Interview en redactie: Hans Ravensbergen
Datum: 19-06-2012

Ik heb een zwak voor groepen en artiesten die vastberaden en ambitieus hun weg proberen te vinden in de progressieve rockmuziek. Als Progwereld zien we het ook als onze taak nieuwelingen aan onze lezers en bezoekers voor te stellen. Een dergelijke groep is Weend’ô uit het Zuid-Franse plaatsje Agen (tussen Bordeaux en Toulouse). Het vijftal onder leiding van het echtpaar Laetitia en Terence (alleen voornaam graag…) timmert sinds 2005 aan de weg en bracht begin 2012 zijn eerste volledige album “You Need To Know Yourself” uit. We vonden dit album een aanleiding om ook eens uit te vinden wie en wat Weend’ô is. Hans Ravensbergen legde de groep wat vragen voor. De antwoorden geven je een interessante kijk op het leven door het Franse progvenster van Weend’ô.

Vertel eens meer over het ontstaan van de band.
Laetitia: Eerst willen we jou en Progwereld bedanken voor de steun die jullie ons vanaf onze demo in 2009 hebben gegeven. Jullie hebben altijd vertrouwen in ons gehad en dat stellen we zeer op prijs.

Het begon toen ik Terence in 2002 ontmoette. Hij maakte toen muziek met een vriend (Guillaume) en ze zochten een zangeres. Ik was gelijk geraakt door zijn persoon en werd gelijk verliefd op hem. Ik wist dat mijn leven vanaf dat moment zou veranderen.

We speelden aanvankelijk popmuziek zoals Cranberries, Four Non Blond en Anouk (waar kennen we die van?, HR). Door vaak te spelen in bars in onze regio (zie de inleiding, HR) probeerden we ervaring op te doen. Omdat er in onze streek hoofdzakelijk reggae, ska, country en folk wordt gespeeld, werden we door veel mensen als ‘aliens’ beschouwd met onze progressieve rockmuziek. In 2004 ging de groep uit elkaar door verschillen van mening. Daarvan raakten Terence en ik wat van slag, maar we besloten snel onze eigen muziek te gaan maken en stopten onze gevoelens in onze nummers. In 2005 investeerden we in een studio bij ons thuis en zijn we gedurende drie jaar aan de slag gegaan voordat we de andere groepsleden vonden die onze muziek wilden spelen. We wilden alleen met goed materiaal voor de dag komen. Op datzelfde moment stimuleerde Terence mij om weer piano te gaan spelen. Na anderhalf jaar werken, componeerde ik Letter To An Angel dat je op onze MySpace website kunt beluisteren. Terence leerde zichzelf het spelen op basgitaar en drums aan. Het was zijn manier om te componeren en in de huid van een basgitarist en drummer te kruipen. Ik ben zelf verder gegaan met het ontwikkelen van componeren.

Hoe valt de naam van de groep te verklaren en wie heeft deze bedacht?
Laetitia: Die naam ontstond eigenlijk heel eenvoudig. Ook in 2005 werd onze eerste zoon geboren We gaven hem de naam Ewen. Evenals onze band was hij een vrucht van onze liefde. Omdat wij ons met alles wat we doen laten leiden door liefde, wilden we zijn naam aan de bandnaam verbinden. Toen we een keer aan tafel zaten met mijn ouders kwam mijn vader opeens met ‘Ween’, als een anagram van Ewen. Mijn vader zei ook nog dat de bandnaam uit twee lettergrepen moest bestaan, want dat zouden mensen dan makkelijker kunnen onthouden. We probeerden te zoeken naar iets in de Vietnamese ‘roots’ van Terence en toen kwamen we op ‘ô’. Dit staat in het Japans voor ‘kunst’. We houden immers ook van ‘manga’s’ en harmonie met de natuur. Op die manier ontstond Weend’ô, wat ook staat voor ‘window’, onze kijk op het leven.

