AnathemaConcert

Atmosferisch beuken in Haarlem!

Ik heb het even nagezocht, maar Progwereld was nooit eerder te gast in het Patronaat te Haarlem. Dat is opmerkelijk, daar het Patronaat, gelegen aan de westrand van het pittoreske centrum van Haarlem een mooie zaal is, die in tegenstelling tot sommige andere kleinere en middelgrote zalen die door bands uit onder meer ons aller favoriete genre gefrequenteerd worden, ook nog eens uitstekend bereikbaar is. De locatie smaakte alvast naar meer dus… en dan heb ik het nog niet eens over de muziek gehad!

Anathema is een van die bands waarop het label ‘progressieve rock’ in zijn meer oorspronkelijke vorm van toepassing is. Ooit begonnen als doom-metalband, heeft het gezelschap rond de gebroeders Cavanagh later steeds vaker gas teruggenomen en zijn sound met meer atmosferische en alternatieve rockelementen verrijkt. Dat is op zichzelf fascinerend genoeg, maar de vraag rest of een concert dat, zoals vooraf beloofd, kriskras door dit repertoire heengaat niet wat al te veel van de luisteraar vraagt.

Dat viel eigenlijk nogal mee, maar dat had er misschien mee te maken dat, ondanks de belofte vooraf, de focus toch behoorlijk op het nieuwere werk lag. Van het vroegere werk waren “Serenades” en “Eternity” beide met één nummer vertegenwoordigd (Sleepless en Hope) en was er voor “The Silent Enigma” in het geheel geen plek. Volop ruimte was er daarentegen voor  “Alternative 4” (Shroud of False, Fragile Dreams, Empty en Lost Control), “Judgement” (Deep, Parisienne Moonlight en Judgement), “A Fine Day to Exit” (Panic, A Fine Day to Exit en Temporary Peace) en vooral het nog steeds laatste reguliere album “A Natural Disaster” (Balance, Closer, Are You There?, A Natural Disaster en Flying). Van de al geruime tijd binnenkort te verschijnen nieuwe plaat (die volgens de laatste berichten “We’re Here Because We’re Here” gaat heten en eind 2009 verschijnt, waarvan akte) werd ook een voorproefje gegeven (Angels Walk Among Us en Hindsight).

Een aangename verrassing was de gastrol voor Anneke van Giersbergen. Niet alleen mocht ze de traditionele vrouwenzang op A Natural Disaster en Parisienne Moonlight verzorgen, ook was er ruimte om met Danny Cavanagh The Blower’s Daughter, een cover van Damien Rice, in duet te brengen, ter ere van hun zojuist verschenen gezamenlijke akoestische album, “In Parallel”. Of het nou bij een Anathema-optreden hoort of niet en of we nou onze wenkbrauwen fronsen bij covers of niet, het moment dat Van Giersbergen vanuit het niets “And So it Is…” inzette, hoort bij de hoogtepunten van de avond.

Een ander zijproject van Danny Cavanagh is overigens Leafblade, samen met Sean Jude. Zij vormden met hun akoestische folk het voorprogramma, hierbij geholpen door enkele percussionisten met een verbod op uitspringende geluiden. Voor één nummer klonk het heel aardig, maar bij een compleet voorprogramma (dus… een complete… drie kwartier?) sloeg de verveling vrij snel toe. Twee gitaristen, waarvan er een typische niet-gitaargeluiden produceerde en de ander telkens naar net dezelfde gevoelige snaar opbouwde, was een opzet die in elk geval in eerste instantie niet erg aan wist te slaan. Misschien dat een beetje hard-zacht-contrast geholpen had?

En daarmee hebben we het sterkste punt van de hoofdact te pakken. Er zitten een paar fijne headbangstukken tussen en de ballads zijn meestal ook wel mooi, maar de band komt toch het meest tot zijn recht in de meer dynamische nummers. Waar crescendo’s en climaxen bij sommige bands clichés op zich zijn, wist Anathema de aandacht van begin tot eind vast te houden. Dat er nu en dan een meer standaard-rocknummer (zoals de Roy Harper-cover Hope) tussendoor kwam, hielp hier alleen maar aan mee. Dat van sommige nummers de studioversie veel ruimte tot verbetering overlaat (zoals Fragile Dreams), kwam ook al niet slecht uit.

Het was inmiddels ruim na elven toen het licht definitief weer aanging. Een avond Anathema bleek uitermate welbesteed.

Casper Middelkamp