Yesshows en Peter Gabriel TributeConcert

Ik had er nog nooit van gehoord, ondanks mijn voorliefde voor de originele Britse band. Er zijn ook niet zoveel Yes tribute bands, in tegenstelling tot bijvoorbeeld Genesis. Misschien is de muziek te complex maar er zouden ook andere redenen kunnen zijn. Yesshows blijkt bij nadere bestudering een gezelschap Nederlandse muzikanten dat in april 2016 tijdens een uitverkocht optreden in de Boerderij in Zoetermeer als gelegenheidsgezelschap twee nummer van Yes speelde. Yours Is No Disgrace en And You And I werden blijkbaar zo overtuigend gebracht dat de formatie besloot om hier een vervolg aan te geven. Ergo de geboorte van Yesshows. De band richt zich voornamelijk op het materiaal van het live album Yessongs uit 1973 maar ze maken ook uitstapjes naar latere albums. Samen met leden van Genesis Project verzorgen ze deze avond een dubbel programma waarbij voor de pauze nummers van Peter Gabriel worden gespeeld en vervolgens het werk van de Britse symfo-gigant.

Om maar direct met de Peter Gabriel tribute te beginnen, helemaal niet slecht die solozang, ik dacht de eerste minuten zelfs even dat de stem van PG zelf kwam, vanaf een tape. Maar dan meldt zanger Hein van den Broek (Genesis Project) zich op het podium en het is toch echt zijn eigen strot. En wat voor een, even je ogen dicht en je hoort op sommige momenten nauwelijks het verschil met het origineel. Er is assistentie in de vorm van Yesshows-zangeres Katinka van der Harst terwijl ook toetsenman Ebert Zwart, bassist Martin Thoolen en drummer Lex Bekkernens van diezelfde band op uitleenbasis aanwezig zijn. Met toevoeging van de uitstekende gitarist Edwin Roes, bekend van onder andere Genesis tribute band Squonk en Genesis Project, in de rol van David Rhodes, wordt op enthousiaste wijze door een selectie van Gabriel’s uitgebreide oeuvre heen gewerkt. “De kunst van het weglaten” zei zanger Hein van den Broek al treffend als het om de keuze van het repertoire gaat.

Er wordt afgetrapt met Come Talk To Me, met de drums die enigszins doen denken aan Biko, gevolgd door een prima versie van Red Rain, badend in rood licht, vanzelfsprekend. Humdrum is een bijzondere keuze, dit relatief onbekende maar prachtige nummer van debuutelpee “PG1” uit 1977. Sledgehammer mag natuurlijk niet ontbreken, de wereldhit van “So” uit 1986. Blood Of Eden is een hoogtepunt met bloedmooie samenzang tussen Hein en Katinka. Here Comes The Flood wordt gelukkig niet overgeslagen, dit schitterende nummer van “PG 1” is een persoonlijke favoriet. Ook nog wat Genesis werk, het bloed kruipt waar het niet gaan kan: Dancing With The Moonlit Knight wordt begeleid door een filmpje van het optreden in Shepperton Studios in 1973, PG als Britannia. Laatste nummer In The Cage wordt een beetje een vocale tour de force, van den Broek heeft het lastig, met bijna geschreeuwde vocalen, maar in zijn verdediging dient opgemerkt dat dit zeker geen makkelijk (zang-)nummer is. Bovendien hulde voor zijn energieke podiumpresentatie. Een kleine tip nog: laat die min of meer willekeurige filmpjes achterwege, het leidt de aandacht af en voegt niets toe, een enkel nummer (Moonlit Knight) uitgezonderd. Hoofdact Yesshows gaf wat dat betreft het goede voorbeeld.

Het Parktheater is een prettige ambiance, een fijne zaal met goed geluid en comfortabele stoelen. Daardoor is de publieksparticipatie wel minder, het pluche nodigt niet uit tot meeklappen of -zingen, een warm applaus ná de songs dat weer wel. Gezellig vol ook, de zaal is met naar schatting 200 bezoekers bijna uitverkocht, veel mannen en een enkele dame, een hoge gemiddelde leeftijd, zoals ook bij de echte band het geval is.

Na een lange pauze is het de beurt aan hoofdact Yesshows. Tijdens Firebird Suite, de bekende aanzwellende tonen van het klassieke stuk van Igor Strawinsky, betreedt de band in het donker het podium onder applaus van het publiek, precies zoals ooit het origineel. De pedal steel gitaar maakt het al direct duidelijk: And You and I en niet Siberian Kathru is het openingsnummer, de band moet nog wennen overduidelijk, wat foutjes links en rechts, het is ook wennen aan de vrouwelijke stem voor de solozang. Het valt ook direct op dat er deze avond slechts tweestemmig gezongen wordt daar waar het origineel toch met name patent had op één stem meer, ook al waren Howe’s zangcapaciteiten niet echt om over naar huis te schrijven. Allemaal nog een beetje onwennig dus, voor zowel band als publiek, het blijkt het debuut op de planken voor zangeres Katinka van der Harst. Ze heeft de hulp van een tablet nodig voor de teksten maar dat zal niemand haar kwalijk nemen.

