Jethro TullAlbum

Bedoeld om de website van Jethro Tull de promoten, kon de buitengewoon tijdsgebonden titel
“J-Tull Dot Com” niet slechter worden gekozen. Maar ja, wie had in 1999 kunnen bevroeden dat we anno nu Google zouden hebben? Het bleek ook nog eens het laatste studiofeit van de band te zijn (kerstplaten tel ik uit overtuiging niet mee), dus waarom ‘modern’ doen als je toch alleen maar promotie maakt voor je rijke verleden?

“J-Tull Dot Com” was in 1999 in elk geval een teleurstelling na het voortreffelijke “Roots To Branches”, vier jaar daarvoor, een onderschat, maar door Tull-fans gelukkig niet ongewaardeerde plaat die liet horen dat Ian Anderson aan scherpheid niets had afgedaan. De verwachtingen voor deze plaat waren daarom op zijn minst eager, hoewel de jaren ’80 en ’90 wat Tull-begippen betreft een tijd al een kwestie van vallen en opstaan is geweest.

Maar is deze laatste plaat van Jethro Tull echt zo vreselijk? Nou, dat ook weer niet. De dertien songs zijn hooguit van het kaliber ‘gaat-er-mee-door’, en op zijn best van het niveau van “Night Caps”, die geinige verzamelaar van leftovers uit 1995, waarvan velen ook de laatste jaren te vinden waren op de lawine van remasters die de fan overviel. Het lijkt – met andere woorden – dus wel een verzameling bonustracks, wat ook kan liggen aan het feit dat de cd bomvol nummers staat.

Helaas zijn de dieptepunten er ook, zoals het vreselijke Hot Mango Flush, dat in de vorm van Mango Surprise nog een reprise krijgt ook. Ik kan persoonlijk ook niet veel met de opener Spiral, die me te veel een kijk-ons-eens-swingen sfeertje heeft. Ik kan nog minder met Anderson’s hondenliefde op The Dog-Ear Years. Sowieso, zoals ik al zei, er staan teveel liedjes op deze plaat. Naar het einde toe neemt niet alleen de kwaliteit af, Anderson maakt ook nog eens reclame voor zijn (toen nog komende) soloplaat. Hinderlijk dat ze dat bij deze heruitgave niet hebben weggepoetst.

Maar ach, Dot Com, hoe tijdsgebonden ook, is best een leuk liedje, en hetzelfde geldt voor het aangename Wicked Windows. Het enige echt sterke nummer vind ik zelf Hunt By Numbers, dat weliswaar stoelt op weinig thematisch materiaal, maar het boeverige karakter kent van Occasional Demons van “Catfish Rising” en Kissing Willie van “Rock Island”, twee Tull-nummers die ik vanwege de grappige en stoute teksten erg kan waarderen. Dat masculiene en semi-seksistische van Anderson had hij in latere jaren wel nog wat meer mogen uiten.

Als de plaat vordert neemt niet alleen de kwaliteit af, maar ook de aandacht van de luisteraar verslapt. We veren nog één keer op bij El Nino, dat zich kenmerkt door een sterke riff van de altijd subliem spelende Martin Barre, en ook nog bij Bends Like A Willow, dat gewoon een goed liedje is. Het met een accordeon opgesierde afsluiter A Gift Of Roses is nog redelijk te doen, daarom is de ‘reclame’ van Anderson na dit nummer zo ontzettend jammer.

De conclusie wat betreft “Dot Com”, zoals de plaat in de volksmond heet, is dat het een teleurstellende, uitgebluste plaat betreft, met slechts een paar lichtpuntjes. De plaat heeft voor de verstokte fans wellicht wat te bieden, maar de rest adviseer ik andere platen uit Tull’s zeer rijke discografie te exploreren.

Markwin Meeuws