Interview Perfect Beings

Interview en tekst: Maarten Goossensen

Het gelijknamige album van Perfect Beings viel op onze redactie bij veel mensen bijzonder goed in de smaak. Hoog tijd om contact te zoeken met dit gezelschap uit Los Angeles.

Zouden jullie de band kunnen introduceren?

JL: Jazeker. Ik ben Johannes Luley, gitarist van Perfect Beings. Mensen kennen mij misschien van mijn voormalige band Moth Vellum. De rest van de band bestaat uit zanger Ryan Hurtgen (wellicht bekend van de Nashville Indie band Rene Breton), Dicki Fliszar (hij speelde drums in de Bruce Dickinson’s Band), toetsenist Jesse Nason en Chris Tristram (Marjorie Fair) op basgitaar.

Hoe is de band begonnen?

DF: Johannes had het idee om een nieuw project te starten. Hij had al eens samengewerkt met Ryan Hurtgen en vroeg hem of hij interesse had om een progalbum te gaan maken. Ze begonnen samen met het schrijven van de muziek. Ryan leverde de meeste ideeën aan en Johannes ging daar verder mee aan de slag om het uit te diepen en het nog uitdagender te maken. Ik kwam zelf wat later in beeld. Het eerste nummer dat we met z’n drieën schreven was Remnants Of Shields. Ik vond zelf dat mijn goede vriend en toetsenist Jesse Nason uitstekend bij de band zou passen en introduceerde hem aan de rest. Het zoeken naar een goede bassist nam meer tijd in beslag.

JL: Het kostte echt veel pijn en moeite om een goede bassist te vinden. Toen we het album eenmaal opgenomen hadden, wisten dat we iets unieks hadden neergezet samen.

Ik begreep dat Chris Tristram bij de band kwam nadat hij een filmpje op You Tube had gezet waarin hij meespeelt met Roundabout van Yes?

JL: Ja dat klopt. Ik was al zover dat ik online een advertentie had geplaatst waarin ik aangaf een bassist te zoeken. Klinkt best radeloos hé? We kregen er wel wat reacties op, maar deze pasten niet bij onze visie. Een vriend van Chris zag de advertentie en stuurde deze naar hem door. Op dat moment was Chris niet echt op zoek naar een nieuwe band, maar hij stuurde ons zijn filmpje waarop hij wat Yes-covers speelde. Hij was precies waar Ryan en ik naar zochten. Gelukkig was Chris nieuwsgierig genoeg om kennis te maken. De rest is geschiedenis.

DF: Chris wilde in eerste instantie maar niet reageren, hij is nog al een pestkop (lacht). Maar Johannes wilde per se met hem verder. Gelukkig liet hij toch van zich horen en het bleek liefde op het eerste gezicht.

Chris, was een progalbum maken iets dat je altijd al eens wilde doen?

CT: Oh, zeker weten! Ik had altijd al in mijn achterhoofd de wens zitten om nog eens met een band grootste stukken te spelen en muziek te maken die past bij de geest van de grote bands uit het verleden.

Hoe verliep het schrijf- en opnameproces verder? Is dat niet lastig met zoveel ervaren muzikanten bij elkaar?

JL: Ryan Hurtgen kwam met de ideeën die we dan vervolgens samen helemaal uitplozen. We voegden onderdelen toe, verknoeiden het idee en pasten het vervolgens weer aan. Aangezien het grootste deel al was geschreven toen de rest zich aansloot, vonden we het wel belangrijk dat alle bandleden hun eigen interpretatie aan de muziek konden geven. Dit gebeurde vooral tijdens de opnames hier in mijn studio in Los Angeles. Dat was best een lang proces, terwijl het niet zo aanvoelde. We keken er altijd weer naar uit om aan het album te gaan werken. De tijd vliegt als je doet wat je leuk vindt. Ik wil hier graag verwijzen naar Jon Anderson die zei “Nous sommes du soleil”.

In mijn recensie noem ik jullie muziek “Songgerichte symfonische rock met een dun 80’s laagje”. Kunnen jullie je daarin vinden?

JN: Ik ben het daar wel mee eens. Vanuit het toetsenperspectief doen deze sterk denken aan de jaren ’70 en ’80. Hiermee wordt de luisteraar naar die periode teruggeleid. Maar buiten dat is het zeer zeker songgericht, met sterke melodieën en een aantal pakkende refreinen. Aan het einde van Removal Of The Identity Chip zit heel veel grandeur en Bees And Wasps voelt heel episch aan. Dus de term “symfonische rock” doet het geheel zeker eer aan. Ik zou de muziek zelf omschrijven als een bord vol melodieuze stukken en kleine traktaties die de luisteraar aanzetten te blijven consumeren tot ze meer dan vol zitten.

JL: Ondanks dat ik geen groot fan van de ’80 ben, ga ik mee in deze omschrijving.  We geven zelf niet echt om omschrijvingen van onze muziek. We streven er naar om interessante muziek te maken die de luisteraar muzikaal, tekstueel en emotioneel gezien raken. We hebben wat dat betreft de lat behoorlijk hoog gelegd.

