Interview Tom de Wit

Interview: Ruard Veltmaat
Datum: 01-02-2011

Als je goed zoekt vind je vanzelf Nederlands of Vlaams talent. Die conclusie kunnen we bij Progwereld wel trekken. Natuurlijk zijn wij als Nederlandse website gefocust op de jonge muzikanten van vaderlandse en Belgische bodem. Dat is wel eens zoeken, maar uiteindelijk komen ze toch bovendrijven. Zo is er een jonge vent afkomstig uit Amersfoort die zich openbaart bij deze recensent. Hoewel er in zijn nieuwe album “Scrapbook” wel verbeterpunten te vinden zijn, staat wat mij betreft het talent van Tom de Wit centraal. Aan ons om dus maar eens met hem te gaan praten over motivaties, passie en ambitie. Ruard interviewt Tom de Wit over zijn leven en zijn project TDW.

Tom, jij bent zo’n beetje de mastermind achter TDW, hebt zelfs al drie albums uitgebracht, maar je bent nog relatief onbekend in de muziekscene, kan je wat meer over jezelf en TDW vertellen?

Nou, om maar bij het begin te beginnen, Ik ben dus Tom, een nu 23 jarige jongen uit het midden van de wereld (Amersfoort!) en TDW is mijn muzikale uitlaatklep sinds ik 14 jaar ben geworden. Ik ben dus nu al ruim 9 jaar muziek aan het componeren, produceren, mixen etc. De muziek en teksten in dit project schrijf ik zelf en werk ik allemaal zelf uit. Ik ben zelf primair zanger, maar ben in de studio: toetsenist, gitarist en bassist indien dat nodig is. Het liefste laat ik de partijen voor mijn nummers inspelen door goede muzikanten om mij heen zodat mijn muziek nog beter uit de verf komt.

Maar om in te gaan op jouw omschrijving: Ja, ik ben de mastermind achter TDW gezien het mijn persoonlijke gedachtegangen en emoties zijn die zich in de muziek en teksten uiten.
Ik was op mijn 14^e er eigenlijk al over uit dat ik symfonische, progressieve muziek wilde maken en dat kwam vooral doordat ik emotioneel gegrepen werd door bands als Dream Theater, Symphony X en Pain of Salvation. Op dat moment is mijn leerproces begonnen en heb ik keihard gewerkt om te komen waar ik nu ben.

Naast het componeren voor TDW speel je in nog wat meer bands, namelijk meer death metal georiënteerde bands als Angrotron en Sincerus. Kan je dat allemaal wel combineren en waar haal je de  tijd vandaan naast je bezigheden waarover ik je zo nog wat meer ga vragen?

Ik moet dit even een stukje nuanceren, gezien beide andere namen ook geen bands zijn in de standaard zin. Angrotron is een project wat ik (net als TDW) ook alleen doe waarin ik alle death metal/industrial muziek wilde stoppen die ik in TDW niet kwijt kon. Angrotron is echter een nevenproject waar ik voor schrijf als ik er tijd/zin in heb. En die ene ep heb ik vorig jaar gemaakt, maar de kans is wezenlijk aanwezig dat er de komende jaren niks meer mee gebeurt, gezien tijd een schaars artikel is.

Sincerus is een project van een vriendin van mij (Methilde Bouma) waar ik (zoals ik wel vaker doe als dat nodig is) mijn zang & grunts aan verleend heb. Dat is eigenlijk ook nooit echt een band geweest, maar wel een hele leerzame ervaring. Ik wilde uitvoeren wat Methilde in haar hoofd had en ik moest daardoor qua stemtechnieken dingen doen die ik nog niet eerder gedaan had (en nieuwe muzikale ervaringen opdoen vind ik altijd leuk!).

Verder ben ik op dit moment wel bezig om een nieuwe band op te zetten genaamd Mind:Soul waarin ik samen met een stel goede vrienden (en tevens goede muzikanten) ook de symfo/prog kant op wil, maar daar kan ik nu nog niet al te veel over zeggen, maar ik denk dat het erg interessant kan worden!

En wat de kwestie ’tijd’ betreft, ik vraag het mezelf soms ook oprecht af hoe ik bepaalde dingen voor elkaar krijg, aangezien ik enorm druk ben met alle muzikale werkzaamheden (en het leven ernaast staat ook niet stil), maar ik denk dat juist die drukte ervoor zorgt dat ik energie krijg en dus hongeriger word. Het houdt zichzelf op die manier goed in stand, dus daarom kan ik een hoop projecten aanpakken.

