Anima MundiAlbum

De volgende poëtische tekst in het cd-boekje van Roberto Diaz over het concept van “The Lamplighter” wil ik je niet onthouden:
Er zijn lampen die de verste ruimten van het universum verlichten, terwijl een andere onze harten verlicht. Harten van de Sterren: Liefde verlicht ze en tegelijk de magische wereld die ons omringt. Via de hand van de Lantaarnopsteker biedt dit album de gelegenheid op reis te gaan door de magische wereld die wij elke dag ademen. De mysterieuze persoon met de lamp voert ons mee in de wonderen van het leven en ontwaakt onze harten. We leven in een wereld van legendes en magie. Een wereld van de menselijke soort, aarde, sterren, de lamp van de liefde en de betekenis van het leven. Een wereld waar de schijnbaar eenvoudigste dingen ons omringen en met ons meegaan in het dagelijkse leven. Een wereld die ons in staat stelt de magie en verbazingwekkende essentie te verwerven dat alleen een verlicht hart kan zien.
Kom op, loop naar het verlichtte huis: je hart. Verlicht de lantaarn daarbinnen.

“The Lamplighter” is het vierde studioalbum van Anima Mundi. Het album is de opvolger van “The Way” uit 2010. “The Way”plaveide voor de sympathieke en warme Cubanen de weg naar Europa en Nederland in het bijzonder. Dat ze Nederland haast als hun tweede vaderland beschouwen, blijkt uit het feit dat “The Lamplighter” voor een groot deel in Nederland is opgenomen. Die opnames vonden plaats gedurende hun verblijf in ons land in 2012.

Ten opzichte van “The Way” is er in drie jaar voor de groep veel veranderd. Met hun oversteek naar Nederland en Europa ging voor Anima Mundi letterlijk een nieuwe wereld open. Talloze nieuwe fans sloten de Cubanen in hun harten. Niet in het minst vanwege de warme persoonlijkheid van de groepsleden, maar vooral door de authentieke muziek die Anima Mundi maakt. De jaren 2011 en 2012 zijn voor de groep een sprookje. Met als hoogtepunt het optreden op het iO Pages festival op 6 oktober 2012. Een sprookje dat in 2013 dankzij “The Lamplighter” en optredens op grotere festivals in Europa ongetwijfeld over zal gaan in realiteit.

Een andere verandering is dat zanger Carlos Sosa niet langer deel uit maakt van de bezetting. Persoonlijke en muzikale redenen lagen aan het besluit van de gerespecteerde zanger ten grondslag. Zijn vertrek verliep in vriendschap, maar ook vrij plotseling. Met de nieuwe zanger Emmanuel Pirko Farrath is een goede bekende van de groep de gelederen komen versterken. Ze kennen elkaar al tien jaar en weten wat ze aan elkaar hebben.

Wat betekenen deze veranderingen voor “The Lamplighter”? Dat enkele nummers, die al vrijwel klaar waren, opnieuw bewerkt zijn. Met als doel de muziek en composities aan te sluiten bij de zang van Pirko Farrath. En daar is men verbluffend goed in geslaagd, ondanks – of dankzij – dat dit de nodige tijd heeft gekost. De nieuwe zanger kreeg slechts twee maanden om zich volledig in te werken.

Zonder twijfel vind ik dit album het beste wat Anima Mundi heeft gemaakt. Er is duidelijk sprake van groei. Het stemgeluid van Pirko Farrath is minstens zo charismatisch als dat van Sosa. Zijn timbre is wat lager, maar kent ook gevoel en warmte. Het spreekt vanzelf dat zijn zang gewenning vergt, maar na enkele nummers hoor je dat deze perfect past bij de muziek. Soms is een licht accent hoorbaar. Dat is niet storend en zal ongetwijfeld snel verdwijnen.

Het album is opgebouwd uit twee lange suites: The Lamplighter, met een speelduur van bijna 21 minuten en Tales From Endless Star, van ruim 26 minuten. Beide suites bestaan uit vier in elkaar overvloeiende nummers, waar vocale en instrumentale stukken zich goed tot elkaar verhouden. Het zeven minuten klokkende His Majesty Love maakt de totaal 55 minuten speelduur vol. Daarmee is “The Lamplighter” aanzienlijk korter dan zijn drie voorgangers. The Return en Endless Star van Suite Tales From Endless Star en het nummer His Majesty Love speelde Anima Mundi overigens al gedurende hun optredens in 2011 en 2012.

Muzikaal wordt de ingezette koers op “The Way” voortgezet. Anima Mundi maakt geen vernieuwende muziek in de letterlijke betekenis. Men maakt wel nieuwe muziek. Muziek waar ziel en emotie in ruime mate aanwezig zijn. En met een herkenbaar geluid. Diaz en Peraza verweven daarbij klassieke symfonische rock van Yes, Pink Floyd en Genesis en klassieke elementen in de door hun gecomponeerde muziek. Evenals op “The Way” is de muziek op “The Lamplighter” voornamelijk gebaseerd op het soepele gitaarspel van Diaz en het vaak orkestraal klinkende toetsenwerk van Peraza. Samen creëren ze een positief en hoopgevend geluid, dat ritmisch en solide wordt ondersteund door Yaroski Corredera op basgitaar en José Manuel Govin op drums.

Een van de hoogtepunten is Light The Lantern Of Your Heart met een aanstekelijk refrein. Maar ook het instrumentale Endless Star is van ongekende schoonheid. Het is een minisymfonie op zich. Subliem gitaarspel en majestueus toetsenwerk maken dit nummer tot een fonkelende ster in het universum. Dat Diaz zich onder meer heeft laten beïnvloeden door toonaangevende gitaristen valt goed te beluisteren op een ander hoogtepunt: The Dreamchild Behind The Mask. In een smaakvolle minuten durende solo brengt hij David Gilmour en Steve Hackett bij elkaar.

“The Lamplighter” is voorzien van kleurrijk artwork door Ed Unitsky. Daarmee schijnt het zijn warme licht nog intenser over de ziel van de progwereld en in de harten van de liefhebbers van progressieve rockmuziek.

Hans Ravensbergen