Bainbridge, DaveAlbum

Dave Bainbridge is één van de steunpilaren van het Britse Iona. Na het laatste Iona album “Open Sky” nam de band een lange pauze i.v.m. de zwangerschap van zangeres Joanne Hogg. Gitarist Dave Bainbridge greep deze periode aan voor het maken van deze solo cd. Het mag dan wel een solo project genoemd worden, maar als je als Iona kenner deze cd te horen krijgt zonder dat je de hoes zou zien, zou je denken dat Iona een nieuwe schijf heeft gemaakt. Is dat erg, hoor ik je denken en het antwoord daarop is uiteraard: nee! “Veil Of Gossamer” is een prachtalbum, dat diepe indruk op mij gemaakt heeft.Het album opent met Chanting Waves waarin zacht golvende toetsen, zachte orkestraties en percussie zich vermengen met de prachtige zang van Joanne Hogg en de woordloze zang van Rachel Jones (Karnataka). Een schitterend warm nummer dat je direct in de juiste stemming brengt voor wat er komen gaat.

Eigenlijk is Over The Waters één langgerekte gitaarsolo. Bainbridge speelt met zo veel gevoel dat je er kippenvel van krijgt. Het doet denken aan het nummer Woven Cord van “Open Sky”. Er volgt een rustig stuk waarin de woordloze zang van Joanne Hogg, Rachel Jones en Mae McKenna met elkaar vermengd worden. Het lijkt wel of er een compleet koor is opgetrommeld. Bainbridge soleert er prachtig overheen en geeft het geheel een nog voller karakter.
Piano en dreigend klinkende cello openen het titelnummer. Troy Donockley speelt mooi op de tin whistle en geeft het nummer een breekbaar randje. Het nummer zou perfect passen in een epische film of ontroerende documentaire.
The Everlasting Hills bestaat uit vijf onderdelen en duurt totaal ruim 19 minuten. Het is ook meteen één van de beste nummers van het album. Het kent een typische Iona opening met mooi vioolspel dat door de elektrische gitaar wordt afgelost. De gitaarsolo van Bainbridge is prachtig en vult het eerste deel volledig. In het tweede deel bespeelt Troy Donockley de uilleann pipes en wordt de zang verzorgd door de bloedmooie stem van Mae McKenna.
In het derde deel zijn de akoestische gitaar en de cello weer veel te horen. Weer speelt Bainbridge een prachtige solo op de elektrische gitaar. Deel vier bestaat alleen uit piano en is echt een rustpunt van het nummer. In het laatste deel wordt er echt een finale gespeeld waarin vooral het drumwerk van Frank van Essen positief opvalt. Het nummer is dan wel in vijf duidelijk herkenbare stukken opgedeeld, toch doet het sterk als één geheel aan; een knap staaltje muziek maken.

In Until The Tide Turns is de hele line-up van Iona aanwezig. Het zou me niets verbazen als het nummer ook geschreven is met de intentie het voor Iona te gebruiken. Joanne Hogg zingt prachtig en wordt op piano en Uilleann Pipes begeleid. Tegen het einde volgt er een prachtige instrumentale eruptie waarin Troy Donockley wederom schittert op zijn uilleann pipes.

The Homeward Race is geheel instrumentaal waarin Dave Bainbridge, Frank van Essen en Tim Harries het beste uit zichzelf naar boven halen. Er wordt in hoog tempo gespeeld en Bainbridge speelt fantastisch. Van Essen en Harries hebben geen enkele moeite om hem bij te houden. Een heel gaaf nummer.

De laatste 14 minuten zijn voor Star-Filled Skies dat in vier delen is verdeeld. Hier krijgt de luisteraar nogmaals de bekende, maar overheerlijke ingrediënten, opgediend. Subtiel spel op de akoestische gitaar, mooie warme zang, prachtige gitaarsolo´s en mooi viool- en cello werk. Bainbridge grijpt met zijn gitaarsolo aan het einde van het nummer weer terug naar het thema van Over The Waters en maakt zo de cirkel helemaal rond.

De hele sfeer die Bainbridge oproept met zijn album is uniek te noemen. Er staat werkelijk geen zwakke broeder op dit album. Verplichte kost voor Iona fans, maar ook liefhebbers van Clannad, Karnataka, Eden´s Bridge en Mostly Autumn moeten dit zeker eens gaan beluisteren.

Maarten Goossensen