Anima MundiAlbum

De Cubanen van Anima Mundi zijn alweer aan hun zesde cd toe. “Insomnia” vormt deel twee van een drieluik, dat werd ingezet met “I Me Myself”, waar ik een positieve recensie voor over had.

In 2010 brak de band door met “The Way”, dat symfonische meesterwerkjes bevatte, die zo werden uitgesponnen, dat er geen einde aan leek te komen. Anima Mundi wenst niet op zijn lauweren te rusten, dat werd met de vorige schijf al duidelijk. Meesterbrein Roberto Díaz schuwt het experimenteren niet. De begenadigde gitarist componeert alle muziek en hij geeft zichzelf alle ruimte om de muziekstijl van zijn band te ontwikkelen.

De muziek op “Insomnia” klinkt veel donkerder en somberder dan op zijn voorgangers.

Het openingsnummer Citadel grijpt nog terug naar de oude symfonische glorie, ook qua lengte, maar ook wordt direct duidelijk dat de muziek een heel andere kant op gaat. Diaz geeft met zijn vlammende gitaarspel richting aan het nummer, maar de prominente rol van toetseniste Virginia Peraza is ook vanaf de start niet te missen. Haar schitterende synth-solo van twee minuten klinkt beklemmend en dreigend en past daardoor in het nieuwe universum van Anima Mundi. De nieuwe zanger Aivia Prieto laat ook meteen horen waarom hij de vervanger is van Michel Bermudez, wiens verblijft bij de band beperkt is gebleven tot één cd.

We krijgen vervolgens twee kortere nummers voorgeschoteld waarbij de deksel van de experimentenpot wijd open gaat. We krijgen een portie ambient voorgeschoteld waarbij de soundscapes en geluidseffecten ons om de oren vliegen.

Met The Hunter belanden we weer even terug op aarde. In dit rustpuntje is fraai, subtiel samenspel tussen de gitaar van Diaz en de klanken die Peraza uit haar toetsenarsenaal haalt te horen.

Het titelstuk start in een ontspannen sfeer van lichte jazz en psychedelica, maar gaandeweg neemt het volume toe en eindigt het met een bombast die doet denken aan Pink Floyd, waarbij Diaz de allerhoogste tonen razendsnel uit zijn gitaar lijkt te willen persen.

Dan is het tijd om de symfonische rock weer even helemaal te verlaten met een blokje ‘zweven in de ruimte’ en hier en daar pure jazz. Het gastoptreden van Julio Padron op trompet draagt zeker bij aan deze sfeer.

Een tweede nummer dat boven de tien minuten klokt is New Tribe’s Totem. Tijd om nog een keer het zware, donkere pad in te slaan. De gitaar ronkt vervaarlijk, de stem van Prieto houdt ook een nadrukkelijke dreiging in zich en Peraza haalt nog wat nieuwe geluiden uit de keyboards. Het is smikkelen en smullen bij een van de weinige echte gitaarsolo’s op deze cd, en dan blijkt drummer Marco Alonso ook nog behoorlijk uit de voeten te kunnen op saxofoon. Het ingetogen Her Song ten slotte is een ode aan een overleden goed vriendin van de bandleden. Zij droeg nadrukkelijk bij aan de tekst.

Je krijgt als luisteraar “Insomnia” niet cadeau. De muziek luistert niet makkelijk weg en het duurt echt even voordat alles goed tot je doordringt. Als je hiervoor open staat ontvouwt zich een boeiend en afwisselend palet aan stijlen en sfeerwisselingen. Je zou de muziek tot je kunnen nemen  alsof je naar een film kijkt die zich in je verbeelding afspeelt, als een experience, waarbij je het thema van de cd, kortweg samengevat als angst en onrust, intens ervaart. Duidelijk is dat Anima Mundi een eigen stijl wenst te ontwikkelen en zich niets gelegen laat aan commerciële belangen. Dit is de muziek die Roberto Díaz wil maken. Punt uit. En dat siert de Cubanen. Ik hoop alleen dat deel drie van het drieluik niet al te veel ruimte biedt aan nog meer experimenten, omdat het dan zijn doel voorbij kan schieten.

Fred Nieuwesteeg