Wat kan je vertellen over het concept of teksten van “Scrapbook”?

“Scrapbook” is een album dat eigenlijk een direct antwoord is op mijn vorige cd “The Haunts” uit 2008. Ik beschouw “The Haunts” eigenlijk als mijn eerste ‘echte’ album, qua productie, songwriting etcetera, maar het proces om die plaat te maken was zo slopend en zo tijdrovend dat ik toen ik eruit kwam alleen maar heel erg moe was. Na die plaat had ik even zoiets had van: “Okee, vind ik dit wel echt zo leuk als dat ik op mijn 14^e dacht dat het zou zijn?!” Dus het kan wel gezegd worden dat ik niet direct heel gemotiveerd was om een hele nieuwe cd te gaan schrijven.

2 maanden na de release van “The Haunts”, na een gesprek met wat muzikanten om me heen, begon het idee te groeien om eens niet een plaat helemaal alleen te schrijven, maar juist eens andere mensen toe te laten in het schrijfproces wat op dat moment een mooie oplossing bleek. Op die manier kon ik wel muziek maken en bezig zijn met de dingen die ik leuk vond, maar door de input van anderen ook weer anders geïnspireerd raken. Daardoor kon ik uit mijn comfortzone gehaald worden en zodoende ontstond “Scrapbook” als het album dat het nu is. “Scrapbook” heeft dus niet echt een traditioneel concept, maar wellicht is dat juist precies de juiste vorm aangezien deze cd een combinatie van muziek is die samen één geheel vormt. Een beetje zoals een gemiddeld scrapbook met losse foto’s, krantenknipsels en andere losse dingen in elkaar zit. Er lijkt geen logica in te zitten en juist dat is hetgeen wat het bij elkaar houdt. En dat is hoe ik deze plaat ook bekijk. Alle mensen die mee hebben gewerkt hebben muzikaal niets met elkaar te maken, maar dankzij mij komen ze allemaal bij elkaar terecht op één plek.

Ik heb opzettelijk geen concept bedacht of dingen van tevoren afgekaderd. Ik heb tegen de 8 deelnemers/medeschrijvers gezegd dat ze me in feite alle ideeën mochten geven. Zodoende is “Scrapbook” een plaat geworden met een heel divers palet aan klankkleuren en composities. Ik denk wel dat het een geheel is geworden waar de geoefende luisteraar kan horen dat er typische elementen van mij in zitten. Een componist heeft altijd ’trademarks’ en ik denk dat je die juist op deze plaat wel terughoort.

Qua songteksten ben ik dit keer heel erg gegaan op wat de muziek mij ingaf en dus niet op een vooraf bedacht concept. Daarom lopen de thema’s van de nummers zo enorm uiteen. Ik krijg wel regelmatig te horen dat mijn teksten niet echt positief te noemen zijn en sommige mensen schrikt dat wellicht af. Ik denk zelf dat juist omdat ik de persoon ben die ik ben, die juist WEL positief in het leven staat en er het beste van maakt, dat ik wel deze teksten nodig heb om in balans te blijven. Er zijn een hoop dingen in de wereld die mij emotioneel raken en ik ben blij dat ik dat in mijn teksten kwijt kan.

“Scrapbook” laat veel meer de progressieve kant van jou horen, is op sommige momenten ook wat rustiger dan de andere bands waar je voor speelt, geldt dat ook voor de eerdere albums?

Ja, op de eerdere TDW platen zijn zeker ook de rustigere momenten te vinden. Ik kom er schaamteloos voor uit dat ik naast snoeiharde metal ook een liefhebber ben van popmuziek, klassieke muziek, industrial etc. Dus een TDW plaat zal nooit een 100% metal aangelegenheid worden want ik vind vooral die diversiteit te leuk om te doen! Daarbij hou ik ook van dynamiek en ik ben persoonlijk van mening dat een goede cd deze ook heeft. Als een album 90 minuten lang alleen maar rustig is, of alleen maar herrie is, ben ik al snel geneigd dat na een paar nummers uit te zetten.

