Simon, AlanAlbum

Het moet haast wel. Tijdens het verdiepen van de credits van de “Excalibur” cd’s van Alan Simon raakt waarschijnlijk iedereen geïmponeerd door de lijst met kwaliteitsmuzikanten die de Fransman weet te strikken voor zijn cd’s. Net zoals ik geïmponeerd raakte in de voorbije maanden.

Iedereen die geïnteresseerd is in progrock, Keltische muziek, folkmuziek, klassieke muziek, kamermuziek of jaren zeventig rockbands vindt namelijk wel iets van zijn gading in de imposante lijst van gastmuzikanten. Bij het lezen van de credits van dit album vielen mijn ogen uit mijn oogkassen van verbazing. Ik zal een klein rondje doen van de artiesten die niet eens standaard bij Alan Simon op visite komen wanneer hij weer eens een album heeft gecomponeerd: Alan Parsons, Maddy Prior, Justin Hayward, John Wetton, Jon Anderson, Carlos Núnez, Andreas Vollenweider en zo kan ik nog wel even doorgaan. En dan heb ik het nog niet eens gehad over de artiesten die vaker participeren op de cd’s van Alan Simon, zoals bijvoorbeeld Martin Barre en John Helliwell. Niet voor niets kan de vergelijking tussen Arjen Lucassen en Alan Simon getrokken worden, of laat ik het stelliger zeggen: qua impact van het binnenslepen van wereldberoemde muzikanten trekt Lucassen dan echt aan het kortste strootje.

Opvallend aan “The Celtic Ring” is dat dit een vrij rustig album is waarbij er geen excessen in muziekgenres worden opgezocht. De songs zijn voornamelijk geschreven in dienst van de Ierse, Schotse, en Bretonse manier van muziek maken, dat is nog niet veranderd. De Keltische instrumenten voeren de boventoon, hoewel de basis wordt gelegd door de traditionele rockinstrumenten als elektrische gitaar, drums, toetsen en basgitaar. Vanuit dat oogpunt werkt Simon dan ook; eerst de traditionele instrumenten en dan begint het proces van toevoegen van inheemse instrumenten. Eerlijkheidshalve is er qua progressieve rock niet heel veel spannends te beleven, maar desondanks is dit een aantrekkelijke cd geworden voor de muziekliefhebber die niet kortzichtig is bij het ontdekken van nieuwe muziek.

Alan Simon is in zijn werken nooit scheutig geweest met diverse blaasinstrumenten, maar op dit album pakt hij juist met die instrumenten flink uit. Dat varieert van het door fluit gedomineerde Tuatha De Danann, tot aan talloze songs gevuld met klarinet, low whistle, Uillean pipes, doedelzak en natuurlijk de verschillende saxofoon instrumenten ingespeeld door ‘regulier’ bandlid John Helliwell. Hem kennen we uiteraard van Supertramp. Simon balanceert met het brede gebruik van deze instrumenten op een positieve manier, je moet van blaasinstrumenten houden, maar gelukkig is er nergens overkill.

Absolute publiekstrekker op het album is het nummer Circle Of Life, dat ingezongen is door Jon Anderson en in een ander tijdperk absoluut tot hitsingle gelanceerd kon worden. Een prima song, catchy en met de karakteristieke stem van Anderson een welkome afwisseling in het ‘Keltisch’ geweld. Maar ook Barclay James Harvest dient zich in de persoon van Les Holroyd aan, hij zingt in Call, een track die de jaren zeventig doet herleven, onder andere via het karakteristiek Mellotron geluid, maar natuurlijk ook door zijn kenmerkende stem.

Zoals de naam van het album al suggereert is dit album meer geschikt voor de liefhebbers van Keltische muziek dan voor de liefhebber van progrock. De fans van alternatieve blaasinstrumenten kunnen hun hart ophalen bij de enorme diversiteit van die instrumenten. Echter: ondanks dat Alan Simon een paar sublieme muzikanten bij elkaar heeft verzameld, maakt dit album niet echt indruk. Zeker niet ten opzichte van het eerste deel, en over de hele discografie gezien het in 2017 verschenen deel vier; “The Dark Age Of The Dragon”. Toch kan ik mij voorstellen dat dit deel je collectie moet complementeren wanneer je fan bent van prog/folk opera’s zoals alleen de Fransman Alan Simon ze kan maken.

Ruard Veltmaat