ArylinAlbum

Zin om een uurtje je blik op oneindig te zetten en een blik metaal open te trekken? En dan niet met (M)arylin (Manson) – Eraser maar met Arylin – Eraser? Dan kan dat prima met dit album. We worden verblijd met hardrock in al zijn soorten en maten met hier en daar techno synths en wat flarden overwaaiend psychedelica. Genoeg ingrediënten om ongecompliceerd te genieten. Het is allemaal heel vermakelijk. De gevarieerde nummers zitten prima in elkaar maar verwacht geen hoogstaande solo´s of baanbrekende nieuwe interpretaties van dit ruim uitgeholde genre. Er is al een pakhuis vol van dit soort muziek.

Er zit echter één maar aan dit verhaal en dat gaat over de zang van Christian Külbs. Deze man kreeg tien jaar geleden de bas in handen gedrukt omdat de groep geen geschikte snarenplukker konden vinden in hun regio rond Ludwigshafen. En was hij nou maar bij het bassen gebleven dan was er niets aan de hand want die is acceptabel. Is het zijn stem dan die misschien niet prettig is om aan te horen zult u denken? Neen, zeker niet. Het past prima. Het probleem zit hem in het feit dat zijn zangstukken structureel een kwart toonhoogte te laag zit ten opzichte van de rest van het instrumentarium. Dit is geen vondst, dit gaat schuren. Aangezien de gitaarsolo op Coming back to live qua toonhoogte er ook structureel naast zat begin ik me dus af te vragen of de producer niet heeft zitten te slapen? Was de opnametijd en het beschikbaar budget te kort om kritisch te luisteren en de nummers opnieuw goed in te zingen? Ik ken hun andere albums niet dus heb geen vergelijkingsmateriaal of dit hun speciale klankkleur is. Hoe dan ook, je mag toch verwachten dat ze na al die jaren en vijf studie albums later deze fout niet gaan maken. Daarmee doen ze zichzelf te kort met dit vermakelijke product.

Voor wie geen absoluut gehoor heeft en kan leven met een niet goed afgestelde zangstem in de productie valt er genoeg te genieten.

Jos Driessen