Op je website laat je weten dat je muzikaal beïnvloed bent door veel soorten bands en artiesten, welke kan je volgens jou terug vinden op “Scrapbook”?

Pfoe, da’s een goede. Ik denk dat je bijna alles wat ik op dit moment leuk vind wel op “Scrapbook” terughoort. Mijn voorliefde voor bands als Dream Theater hoor je bijvoorbeeld in een nummer als  A Drive Till The End, maar in een nummer als Voided Eyes hoor je Tool en Pink Floyd terug. Maar in een nummer als Monkey Business hoor je bijvoorbeeld dat ik ook bleus dingetjes kan spelen en een nummer als The Fine Art of Perseverance is op sommige momenten bijna met Doom metal te vergelijken. Ik kan nu nog wel een A4tje doorgaan, maar dat zal ik jullie besparen, ik denk dat iedereen nu wel snapt dat er veel in zit, haha!

Het album “Scrapbook “ is geproduceerd in je eigen studio, kan je over alle moderne middelen beschikken?

Ik denk dat ik nu (eindelijk) beschik over de juiste middelen om een cd vanaf de basis goed op te nemen. Ik geef eerlijk toe dat ik ook echt wel productieklussen heb gedaan zonder echt te weten wat ik deed, haha! Maar ik ben iemand die in de praktijk moet leren en door bijvoorbeeld een plaat als “The Haunts” te maken kwam ik erachter welke spullen ik eigenlijk nodig had. En eigenlijk geld dit voor “Scrapbook” ook. Ik heb nu eindelijk alle spullen bij elkaar om elk instrument goed en helder op te nemen en mijn kennis is uiteraard ook toegenomen met de tijd, dus het is gewoon een kwestie van blijven leren en jezelf verbeteren om dit soort werk te kunnen doen.

Je hebt naast muziek maken nogal wat andere bezigheden, zo ben je actief met webdesign, audio en video en je studeert zelfs nog. Kan je wat meer over die activiteiten vertellen?

Ik beheer mijn eigen studio en daarin doe ik inderdaad audio, video en webdesign werk voor zowel mezelf als voor anderen. Dit studiowerk doe ik eigenlijk vooral omdat ik mezelf wil ontwikkelen op creatief en technisch vlak, maar ik doe het ook omdat ik denk dat ik (met de nodige werkervaring erbij uiteraard) op een x moment er genoeg aan kan verdienen om mijn hoofd boven water te houden. Begrijp me niet verkeerd, ik heb geen illusie dat ik er rijk mee word (daarvoor heb ik gewoon het verkeerde genre gekozen, haha!) maar ik denk wel dat ik een goed leven zou kunnen hebben op die manier, zodat ik mijn geld kan verdienen met dat wat ik leuk vind om te doen.

Naast mijn studiowerk ben ik nu dan ook bezig om Layered Reality Productions (mijn eigen label dus) van de grond te krijgen en daarvoor zal “Scrapbook” de eerste plaat zijn die wordt uitgegeven. Verder zijn er voor dit label al meer plannen en zijn er ook meer bands die interesse tonen, dus dat word erg interessant!

Verder zit ik inderdaad ook op weer op school en doe ik nu een HBO opleiding. Dit is vooral voortgekomen uit het feit dat mijn eerdere diploma’s niet vertegenwoordigen waar ik mentaal toe in staat ben en ik het zodoende belangrijk vind om papieren te hebben die dat WEL laten zien.

Eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat bands altijd wat meer aandacht van mij krijgen als ik zie dat ze het beheer en distributie al dan niet noodgedwongen in eigen hand houden, maar wat is voor jou de motivatie?

De belangrijkste motivatie is dat er nog geen label op me af is gestapt met een grote zak geld, haha! Nee even serieus, Eén van de belangrijkste motivaties om mijn werk zelf uit te brengen is omdat de muziekindustrie niet de plek is waar ik mijn creatieve ei kwijt kan. Onze geliefde genres zijn niet makkelijk commercieel uit te baten en dan kan je beter zelf je zaken op orde hebben en in de hand houden, dan afhankelijk zijn van een groot bedrijf die het eigenlijk geen reet uitmaakt wat voor muziek je maakt, zolang ze maar geld verdienen.

