Koper

12,5 Jaar. Twaalf-en-een-half-jaar bestaat Progwereld nu. Vroeger (jaja), toen werknemers nog trouw waren aan hun werkgever, werd dit jubileum nog uitbundig gevierd. Een uitgebreide borrel of diner met collega’s en relaties en een mooie envelop of extra maandsalaris voor de trouwe feestneus. Tegenwoordig gebeurt dat door de veranderde economische tijden bijna nooit meer. Zo gaat het thans ook met het koperen huwelijk, áls date überhaupt al gehaald wordt. De veertig en vijftig plussers onder ons kennen die ouderwetse feestjes waarschijnlijk nog wel. Een koperen trouwfeest werd pak ‘m beet twintig jaar geleden namelijk nog groots gevierd. Iedereen in het gezin was een dagje vrij van werk en school en er werd een gezinsfoto gemaakt die pontificaal en prominent in de huiskamer kwam te hangen. Niet zo’n moderne van tegenwoordig, waar papa, mama en kinderen het liefst in een bizarre of snelle pose worden gefotografeerd, maar echt zo’n statische studio-opname. Papa en mama in het midden, de kinderen er om heen. En dan natuurlijk nog het avondfeest. Binnenkomst in een zaal om stipt acht uur s ‘avonds, vervolgens het koperen bruidspaar feliciteren met de welbekende envelop of plant, koffie met een gebakje en een roestige oude knar achter een keyboard die liedjes van Jantje Koopmans en Mieke Telkamp, maar met het zelfde gemak ook hits van 10cc speelde. Daarna bier en glazen met sigaretten op tafel, hapjes, de onvermijdelijke polonaise en tot slot een krentenbol en koffie om weer nuchter te worden. Uiterlijk half één s ‘nachts op de fiets of in de auto terug naar huis. In die tijd was het namelijk nog geen absolute schande om met zes glazen bier achter het stuur te schuiven.

Tegenwoordig wordt een koperen bruiloft bijna niet meer op die wijze gevierd. Veel te duur. In deze tijden viert een bruidspaar het jubileum door met het gezin een weekje naar een Landal Greenpark, Roompot of Centerparcs te gaan of een weekendje Disney Land Parijs met de kids. Ziet u het overigens al voor u? Een stuk of achtien Progwereld recensenten en fotografen in een huisje op een Landal of Centerparcs? Samen ontbijten en vervolgens zwemmen in een subtropisch zwembad? Pfffff, ik moet er niet aan denken. Sorry collega’s. Even goeie vrienden. Hoewel, de Marillion weekendjes rieken toch ook een beetje naar dat principe en daar wil ik al jaren naar toe, dus als jullie mij een keer in zo ’n situatie spotten, neem het mij dan vooral niet kwalijk, ik ben ook maar een mens.

Nee, dit is een mooi moment voor ons als jubilaris acties uit te schrijven en fijne prijzen uit te delen. Wat dacht u van cd’s die nog maar net verschenen zijn, of een meet en greet met progartiesten? Natuurlijk kijken wij daarbij terug op twaalf en een half jaar Progwereld. Het lijkt zo kort, maar is toch ook wel lang hoor! Want in die jaren is er ontzettend veel veranderd in de muziekindustrie. De cd-verkoop is drastisch ingestort en tegenwoordig is het heel normaal als je als band of artiest  een crowdfunding campagne opstart om een cd te kunnen financieren. En daar komt die band weer; iets wat Marillion overigens in de vorige eeuw al deed. In dat decenium-en-een-kwart is de technologie al belachelijk snel veranderd. Laatst hoorde ik op de radio dat ze als prijs bij een quiz 100 downloads bij een actie weggaven. Als veertig plusser trek ik daar mijn neus voor op. Pffff, wat moet je met een paar van die bestandjes op je computer, tablet of telefoon? Leuk hoor, maar geef mij gewoon een cd. Ben ik veel blijer mee. Maar goed, in vergelijking met de moderne jonge mens ben ik met die wens een roestige oude knar. Toch heb ik het gevoel dat  door die ontwikkelingen er sinds pak ‘em beet 2001 geen echte ‘grote’ albums meer zijn uitgekomen, mede door het aflatende koopgedrag van de huidige muziekconsument. Een label is momenteel al blij als een progalbum meer dan 10.000 hard-copy cd’s verkoopt. En een relatief grote progband gaat al op zijn knieën met een max van 5.000 exemplaren is mij onlangs in vertrouwen verteld.  Kan je het voorstellen? Pink Floyd verkocht met “The Dark Side Of The Moon” meer dan 50 miljoen exemplaren! Sterker, er wordt tegenwoordig al helemaal niet meer in fysieke cd’s gesproken maar in downloadcijfers. Ongelooflijk en voor een muzikant volgens mij om pisnijdig van te worden. Dit maakt de beleving in mijn ogen ook een stukje minder tastbaar. Want wat zijn nu eigenlijk de toppers van de laatste twaalf en een half jaar? Natuurlijk kan je wel wat noemen, maar gevoelsmatig zal het nooit meer zo worden dan het was. Jeetje, hoor mij nu, ouwe zeurdoos…

Weet u trouwens welke progalbums in deze weken ook een twaalf en een half jarig bestaan vieren? Ik noem een paar namen: Pendragon met “Not of This World”, Opeth met “Blackwater Park”, Tool met “Lateralus”, of Zero Hour met “The Towers of Avarice” Oké, het kan hier en daar een paar weekjes schelen, maar dit zijn toch echt albums die rondom april 2001 zijn uitgebracht en serieus meedoen in het progspectrum. Maar zijn dat nu de topalbums die kunnen wederijven met “The Dark Side Of The Moon”? Ook opmerkelijk; twee van de vier titels heeft het Progwereld team nog steeds niet gerecenseerd. Daarmee komen we bij een essentieel doel voor ons als team voor de komende jaren. Wij blijven de pareltjes uit ons genre aan jullie, het progpubliek, presenteren. Er zijn altijd albums die we gemist hebben en de moeite waard zijn om te worden gerecenseerd. Daar hebben we jullie ook bij nodig. Blijf ons attenderen op de albums die wij gemist hebben, laat ons weten wat jullie van onze meningen vinden. Wij gaan voor zilver!

Ruard Veltmaat