AlbionAlbum

Ik was bijzonder blij toen ik de nieuwe Albion in de postbus aantrof. Deze band behoort tot mijn favorieten, maar ik was er nog niet aan toe gekomen ze aandacht te geven. Naar mijn mening is het Poolse Albion een enorm onderschatte neo-prog band. Helaas krijgt deze band erg weinig aandacht, want hun muziek verdient het om beluisterd te worden.

Alle albums van dit gezelschap zijn stuk voor stuk neo-prog juweeltjes. De line-up is op elk album wel anders, maar de kwaliteit is bijzonder hoog. Houd je van Marillion (Fish tijdperk), Jadis, IQ, Satellite en Quidam, dan moet je Albion zeker gaan beluisteren.

Het vorige album “Wabiac Cienie” (mijn favoriet) was in het Pools gezongen, maar daar is de band op dit album weer vanaf gestapt. Nu is Engels weer de voertaal, inclusief een charmant accent. Bij het beluisteren van het intro XX / XXI hoor je meteen dat dit album geen lichtvoetige kost zal gaan voorschotelen. Je hoort een deel van een toespraak van Hitler en van Bush en dan weet je al dat hier niet de liefde bezongen zal worden. Het loopt over in The Place, dat opent met rustig gitaarspel en de prettige, soms pittige, zang van Katarzyna Sobkowicz-Malec. Dan komen ook de toetsen en drums erbij en krijgt het nummer een mooie volle klank. De speech van Hitler zit er ook in gemixt en dat bezorgt je koude rillingen. Gelukkig doen ze dat maar één keer en is het daarna genieten. De eerste gitaarsolo is meteen een voltreffer. Het spel van Jerzy Antczak is heerlijk melodisch en doet denken aan David Gilmour. Let ook vooral op het fantastische basspel van Krzystof Wyrwa! De toetsen van oerlid Krzysztof Malec hebben een dominante plaats in de muziek van Albion. Zijn typische neo-prog solo’s (zwevend en vingervlug) swingen de pan uit. Het mooie warme saxofoonspel tegen het einde dat overloopt in een heerlijke gitaarsolo, is genieten met hoofdletters.

De kracht van Albion ligt in de sterke tempowisselingen die prachtig overvloeien, mooie melodielijnen en heerlijke solo’s. Ook op dit album is dat weer het geval. Ook in Once Upon A Time zitten al deze ingrediënten weer verweven. Het opent rustig en sfeervol met onheilspellend toetsenspel, elektronische percussie en weer dat heerlijke basspel. Die bassist mogen ze wat mij betreft aan de vaste line-up toevoegen! Het nummer krijgt met een prachtige lange slepende gitaarsolo wat meer pit, maar blijft zijn ingetogen karakter behouden, knap!

Het ruim acht minuten lange instrumentale This Is The Way Where We Go is ook weer een prijspakker. Het heeft prachtig gitaarspel maar vooral het langgerekte deel met ambient-achtig toetsenspel is erg mooi gedaan. Maar net zo makkelijk gaat het gas er weer op en geeft de gitaar het geheel een lekker fel randje. Het geeft maar aan hoe veelzijdig deze band is. Typisch neo-prog, maar wel met een ruimere blik dan veel andere neo-prog bands. Dat maakt Albion ook zo interessant. Ook op de vorige albums is dit het geval.

Afsluiter Near The End heeft mooi warm akoestisch gitaarspel en heeft iets swingends. Dan laat de band nog  één keer horen waar het toe in staat is met een heerlijke toetsen- en gitaarsolo. Vijftig minuten onvervalste neo-prog van hoog niveau is omgevlogen. Ik heb me prima vermaakt!

Maarten Goossensen