En de waarheid wat mij betreft is dat ik dit niet primair doe om geld te verdienen. Ik doe dit omdat ik me er fijn bij voel om te schrijven en ik rust in mijn kop krijg als ik dit doe. Ik ben iedere persoon dankbaar die geld steekt in mijn werk en ik zou het ook zeker niet erg vinden om er geld mee te verdienen, maar dat zou dan meer een erg toffe bijkomstigheid zijn dan het doel an sich.

Denk je ooit nog eens te kunnen optreden met TDW, gezien de vele muzikanten die meewerken aan “Scrapbook”?

Ik zou het dolgraag willen! Echter is het voorlopig realistisch gezien nog niet mogelijk, alleen al omdat ik ten eerste nog geen band heb om dit te doen en ten tweede ik nog geen goed aanbod heb gekregen. Het klinkt flauw, maar ik verwacht niet dat deze muziek in een kroegje in gare omstandigheden goed uit de verf komt, dus ik wacht liever nog even voor ik een goed aanbod krijg zodat ik de muziek kan uitvoeren op een manier die het (in mijn beleving) eer aan doet. Ik zou als ik live zou spelen in elk geval niet zomaar een ‘band speelt liedjes-ervaring’ willen geven, maar mijn best willen doen om er een totaalplaatje van te maken met video, podium aankleding etc. Maar goed, dit is allemaal toekomstmuziek, maar wel erg leuk om over na te denken!

Wat het probleem met muzikanten betreft: Ik zie het zelf net als hoe Frank Zappa dat deed. De muziek staat op mijn naam (de schrijvers die op “Scrapbook” mee hebben geschreven zijn hier ook mee akkoord gegaan) en in feite is het om het even wie er als band om me heen staat, daar ik aan het eind van de dag de verbindende factor ben. Dus als er een goed aanbod komt kan er wel live worden gespeeld, maar ik ben op dit moment niet actief om dat plan te realiseren. Natuurlijk ga ik niet ontkennen dat ik wel wat mensen in gedachte heb die ik live naast me zou hebben willen staan als een goed aanbod zich voordoet. De muzikanten die dat aangaat weten dat ook, dus zeg nooit, nooit!

Hoe ziet jouw toekomst er uit? Hoop je over tien jaar je boterham te verdienen met muziek maken of zal je meer richting de audio/visuele kant op gaan?

Ik denk dat er nu eindelijk groei zit in de muzikale dingen die ik doe en de voortgang met mijn studio. Daarbij ben ik nog jong en kan ik een hoop doen en opbouwen, dus doe ik dat ook. Ik denk dat ik over 10 jaar nog steeds muziek maak, ongeacht of dat mijn belangrijkste inkomen is, of dat het iets is wat ik naast iets anders doe. Muziek is hetgeen wat het dichtste bij me staat qua emotionele en persoonlijke uiting en dat is iets wat ik niet kan en wil missen in mijn leven.

Nog even een paar zinloze maar ’toch wel leuk om te weten’ dilemma’s. let op: je MOET kiezen!

Death /black metal of symfonische rock
Tom: symfonische Rock

Beatles of Alice Cooper
Tom: Alice Cooper (Is toch een indirecte link met Frank Zappa en dat is weer een van mijn helden!)

Europa of Nederland
Tom: Europa

Marillion of Dream Theater
Tom: Dream Theater (Sorry Marillion, maar DT was in mijn leven gewoon eerder!)

Digitaal of Analoog
Tom: Analoog

Lady Gaga of Frans Bauer
Tom: Lady Gaga (al is het maar omdat ze haar muziek tenminste zelf schrijft!)

Toetsen of gitaar
Tom: gitaar (het is en blijft het fundament van de metal)

De papieren krant of digitale nieuws sites
Tom: nieuws sites

Voetbal of schaatsen
Tom: voetbal (ik ben geen sportliefhebber en toch sta ik dan naar de tv te schreeuwen… gek is dat!)

OOR of Aardschok
Tom: Aardschok

Heb je nog een boodschap voor de Progwereldlezers?

Ten eerste, heel erg bedankt dat ik de kans heb gekregen om mijn (waarschijnlijk veel te lange) verhaal te doen aan de lezers van Progwereld . Ten tweede hoop ik dat er nog veel mensen zoals jullie blijven bestaan zodat de ‘moeilijkere’ muziek dat ook zal doen!
Dank jullie allemaal voor het lezen en wellicht tot ooit!