Manfred Mann's Earth BandConcert

Een band waarvan de oprichter in 1964 al zijn eerste hit had (5-4-3-2-1) en wiens laatste officiële album al weer uit 2006 dateert, wat solowerk uit 2014 daargelaten en toch nog regelmatig voor (bijna) volle zalen optredend. Zo ook op zaterdagavond 27 februari in De Boerderij in Zoetermeer. Een intrigerende introductie, maar de oplettende lezer weet dan al lang dat het hier om Manfred Mann gaat, Manfred Mann’s Earth Band om precies te zijn. Voor de enkeling die niet bekend is met de band, hier nog even een korte introductie.

De naam van de groep zegt het al, het ensemble wordt gevormd rondom de van origine Zuid-Afrikaan Manfred Man (75). De bandleider, zoals altijd getooid met hoed en swingend achter zijn old skool orgeltje met één hand spelend op de overbekende wijze, had het duidelijk naar zijn zin. Mooi om te zien ook, het ingetogen werk op toetsen van de oprichter/toetsenist/naamgever. Zeer in contrast met medeoprichter/gitarist/zanger Mick Rogers (69) die al egotrippend nog wel eens uit de bocht wil vliegen met zijn solo’s. Hoe ouder hoe gekker. Opmerkelijk ook, die omhelzing met Rogers na een goed gelukt duet met de gitarist, tekenend voor de onderlinge band en het spelplezier.

Sinds 2011 is Robert Hart (57) aan boord als solozanger. Hart is natuurlijk geen Chris Thompson, op zijn best klinkt hij als Paul Rodgers en op zijn slechts als een matige zanger zonder veel power. Die vergelijking met die laatste is op zich niet zo gek: Hart maakte enige tijd deel uit van Bad Company na het vertrek van Rodgers. De zangpartijen worden gelukkig ook door Mick Rogers gedaan terwijl bassist Kinch de koortjes voor zijn rekening neemt.

Drummer John Lingwood (65) speelde een puike partij op zijn uiterst summiere drumstel met slechts bass drum, staande en hangende toms en snaardrum met wat cymbalen. Zo kan het dus ook. En dan te bedenken dat hij slechts als vervanger optrad van de zieke vaste drummer Jimmy Copley. Hulde! Overigens geen vreemde, deze Lingwood, de naam kwam me al bekend voor. De Ritchie Blackmore lookalike (aldus een jolige Rogers) speelde al in The Earth Band tussen 1979 en 1987. Hij speelde onder andere mee op “Chance”, “Somewhere in Afrika” en “Budapest Live”.

De ‘benjamin’ van de band, bassist Steve Kinch (ook al dertig jaar bandlid), speelde een onopvallende solide partij en zijn solo tijdens de intro van Don’t Kill It Carol mocht er zijn. Over solo spots gesproken, aardig werk van Mick Rogers tijdens de Merle Travis cover Cannon Ball Rag waarin ook Chet Atkins– en zelfs Steve Howe-achtig gitaarwerk werd gedemonstreerd. De podiumkleding van de heren is ronduit twijfelachtig met stropdasjes, colbertjes en zwart-witte penny loafers (Rogers).

De setlist bestond voor het grootste deel uit de inmiddels overbekende songs van de band. Ongelofelijk eigenlijk, geen enkel zelf geschreven nummer en toch zo’n oer herkenbaar, niet te missen geluid. De ultieme cover band zou je kunnen zeggen, met enig gevoel voor ironie. Want ik doe de band tekort als ik ze als cover band bestempel. Het zijn meer bewerkingen waardoor de oorspronkelijke songs een overduidelijk stempel meekrijgen en soms beter klinken dan het origineel, of is dat vloeken in de kerk? Vreemde eend in de bijt, naast de vele Bruce Springsteen nummers, was de Melissa Etheridge cover Stronger Than Me. Eén nummer van “Lone Arranger”, het reeds gememoreerde soloalbum van Mann uit 2014, in dit geval het van T.Rex / Marc Bolan bekende Get It On, vrijwel onherkenbaar door het speciale sausje waar Mann patent op lijkt te hebben. Naast de bekende successen worden we ook getrakteerd op een speciale versie van enkele nummers. Wat te denken van de shuffle behandeling die Do Wah Diddy Diddy had ondergaan. Een interessante versie trouwens met slechts gitaar en drums en gezongen door Rogers.

Wat kleine problemen met de techniek voor Mann deze keer, vooral het draagbare toetsenbord blijkt onbetrouwbaar en niet voor de eerste keer als ik me goed herinner. Hoogtepunten tijdens het optreden zijn de momenten dat Mann en Rogers in unisono duelleren op jazzy wijze, een klein beetje à la Camel zou ik zeggen. Korte momenten van pure klasse. Sowieso waren de instrumentale gedeelten van de songs interessanter en beter dan de vocale stukken. Maar dat kon de aanwezigen niet deren. Een enthousiast publiek van naar schatting 600 man personen zongen de klassiekers Spirits In The Night, Blinded By The Light, Davy’s On The Road Again en toegift Mighty Quinn uit volle borst mee. Het concert startte om half negen exact zonder voorprogramma en duurde uiteindelijk één uur en drie kwartier inclusief toegift. Geluid en licht waren als altijd voortreffelijk in de Boerderij.

Natuurlijk, de scherpte en de energie van pakweg veertig jaar geleden is er niet meer, maar dat geldt voor een heleboel tijdgenoten. Dat laat echter onverlet dat hier sprake is van een uiterst professionele band met capabele muzikanten die hecht samenspeelt. We zien en horen verrassende arrangementen enerzijds en wat sleetse momenten anderzijds. De aanwezigen hebben over het algemeen een aangename avond beleefd, het publiek kreeg waar het voor kwam en kon dus tevreden zijn. Niet slecht voor een band met een gemiddelde leeftijd van 67 jaar als je de bassist buiten beschouwing laat.

Verslag + fotografie: Alex Driessen