Wat en wie zijn jullie invloeden en waar luisteren jullie zelf graag naar?
Maxime (basgitarist): Ik ben beïnvloed door metal: Tool, Gojira, Animals As Leaders, maar ook Porcupine Tree. Ook luister ik naar Sun Kil Moon. Dat is een artiest die bekend werd met de serie ‘Sons Of Anarchy’. Het is akoestische muziek en een mix van jazz en klassiek.
Rodolphe (gitarist): Pink Floyd , Iron Maiden, Steve Vai, Joe Satriani. Verder luister ik naar Karnivool en zeventigerjaren muziek.
Nathanaël (drummer): Porcupine Tree, Toto, Incubus. Incubus, Pink Floyd, Red Hot Chili Peppers, Blues Brothers, Robben Ford, Marcus Miller, Rage Against The Machines, Pat Meteny, Delirious, MuteMath, Pillar, U2, ColdPlay, Satrianni en Dream Theater. Mijn favoriete muzikanten zijn Jojo Mayer, Gavin Harrison, Mike Portnoy, Chad Smith, Jeff Porcarro, Nathaniel Townsley, Peter Erskine, Dave Weckl, Mike Portnoy, David Grail, Gabriel Alonso, Vinnie Colaiuta, Franck Agulhon en Olivier Baldisserra.
Terence (gitarist) : Pink Floyd, Incubus, Karnivool en Mike Oldfield.
Laetitia (zangeres, toetseniste): Ik houd vooral van mooi donker klinkende zangeressen. Mijn favorieten zijn Anneke Van Giersbergen (ex The Gathering), Alanis Morissette, Tori Amos, Amy Lee (Evanescence), Sarah Mclachlan en Beth Hart. Verder houd ik van Karnivool, Incubus, Tool, U2 en Bono.

Ik neem aan dat jullie geen of weinig brood verdienen met Weend’ô. Hoe verdienen jullie de kost en wat is jullie eigenlijke beroep?
Maxime: Ik ben sinds september 2010 docent gitaar in Toulouse. Daar ben ik in maart 2012 mee gestopt om mij helemaal te concentreren op Weend’ô.
Rodolphe: Ik ben in september 2011 gestopt met mijn baan op een camping om dezelfde reden als Maxime. Ik ben ook verhuisd en woon nu in bij Laetitia en Terence.
Nathanaël: Ik werk als webdesigner. Zodra we met Weend’ô mogelijkheden hebben ons brood te verdienen, stop ik misschien wel met mijn werk of ga ik het beide combineren.
Terence: Ik ben in 2008 met mijn werk als schilder gestopt om zodoende helemaal bezig te zijn met muziek. Op dit moment leef ik van een werkloosheidsuitkering.
Laetitia: Ik ben in december 2010 gestopt als commercieel medewerkster om mij te kunnen bezighouden met Weend’ô. Omdat ik ook de manager van de groep ben, doe ik zoveel mogelijk om de groep succesvol te maken. Ik heb ook geen tijd meer om mij met alles bezig te houden. Daar heb ik zelfs nog gezondheidsproblemen aan overgehouden. Daarom heb ik ook keuzes gemaakt. Maar je moet weten dat ondanks dat we weinig geld hebben, gelukkiger zijn dan ooit. We zijn al met weinig tevreden. Maar natuurlijk hopen we dat we ooit kunnen leven van onze muziek.

Jullie brachten pas het album “You Need To Know Yourself” uit. Is het een conceptalbum en zo ja, wat is het thema?
Laetitia: Het is geen conceptalbum. Daar hebben we zelfs niet aan gedacht. We maken wat we denken dat goed is en uit onszelf komt. Daar speelt onze levenservaring ook een rol bij. Die ervaringen zijn het onderwerp van onze nummers en reflecteert wie we zijn en is eigenlijk het raam waardoor wij naar het leven kijken. Wanneer ik nog eens naar de teksten kijk, is het belangrijkste onderwerp ‘onszelf leren kennen’. Elke ervaring heeft geholpen onszelf te leren kennen en wat we in de toekomst willen zijn, wat we willen ontwikkelen en creëren. Daarom is You Need To Know Yourself dé boodschap van het album. Het impliceert om een pauze te nemen om na te denken wie je bent, waar je van houdt en waar je niet van houdt. Om zo je weg te vinden en te proberen geluk te vinden. Het is ook een beetje filosofisch.

