Anima MundiConcert

Al weer een concert van de Cubaanse band Anima Mundi, kort na het optreden in het Parktheater van Alphen aan de Rijn. De reden is zowel simpel als gecompliceerd: grote problemen met visa voor het Verenigd Koninkrijk, waardoor een nauwkeurig geplande mini tour in mei in het water viel. Jammer maar niet getreurd, extra optredens in Nederland waaronder last minute in Musicon en één dag later wederom in hun tweede huis, Bluescafé in Apeldoorn. Het gaf mij een kans om de heren en dame in levende lijve te aanschouwen, hetgeen tot nog toe door allerlei oorzaken nog niet plaatsgevonden had. Vergezeld van Progwereld fotograaf Ron ondernam ik de tocht naar het Musicon in Den Haag. Dat wil zeggen, ik kon de afstand vanaf mijn woning in diezelfde plaats met gemak in tien minuten afleggen, Ron moest iets langer rijden. Zowel de band als het theater waren nieuw voor mij, hoewel het Musicon vrijwel in mijn achtertuin ligt was ik er tot dusverre nog niet eerder geweest. Zal wel aan de programmering hebben gelegen denk ik dan maar. Het muziekcentrum is eigenlijk niet meer dan een tweetal ruimtes, waarvan de grote zaal de locatie vormde voor het optreden van de Cubanen. Hoewel ‘grote’ zaal, met een capaciteit van naar schatting 250 man is het niet echt groot te noemen. Die 250 waren er in de verste verte niet, ik schat zo’n 50/60 mannen en vrouwen hadden de moeite genomen om het concert bij te wonen. En dan betreft het ook nog voor het overgrote deel diehards die symfo in het algemeen en deze band in het bijzonder een warm hart toedragen. En warm was het, niet alleen door de muzikale klanken, maar ook door de temperatuur in de zaal, pas ergens halverwege het tweede deel kreeg iemand van de staf het lumineuze idee om de enorme airco in te schakelen. Beter laat dan ooit.

We schrokken ons trouwens een hoedje, bij aankomst in de zaal, bijna een uur voor het optreden, stond de band al op het podium in vol ornaat. Naar later bleek ging het hier om een verlate soundcheck, door allerlei omstandigheden kon men pas laat die middag de boel opbouwen met als gevolg een late en door technische problemen geteisterd begin van de show.

Want wat was het geluid slecht deze avond, abominabel zelfs. Later zou blijken dat dit deels te maken had met een onverlaat die gerommeld had met de pre-sets van de mix op de computer. Maar de staf van Musicon was ook niet brandschoon, men was in de weer met kabels en de zaalmixer leek niet helemaal op zijn gemak. Dat kan ook niet anders, want ook hij moet gehoord hebben dat met name de zang en de toetsen totaal niet doorkwamen. Het leek tijdens de eerste helft van het optreden wel of zanger Michel Bermudez door een soort van slecht werkende megafoon stond te zingen. Hij had het al moeilijk genoeg en dit soort zaken is niet echt bevorderlijk voor het zelfvertrouwen. Maar het moet gezegd dat de band zich er manmoedig doorheen sloeg en niet of nauwelijks reageerde op de technische trammelant, waarvoor hulde.

Ook toetseniste Virginia Peraza had te maken met problemen. Haar spel was soms totaal niet te horen, jammer. Want haar sfeervolle en melodieuze bijdragen zijn een wezenlijk onderdeel van het totaalgeluid van de band. Ze is een beetje de stille kracht, doet haar werk zonder op de voorgrond te treden.

De band had voor deze gelegenheid de gebruikelijke setlist door elkaar geschud, vooral om de trouwe bezoekers iets anders te bieden. Niet alleen de volgorde was gewijzigd, ook de nummers zelf waren nét iets anders. Zo was het populaire Sanctuary tot genoegen van veel bezoekers nu weer wel te beluisteren.

Er werd afgetrapt met een viertal nummers van het zojuist verschenen album “I, Me, Myself”.  Openingsnummer Flowers werd gevolgd door Somewhere met zijn saxofoonsolo in het midden. De duetten tussen gitaar en sax doen me enigszins denken aan Van Der Graaf Generator, maar dat is een té voor de hand liggende vergelijking en doet geen recht aan Anima Mundi. Het is verfrissend en een beetje hoekig en past wonderbaarlijk goed in hun muziek. Daarbij was een duidelijke klik tussen bandleider en benjamin Alonso merkbaar. Er was regelmatig oogcontact wat leidde tot een sprankeling in hun samenspel, heel leuk om te zien. Na Flowers volgden Lone Rider en Clockwork Heart, wederom met een blazersgedeelte.

