Big Big Train

A Stone's Throw From The Line

Info
Uitgekomen in: 2016
Land van herkomst: Verenigd Koninkrijk
Label: Burning Shed
Website: http://www.bigbigtrain.com/
Luistermogelijkheid: https://bigbigtrain.bandcamp.com/album/a-stones-throw-from-the-line
Tracklist
CD 1:
Make Some Noise
The First Rebreather
The Underfall Yard
Uncle Jack
Victorian Brickwork

CD 2:
Kingmaker
Wassail
Summoned by Bells
Judas Unrepentant
Curator of Butterflies
East Coast Racer
Hedgerow
David Longdon: solo- en achtergrond zang, dwarsfluit, akoestische gitaar, mandoline, percussie
Dave Gregory: gitaar
Andy Poole: akoestische gitaar, mandoline, toetsen, achtergrondzang
Rikard Sjöblom: toetsen, gitaren, accordeon, achtergrondzang
Danny Manners: toetsen, contrabas
Rachel Hall: viool, altviool, cello, achtergrondzang, strijkersarrangementen
Greg Spawton: bas, bas pedalen, akoestische gitaar, achtergrondzang
Nick D'Virgilio: drums, percussie, achtergrondzang

A Stone's Throw From The Line (2016)
Folklore
(2016)
From Stone And Steel (2016)
Wassail (EP) (2015)
Make Some Noise (EP) (2013)
English Electric: Full Power (2013)
English Electric Part Two (2013)
English Electric Part One (2012)
Far Skies Deep Time (EP) (2010)
The Underfall Yard (2009)
The Difference Machine (2007)
Gathering Speed (2004)
Bard (2002)
English Boy Wonders (1997)
Goodbye To The Age Of Steam (1994)

Aan het einde van een in menig opzicht roerig progjaar (denk aan het overlijden van iconen als David Bowie, Keith Emerson en Greg Lake) verrast de Britse band Big Big Train ons met zijn derde uitgave binnen één kalenderjaar. Na het goed ontvangen laatste studioalbum “Folklore” en het recente live album “From Stone And Steel” volgt nu een dubbel live album getiteld “A Stone’s Throw From The Line”.

Het album werd opgenomen in het Kings Place Theater in Londen in augustus 2015, het jaar waarin de band de prestigieuze Live Event Award ontving tijdens de Progressive Music Awards. Die shows markeerden de terugkeer naar het podium voor Big Big Train na een afwezigheid van 17 jaar.
Ik las ergens dat de titel mogelijk ook een letterlijke betekenis heeft: het Kings Place, waar de concerten plaatsvonden, ligt echt op een steenworp afstand van het King’s Cross trein station. In het licht van het feit dat een aantal BBT songs geïnspireerd waren op het tijdperk van de grote bouwprojecten rond spoorlijnen, treinen, tunnels etc. is het niet meer dan toepasselijk en misschien wel helemaal geen toeval dat de concerten juist op die locatie plaats vonden. Gevoel voor historie en decorum kan ze in elk geval niet ontzegd worden. Natuurlijk refereert het ook aan een tekstregel uit “Summoned By Bells”. En last but not least de record poging van de Mallard uit East Coast Racer.

De twee cd’s bevatten de beste versie van elk nummer uit de drie Kings Place shows en de tracklijst houdt de speelvolgorde van de show aan. Het album verschijnt in een glanzend, gelamineerd soft-pack met een 40-pagina’s tellend boekje. Tot zover de officiële informatie, erg indrukwekkend.

Maar dit alles is niet half zo indrukwekkend als het gebodene. Ik durf best zo ver te gaan als te stellen dat “A Stone’s Throw From The Line” het BBT equivalent is van iconische livealbums als Genesis’ “Seconds Out”, Yes’ “Yessongs” en ELP’s “Welcome Back My Friends”. Want wat de band hier live laat horen moet tot het beste werk uit het toch al redelijk omvangrijke oeuvre worden gerekend. Een dwarsdoorsnede van het beste werk van de band, op sublieme wijze live over het voetlicht gebracht, een geweldige prestatie van de heren en dame.

De Britten hebben er een speciale uitdrukking voor: ‘quintessential English’. Het betekent zoveel als ‘typisch Engels’ en drukt de mate uit waarin de kern van Britse cultuur tot uitdrukking wordt gebracht. En Big Big Train kwalificeert volledig op dit punt. Luisterend naar hun muziek zie ik dreigende luchten, schilderachtige dorpjes op het platteland waar de tijd stil lijkt te hebben gestaan. Een groot grasveld in het midden waar in het weekeinde de cricketmatch wordt gespeeld. Een ouderwetse bakker en slager, de onvermijdelijke ‘pub’ en het pittoreske treinstationnetje. Maar ook die typisch Britse eigenschappen als bescheidenheid en gevoel voor humor, maar ook ingetogen trots. Trots op hun eigen eiland en de historie die daar achter zit. Een landschap waar je in gedachten moeiteloos Uncle Jack en the Curator of Butterflies kunt zien rondlopen.
De achtkoppige band werd voor deze speciale gelegenheid versterkt met een vijfmans blazerssectie die het mogelijk maakte om de prachtige klanken van hun studioalbums succesvol live op het podium uit te voeren.