Tijdens het volgende nummer, Heart Of The Sunrise, YouTube laat een perfecte versie zien, rammelt het nog wel eens vanavond, prima werk overigens van toetsenist Ebert Zwart, de stille kracht in de band. Het moet gezegd, zangeres Katinka van der Harst kwijt zich prima van haar taak tijdens Soon. Dit van “Relayer” afkomstige nummer, onderdeel van The Gates Of Delirium, is een mooie showcase voor haar stem en de slide-gitaar capaciteiten van Enzo Gallo.

Drummer Lex Bekkernens is zeker niet slecht, meer een Alan White dan een Bill Bruford. Hij wil zo graag laten zien/horen hoe goed hij is dat hij zich af en toe schuldig maakt aan extra drum-fills daar waar ze absoluut niet functioneel zijn. Bassist Martin Thoolen is het podiumbeest, hij springt en danst, een echte performer op zijn zware Rickenbacker 4002. Met zijn energieke performance bewijst hij een waardig en respectvol eerbetoon aan de showman met de grote handen, Chris Squire. Ik gaf al eerder aan erg te hebben moeten wennen aan een vrouwelijk stem als solozangeres maar gaandeweg went dat. En laten we eerlijk zijn, de regionen die Anderson bereikt kunnen het beste door een vrouw gezongen worden, naarmate het optreden vordert groeit Katinka van der Harst duidelijk in haar rol.

Oei, Awaken, één van de beste nummers van de band en mijn persoonlijke favoriet is het volgende nummer op de setlist, hoe zullen ze het er hier vanaf brengen? Het begin is wat onwennig maar vanaf de rustige passage met de harp is het loepzuiver en de band beëindigt het complexe nummer op uitstekende wijze. Close To The Edge is natuurlijk het magnum opus van Yes. En het moet gezegd, dit moeilijke stuk wordt perfect gespeeld door de band met hoofrollen voor gitaar en toetsen. En zowaar driestemmige zang tijdens I Get Up I Get Down, moedig en goed gedaan. Vanaf dit punt is het een eitje voor de heren en dame van Yesshows. Long Distance Runaround is zo’n lekker nummer waarop ze allemaal los kunnen gaan.

Voor Yours Is No Disgrace geldt hetzelfde met een excellerende gitarist Enzo Gallo op zijn Gibson ES 175, net als idool Steve Howe. Het respect voor de originele band en de muzikanten wordt alleen maar groter als je ziet dat dit soort nummers na ruim 47 jaar nog recht overeind staan. Weer die prachtige driestemmige zang, ze kunnen het dus heus wel. Roundabout krijgt de originele live behandeling zoals op Yessongs, dus geen akoestische gitaar. Starship Trooper is de toegift, goed geraden (niet zo moeilijk) van die ene bezoeker. Een mooie kans voor alle bandleden om te schitteren met hoofdrollen voor basgitaar, toetsen en vooral gitaar. Het soepele rechterhandje van toetsenist Zwart en de razende linkerhand van gitarist Gallo zijn leidend.

Het geluid is prima, complimenten aan de zaalmixers. De lichtshow is uiterst summier maar effectief. Op het grote scherm achter het podium worden projecties vertoond van Yes hoezen en ander Roger Dean werk wat onwillekeurig de vraag oproept over rechten. Soms wel wat vervreemdend, er komen hoezen voorbij van onder andere Asia, Osibisa, Uriah Heep, Budgie en Badger, naast de bekende ontwerpen voor Yes. Ook worden er live beelden getoond onder andere van de Going For The One tour uit 1977 en de beroemde Rainbow show uit 1972, allemaal zeer functioneel en van toegevoegde waarde.

Rocknummers lijken beter bij de band te passen, de tweede helft van de show is werkelijk subliem, vooral het spel van gitarist Gallo en de zang kwamen veel beter uit de verf. Misschien toch wat schroom en onwennigheid met optredens. Een prima optreden van dit Nederlandse gezelschap, na een wat aarzelend begin. Maar vooral in het tweede deel van de set overtuigden ze volledig, de volle zaal beloonde hun inzet met een staande ovatie.

Complimenten aan de heren en dames van Serious Music uit Alphen die regelmatig dit soort concerten organiseren.