Roussak, AndrewAlbum

Andrew Roussak is een klassiek geschoolde Russisch pianist, die zijn domicilie in het Duitse Karlsruhe heeft gevonden. Al eerder recenseerden wij van zijn groep Dorian Opera het album “No Secrets”. Daarover was onze recensent van dienst op zijn zachts gezegd niet zo flatteus.
Met zijn eerste soloalbum “No Trespassing” gooit Roussak het over een geheel andere boeg. Zijn klassieke scholing, liefde en vakmanschap voor toetsen komt op dit album immers tot volle wasdom en ook veel meer tot zijn recht als in Dorian Opera.

Acht van de tien nummers op “No Trespassing”, waarvan de helft vocaal, zijn alle door hem zelf geschreven. Twee nummers zijn eigentijdse bewerkingen van klassieke nummers van Johann Sebastian Bach, die hiermee geenszins beschaamd wordt, integendeel zelfs.
Dat Andrew Roussak naast Keith Emerson beïnvloed is door Rick Wakeman is op diverse nummers overduidelijk te horen. Zijn vingervlugge en frivole spel doet regelmatig denken aan de grootheid van onder meer Yes.

Zanger Hendrik Plachtzik is een goede en degelijke zanger en heeft een stemgeluid wat prima bij deze muziek past. Zijn stem zit dicht in de buurt van die van Fish en John Wetton. Luister maar eens naar het openingsnummer No Trespassing en Lost In The Woods. Het zijn twee melodieuze nummers met een poppy inslag, die tegelijkertijd zeer symfonisch zijn en invloeden hebben van Asia.

Meest indrukwekkende nummer is toch wel het op de Russische deelname aan de Afghanistan oorlog van 1990 geïnspireerde Wartime Chronicles met zeer gedegen toetsenwerk. Het is ook een vrij stevig en rockend nummer met invloeden van Emerson, Lake & Palmer. Rhythm Of The Universe is in 2004 geschreven voor een live rock- en popfestival in Hamburg. Met dit vlotte en vrolijke nummer viel Roussak niet in de prijzen, maar het misstaat niet op dit album. Een andere kraker is het swingende en instrumentale Vivace Furioso, al in 1997 geschreven als eerbetoon aan Keith Emerson. Keith kan blij zijn met een dergelijk ‘furieus’ eerbetoon.

Twee nummers vallen wat uit de toon, ondanks dat het zeker geen slechte nummers zijn. Het zijn het jazzy en cabaretachtige All Good Things en het slotnummer Maybe, dat in een musical geen gek figuur zou slaan.

“No Trespassing” heeft mij uitermate positief verrast. Andrew Roussak neemt wat Progwereld betreft enorm revanche. Het is geen toeval dat hij in 2006 werd verkozen als beste toetsenist en instrumentalist bij de Duitse Pop & Rock Awards. De man blijkt ook van alle markten (lees: stijlen) thuis te zijn. Hij kan dan ook zonder blikken of blozen een virtuoos toetsenist genoemd worden. Ik durf het Andrew Roussak haast niet te vragen, maar hij zou eigenlijk prioriteit moeten geven aan de ontwikkeling van zijn solo carrière. Hoezo geen doorgang? “No Trespassing” is de ingang!

Hans Ravensbergen