Ik hoor zelf heel veel Yes-invloeden, maar ook bijvoorbeeld MEW en Klaatu.

JL: Er zijn heel veel invloeden op ons album te horen. Dat krijg je met vijf muzikanten die samen 140 jaar ervaring meebrengen. Uiteindelijk klinkt het geheel als Perfect Beings.

Wat kun je vertellen over de teksten? Is er een centraal thema?

RH: De teksten hebben inderdaad een centraal thema. Ze zijn geïnspireerd op het boek “TJ And Tosc” van Suhail Rafidi, maar ze hebben ook te maken met mijn persoonlijke zoektocht, denk ik . Toen ik de teks

ten aan het schrijven was, probeerde ik in het hoofd van hoofdpersoon Raymond Tosc te kruipen. Ik probeerde mezelf te plaatsen in zijn futuristische wereld en te ervaren hoe het zou zijn om je eigen verleden niet meer te kunnen herinneren en om te leven in een wereld zonder zonlicht en regen. Er zit echt een subtiele transformatie in het album, van het begin tot het einde.
De poëzie is meer impressionistisch richting de muziek. Ze komen echt mooi samen. Ik wilde het album tekstueel gezien een open einde geven met uitspraken en gevoelens die betrekking hebben op onze hedendaagse wereld, maar ook op onze jeugd en ons verleden. Maar de teksten volgen verder echt het eerste deel van het boek. Mensen die de muziek goed vinden, wil ik echt aanmoedigen om ook het boek te gaan lezen. Het geeft aardig wat antwoorden op vragen waar mensen mee kunnen rondlopen.

Welke nummer op het album behoort tot jullie persoonlijke favoriet?

JL: Dat is een lastige vraag. Ik hou echt van het album als geheel. Ik vind Primary Colors erg mooi, net als Fictions. De eerste verzen van One Of Your Kind vind ik ook geweldig.

JN: Lastig te beantwoorden. Momenteel is mijn favoriet ook One Of Your Kind omdat het complex is, moeilijk te spelen, maar toch verrassend goed uitpakt.

Wat zijn volgens jullie de twee meest onderschatte albums ooit gemaakt?

JN: “No Pussyfooting” by Fripp & Eno en “Up” van Peter Gabriel. Het eerste is een fantastisch twee keer 20 minuten durend instrumentaal album dat Fripp’s geweldige looping kwaliteiten demonstreren. Het zijn geen nummers maar een stemming. Fans van beide muzikanten onderschatten dit album naar mijn gevoel. “Up” is niet zozeer onderschat, maar hij staat zelden tot nooit in beste-Peter-Gabriel-albumlijstjes. Maar als je alleen al kijkt naar het eerste nummer van het album en hoe lang het duurt voordat het verhaal zich ontvouwd, realiseer je hoe belangrijk geduld is voor een nummer. Ik geef niets weg, ga zelf maar luisteren!

JL: Ik zou zeggen “”The Shutov Assembly” ook van Brian Eno. Weinigen lijken dit album te kennen, terwijl het naar mijn mening zijn beste is.

Welke progbands kunnen jullie op dit moment waarderen?

JN: Russian Circles, Mogwai en And You Will Know Us By the Trail Of Dead, misschien niet op en top prog, maar wel geweldig goed!

JL: Ik hou erg van Buke And Gase. Een bijzonder creatief duo.

Wat zijn de toekomstplannen van Perfect Beings?

JL: Het album promoten en op zo mogelijk plaatsen in de wereld spelen. W

e gaan ook binnenkort een video opnemen. Bezoek onze website en/of facebookpagina om op de hoogte te blijven.

Johannes, ik wilde jou nog iets vragen over Moth Vellum, maar ik begrijp uit jouw woorden dat de band niet meer bestaat?

JL: Dat klopt, de band is in 2010 uit elkaar gegaan. Ik vond dat bijzonder teleurstellend en was er echt wel even kapot van. Uit die fase kwam dan wel weer mijn soloalbum “Tales From Sheepfather’s Grove” uit. Tijdens die opnames kwam ik in contact met Ryan en ik vroeg hem om mee te werken aan een nieuw project. Dat was dus het begin van Perfect Beings en dus klopt het wel wat ze altijd zeggen: na regen komt zonneschijn.

Wil je nog iets kwijt aan de Progwereld lezers?

JL: Jazeker! Neem de tijd om op ons te stemmen bij Amazon en iTunes en natuurlijk voor de Wereldse Tien. Dat helpt ons enorm. Iedereen bedankt voor de support, zonder fans kunnen we dit niet doen.

DF: Ik zou iedereen willen aanmoedigen om een uur vrij te maken en het album te beluisteren. Kies een comfortabele stoel, zet je koptelefoon op en laat ons je meenemen op een avontuur. Na afloop horen we graag je mening op iTunes, Facebook of via onze site.