Opmerkelijk trouwens, een drummer die ook saxofoon speelt. Ik moet ver teruggaan in mijn geheugen om me iets dergelijks te kunnen herinneren. De gedachte gaat dan uit naar Jerry Marotta, de drummer van Peter Gabriel die zo rond 1980 deel uitmaakte van diens backing band. Een openbaring deze Marco Alonso, spelend met een enorme intensiteit, een absolute versterking voor de band. Elke klap was raak van deze energieke jonge (26) drummer op zijn geleende mini drumstel.

Het laatste nummer voor de pauze, The Return (part 1) & Endless Star is afkomstig van “The Lamplighter” uit 2013. Volgens Dí­az stamt het nummer al uit 1998 en was het oorspronkelijk bedoeld om opgenomen te worden met een orkest. Dat is er helaas (nog) niet van gekomen, maar de instrumentale uitvoering van het kwartet – zanger Bermudez verliet tijdelijk het podium – stond als een huis. Deze episch song was uiterst interessant in deze vorm, het orkest moet je er maar bij denken. Na ongeveer een uur spelen werd een pauze van een half uur ingelast.

Roberto Díaz is de onbetwiste leider en dirigent van de band, zonder hem geen Anima Mundi. Zijn heerlijke lyrische gitaarspel met lange noten en een op Steve Hackett lijkend spookachtig geluid, brachten regelmatig de handen van het publiek op elkaar. Ook Steve Howe is een inspiratie en een voorbeeld voor Dí­az. Vooral als hij zijn Ibanez ter hand neemt, vergelijkbaar met de Gibson ES 345 van de Yes gitarist, is het onderscheid tussen meester en leerling nauwelijks te maken. Maar de grote kleine man is toch vooral de leider van de band: met hand- en armbewegingen dirigeerde hij zijn mini orkest voortdurend in de goede richting.

Na de onderbreking wordt een ander nieuw nummer, The Chimney, The Wheel And The War, gespeeld, gevolgd door het van “The Lamplighter” afkomstige The Call And Farewell Song. Sanctuary van “Jagganath Orbit” uit 2008 is een duidelijke publieksfavoriet en de band kreeg het publiek moeiteloos mee in ritmisch handgeklap. Train To Future is het laatste nummer van het nieuwe album.

Bassist Yaroski ‘Yora’ Corredera leverde een uiterst degelijke prestatie, regelmatig wisselend tussen 4- en 5-snarige basgitaar speelde hij stoïcijns zijn partijen. Soms simpel en ondersteunend dan weer solerend op met name de vijfsnaar. Vooral zijn Chris Squire achtige solospot (The Fish) tijdens afsluitend nummer Cosmic Man mocht er zijn, evenals de aansluitende korte drumsolo van Alonso. De hele band maakt trouwens een uiterst serieuze indruk, als ik iets zou mogen opmerken dan toch wel dat een grapje op zijn tijd om de spanning en de serieuze ondertoon op het podium ietwat te doorbreken geen overbodige luxe zou zijn.

Zo halverwege de tweede set waren de technische problemen opgelost en kon de band in al zijn glorie beluisterd worden met het geluid wat het verdiende, in elk geval wat betreft de zang. Helaas  bleven de toeten nog wat achter in de mix, volgende keer beter hopelijk.

Cosmic Man van “The Way” sloot het reguliere deel van het optreden af. De band verliet het overigens zeer krappe podium niet, maar speelde vrijwel direct de enige toegift, een geïnspireerde versie van Time to Understand, wederom van “The Way”. Dit is een mooi atmosferisch stuk met aan Yes (Nous Sommes Dus Soleil) en Transatlantic refererende gedeeltes. Een prima afsluiter na ruim twee uur musiceren, beloond met een stevig applaus van de trouwe achterban. Een tevreden publiek ook, wat direct na het optreden de kans kreeg om de muzikanten persoonlijk te bedanken en te feliciteren met hun geslaagde optreden. De gesigneerde cd’s gingen rapido over de toonbank.

Muy bueno chicos, hasta la próxima vez.

Verslag: Alex Driessen
Fotografie: Ron Kraaijkamp