Art Of IllusionAlbum

Als trouwe lezer van Progwereld leerde u in 2014 aan de hand van Erik Groeneweg deze band Art Of Illusion kennen, door zijn recensie van het debuutalbum “Round Square Of The Triangle” te lezen. Het uit de Poolse stad Bydgoszcz afkomstige gezelschap bracht na ruim tien jaar bij elkaar te zijn pas zijn eerste wapenfeit uit. Erik gaf de cd “Round Square Of The Triangle” destijds een positieve stempel mee en met dit nieuwe album kunnen we die veelbelovende status resoluut bevestigen.

Als u vergelijkingen met bands als Dream Theater, Haken en Distorted Harmony leest, werpt dat gelijk een behoorlijk verwachtingspatroon op. Maar Art Of Illusion opereert minstens op hetzelfde niveau en wat mij betreft doen deze Polen het op bepaalde vlakken nog beter ook. Technische en uitdagende tempowisselingen, variërende ritmes, stevige gitaarriffs en virtuoze toetsenpartijen voeren de boventoon op dit album. De composities steken vaak ingenieus in elkaar, maar zijn perfect gedoseerd, zonder dat er sprake is van enige overkill. Nergens gaat het ook maar één keer over de top en de muzikanten kennen hun plaats binnen hun taak en de song. Art Of Illusion is als de wiskundeleraar die jou de beweringen en stellingen op een begrijpelijke en plezierige manier uitlegt. Deze band maakt progressieve fussion metal/rock begrijpelijk voor iedere leek.

De eerste kennismaking met dit album is vanaf de eerste minuut meer dan prima. We beginnen met het instrumentale Ico, wat voornamelijk ambient orkestraal is, maar vooral ook mysterieus en spannend en sluist je sfeervol door naar de eerste echte track. Devious Savior is vanaf het begin heavy, maar de productie overdondert je nergens zodat het een heerlijke start van de cd is. Zoals gezegd laat de band gelijk een visitekaartje achter waaruit blijkt dat de muziek veel tempowisselingen kent en waarin veel te ontdekken is. De gitaarriffs zijn van prima kwaliteit; bijzonder divers en u gaat het in deze recensie vaak tegenkomen: er is nergens een overdaad aan virtuositeit te vinden. Zanger Marcin Walczak figureerde op het debuut nog als gast, op dit album is hij officieel bandlid. Hij heeft een wat monotone stem, maar weet binnen zijn bereik toch verrassend goed voor de dag te komen.

De langere nummers worden niet kunstmatig gerekt door technische diversiteit, maar hebben een mooie opbouw en er blijft altijd ruimte over om te ontdekken. In de titeltrack van de plaat vind je bijvoorbeeld veel invloeden van die andere Poolse band: Riverside. De akoestische piano die ook op het debuut te vinden is krijgt ook op deze cd veel ruimte, bijvoorbeeld in het ruim tien minuten durende King Errant. Het contrast met de heavy gitaren komt daardoor smaakvol tot uiting, maar ook drummer Kamil Kluczynski verdient wat mij betreft een aparte vermelding. De man drumt er heerlijk op los en kan verschillende stijlen vaardig afwisselen. Van een rustige jazzy stijl (luister vooral eens naar Allegoric Fake Entity) tot aan continu veranderende ritmes, om vervolgens weer flink te meppen tijdens heftige passages, maar altijd met veel gevoel en uiterst trefzeker.

Het knappe van deze band is dat ze nergens echt verdwalen in overdreven technisch geneuzel. De songs zijn zo nu en dan langgerekt, maar de groep zorgt er wel voor dat het ook spannend en gevarieerd blijft en het nergens een vergezochte jamsessie wordt. Waar andere bands zich nog wel in verliezen in overdreven gepiel, zorgt Art Of Illusion dat de songs een prima kop en staart hebben en er geen verveling optreedt.

Art Of Illusion heeft bij de eindconclusie van deze recensie een knap album gemaakt. De songs zijn uitdagend en spannend, de productie klopt en de muzikanten leggen een fijne techniek neer en verstaan hun vak tot in de puntjes. Bovendien is dit ook een album dat bij elke draaibeurt beter wordt. Absolute aanrader en eindigt wellicht nog wel in menig top tien lijstje van 2018.

Ruard Veltmaat