Kan je vertelen hoe het album tot stand is gekomen? Hebben jullie een eigen studio?
Laetitia: Wat zo mooi is aan deze groep, is de liefde die we voor elkaar koesteren. Dat respect maar ook onze verschillen zijn onze kracht. Ieder groepslid heeft capaciteiten om iets te maken. Iedereen, alleen of met elkaar, componeert een akkoord of een heel nummer. Dan gaat het naar Terence, de man van de orkestraties. Hij heeft de gave om snel te horen welke melodie de basgitaar moet spelen, welke drums erbij passen en soms helpt hij me zelfs met een zanglijn.

Daarna gaat Terence met Maxime aan de slag om de lijnen te oefenen, waarna het nummer naar Rodolphe gaat voor de andere gitaarpartijen. Als laatste gaat het naar Nathanaël, de drummer.

Ik moet eerst het hele nummer horen en voelen voordat ik de teksten schrijf op basis van beelden die bij mij ontstaan; wat trouwens ook weer makkelijk is voor een videoclip. Nadat ik ook mijn toetsen heb ingespeeld, laat ik het resultaat altijd horen aan diegenen die de muziek geschreven heeft. Ik laat hem dan vertellen welk gevoel hij bij de muziek heeft, waarna bij mij weer beelden ontstaan. Wanneer ik teksten schrijf, moet ik de muziek op het juiste volume horen om op die manier het juiste gevoel op te roepen. Het maakt niet uit of dat overdag is of ’s nachts.

Hoe zouden jullie je muziek het best willen omschrijven?
Terence: Oprecht!

Wat is de reden dat jullie alleen jullie voornamen vermelden?
Rodolphe: De achternaam is niet belangrijk.
Laetitia: Het gebruik van achternaam is koud, afstandelijk en formeel. We zijn eenvoudige mensen en willen alleen bij onze voornaam worden genoemd, omdat dit veel vriendelijker klinkt. Mochten we ooit nog eens een prijs winnen, dan mag onze volledige naam worden genoemd, maar met ons publiek blijven we graag ‘close’.

Laetitia, is er een speciale reden dat je in het Engels zingt? Heb je ooit overwogen om in je moedertaal (Frans) te zingen?
Laetitia: Ik zing in het Engels vanwege mijn timbre. Wanneer ik in het Frans zing correspondeert dat niet met mijn stemgeluid. Daarnaast zijn onze invloeden niet-Frans en muzikaal gezien is de Franse taal voor onze muziek niet melodieus genoeg. Omdat we onze muziek ook willen exporteren, denken we dat mensen onze teksten beter begrijpen wanneer we in het Engels zingen.

Hoe is de videoclip van Experience tot stand gekomen? Waar hebben jullie deze video gefilmd?
Laetitia: Ik denk dat we geluk hadden. Alle video’s die we hebben gemaakt, hebben we aangeboden gekregen van een fan die bij ons in de buurt woont, Joel Barberin. Hij leerde ons kennen in februari 2010 toen het nummer My Dear M (klik voor de video op YouTube) op de radio werd gedraaid. Hij hield gelijk van onze muziek. Ik heb hem toen uitgenodigd in de studio van onze producer gedurende de opnames van onze eerste officiële video voor Experience (klik voor de video op YouTube) in juni 2011. Ik had het scenario voor de video bedacht, maar hij kwam ook met goede ideeën. Via een vriend van hem konden we de video zelfs opnemen in een fabriek die wordt gebruikt voor trainingen van brandweer en politie. Dat was ook nog eens heel praktisch, want het ligt op een kwartier rijden van ons huis. Aan de andere kant was het wel gevaarlijk vanwege de staat van het gebouw en het overal aanwezige glas. Iedereen zal zich de opnames goed herinneren alleen al vanwege het aantal trappen dat ze moesten lopen om alle apparatuur naar boven te krijgen.

