten stijgt met sterke Göran Edman-achtige zang.

Modern en vlot gaat Sunchild van start. Dit afwisselende nummer herbergt veel toetsensolo’s en ook een koperblazerssectie laat niet verstek gaan. Geniet van de uiteenlopende klanken die deze Oekraïense toetsenvirtuoos uit zijn klavieren tovert, voortdurend ondersteund door een pompende ritmesectie.

Zijn de nummers op “The Gnomon” over het algemeen voorzien van lang uitgesponnen instrumentale passages, in Wonderworld is dat anders. Dit nummer verzandt in teveel tekst en ik ontkom niet aan de indruk dat Kalugin zich hier een beetje vertild heeft. Het zal de overmoed van een nog niet zo ervaren muzikant zijn.

Liefhebbers van met moderne toetsen doorspekte symfonische rock die een brug slaat tussen de ‘klassieken’ en ‘modernen’, kunnen met “The Gnomon” van een zeer smakelijke maaltijd genieten die ondanks zijn 96 minuten speelduur ook nog eens prettig verteert.
Ober!

Hans Ravensbergen