Ik kreeg het voor elkaar om de kapster in het dorp gratis mijn haar te laten doen voor de video. Nadat ik ook de geschikte figuranten had gevonden, wilden ze gelijk meewerken aan deze ‘ervaring’. We verwachten overigens om nog meer video’s op te nemen.

Ik vind het artwork van de cd bijzonder geslaagd. Van wie is dit en wat is de gedachte erachter?
Laetitia: Zoals ik al eerder heb verteld, ontstaan de beelden in mijn hoofd wanneer ik naar de muziek luister. Op basis daarvan schrijf ik de teksten. Ik ben op internet op zoek gegaan naar afbeeldingen die het best bij mijn teksten passen. Ik verzamelde de verschillende afbeeldingen en stuurde ze vervolgens naar onze grafisch ontwerper Vincent Bres. Zijn talent deed de rest. Je kunt op zijn website nog meer van zijn werk bekijken: http://lamule.carbonmade.com/.

Achter alle afbeeldingen zit inderdaad een gedachte. Het meisje heeft de houding van een vraagteken met haar gezicht als een beeld van Socrates, alsof ze zoekende is naar een antwoord. ‘Je moet jezelf leren kennen’ kan ook refereren aan Socrates. Ze begint een ruimte te maken met haar verleden om verder te gaan in de toekomst met een andere kijk (de gescheurde lijnen op haar arm laten haar lichaam veranderen en symboliseren gelijk de pijn). Er is een tegenstelling tussen gevangen blijven door een gedachte en een manier van leven dat niet overeenkomt met onze verwachtingen (de afbeelding van de grenspaal) en de wens van een leven dichter bij de natuur willen hebben (de boom en de vogels). De donkere kat naast haar staat voor het mysterie, de spirituele zoektocht. Soms moeten we op zoek gaan naar iets immaterieels om toegang te krijgen tot geluk. Dat is ons lot. De brandende boom staat voor wedergeboorte, niet het einde. De boom is voor ons een sterk symbool, vandaar de wortels die in ons bandlogo verwerkt zijn. We bouwen ons leven als een boom…

Bij het album zit een dvd met een liveconcert. Kunnen jullie wat meer vertellen over deze dvd en het concert? Waar en wanneer is hij opgenomen en met hoeveel camera’s, etc., etc.
Laetitia: Het concert is opgenomen in februari 2011 in “Le Rocksane”, een zaal in Bergerac. We hebben dat te danken aan een prijs die we het jaar daarvoor hadden gewonnen. Het concert is opgenomen met vijf camera’s en er is veel zorg besteed aan de belichting.

Wat zijn jullie plannen voor de komende tijd? Moeten de fans lang wachten op een nieuwe cd?
Laetitia: We werken aan een akoestische versie van het album en we zijn van plan deze versie in het najaar van 2012 live te presenteren. We willen dat optreden ook laten opnemen. Verder hebben we contract getekend bij het label Dereine uit Bordeaux. De eigenaar is Stéphane Deriau-Reine, een toetsenist die nog met Mel Gaynor, Simple Minds en tot 2007 bij Jamiroquai heeft gespeeld. Hij gaat er ook voor zorgen dat onze muziek via iTunes te verkrijgen is. Hij wil de cd ook presenteren tijdens de progawards van 2012 in Italië. Het album zal dan ook opnieuw worden uitgebracht voorzien van nieuwe arrangementen, toetsen en mastering. De bedoeling is ook dat er meer promotie komt in de Benelux, Rusland, Singapore, Hong Kong en zelf in de Verenigde Staten. Hij heeft serieuze plannen onze muziek ook buiten Frankrijk onder de aandacht te brengen.

Hebben jullie nog een boodschap voor de Progwereldlezer of iets leuks dat je ons wilt vertellen?
Terence: Geniet van het leven!
Maxime en Rodolphe: Bedankt voor het luisteren naar onze muziek.
Laetitia: Luister naar je hart en voor het geval je ons wilt volgen, dat kan je doen via onze Facebookpagina.
Nathanaël: Wees gezegend.