Het is moeilijk om individuele hoogtepunten te duiden. Het hele album is één groot hoogtepunt om eerlijk te zijn en het luisteren ernaar maakt de wens om ze ooit live aan het werk te zien alleen maar groter. Het is stil als het concert begint, te stil naar de zin van vocalist David Longdon. ‘Quiet’ is zijn opmerking, wat aan een lid van het publiek de opmerking ontlokt ‘make some noise!’. ‘Funny you should say that’ is de uitermate Britse reactie waarna de band uitbarst in het gelijknamige titelnummer van de ep uit 2015. De heerlijke tempo- en stemmingswisselingen van The First Rebreather met duidelijke Genesis verwijzingen, luister maar eens naar de toetsenloopjes halverwege. Wassail, van de gelijknamige ep, net uitgebracht ten tijde van de shows, klinkt zeer stevig in de live uitvoering en laat goed zien en horen hoe de band in staat is traditionele muziek toe te voegen aan de progressieve rock basis van de band. Curator Of Butterflies is in al zijn breekbare schoonheid nog steeds een van de mooiste ballades binnen het genre. De intro van East Coast Racer zorgt voor rillingen langs mijn ruggengraat en zo kan ik nog wel even doorgaan.

David Longdon heeft een zeer rijke en melodieuze stem, een heleboel progressieve bands zouden met alle plezier hun vocalist inleveren voor deze geweldenaar. Ik ben een groot bewonderaar van zijn zang, vooral op Uncle Jack en Hedgerow, die elke keer weer een brede glimlach op mijn gezicht toveren, zelfs tijdens de meest sombere winterdagen, maar ook Judas Unrepentant. Hoe is het toch mogelijk dat Banks en Rutherford voor Ray Wilson kozen om Phil Collins op te volgen tijdens “Calling All Stations” in 1997? Op voornoemde Judas Unrepentant krijgt drummer Nick D’Virgilio de kans om te tonen wat voor een uitstekende musicus hij is. Maar het geeft eigenlijk geen pas om er een individu uit te lichten, alle muzikanten spelen op de toppen van hun kunnen, of het nu Dave Gregory’s melancholieke gitaarspel is, de kleurrijke toetsen van Danny Manners en Andy Poole, de veelzijdige Zweed Rikard Sjöblom, violiste Rachel Hall of de melodieuze basgitaar van Greg Spawton.

Als ik dan toch een hoogtepunt moet kiezen dan valt de keuze voor mij op The Underfall Yard. Om in de vergelijking te blijven, het Supper’s Ready van BBT. Een 22 minuten durend majestueus nummer, afkomstig van het gelijknamige album uit 2009, maar in de live uitvoering zo mogelijk nog indrukwekkender. En wat te denken van Victorian Brickwork, de koperblaaspartijen zorgen voor pure magie, kippenvel.

Ik kijk nu al enorm uit naar september 2017, meer specifiek vrijdag 29 september. Dat is namelijk de dag waarop ik één van de gelukkigen ben die aanwezig mag zijn tijdens het optreden van de band in de Londense Cadogan Hall. Dit zou zomaar eens het hoogtepunt van het progjaar 2017 kunnen worden.

Big Big Train is er de afgelopen jaren in geslaagd om een indrukwekkende catalogus van liedjes op te bouwen en is daarnaast in staat om de nummers zodanig live te vertolken dat ze een extra dimensie toevoegen. Dit album is een ‘must have’ voor de fans en als je tot nog toe niets van de band hebt gehoord is dit een uitstekende introductie tot hun muziek en een mooi startpunt om je weg terug te vinden door hun indrukwekkende muzikale catalogus, en dus niet voor niets hoog genoteerd in mijn persoonlijk top 10 van 2016. Hats off chaps, God save the Queen.

Alex Driesen

Aan het einde van een in menig opzicht roerig progjaar (denk aan het overlijden van iconen als David Bowie, Keith Emerson en Greg Lake) verrast de Britse band Big Big Train ons met zijn derde uitgave binnen één kalenderjaar. Na het goed ontvangen laatste studioalbum “Folklore” en het recente live album “From Stone And Steel” volgt nu een dubbel live album getiteld “A Stone’s Throw From The Line”.

Het album werd opgenomen in het Kings Place Theater in Londen in augustus 2015, het jaar waarin de band de prestigieuze Live Event Award ontving tijdens de Progressive Music Awards. Die shows markeerden de terugkeer naar het podium voor Big Big Train na een afwezigheid van 17 jaar.
Ik las ergens dat de titel mogelijk ook een letterlijke betekenis heeft: het Kings Place, waar de concerten plaatsvonden, ligt echt op een steenworp afstand van het King’s Cross trein station. In het licht van het feit dat een aantal BBT songs geïnspireerd waren op het tijdperk van de grote bouwprojecten rond spoorlijnen, treinen, tunnels etc. is het niet meer dan toepasselijk en misschien wel helemaal geen toeval dat de concerten juist op die locatie plaats vonden. Gevoel voor historie en decorum kan ze in elk geval niet ontzegd worden. Natuurlijk refereert het ook aan een tekstregel uit “Summoned By Bells”. En last but not least de record poging van de Mallard uit East Coast Racer.

De twee cd’s bevatten de beste versie van elk nummer uit de drie Kings Place shows en de tracklijst houdt de speelvolgorde van de show aan. Het album verschijnt in een glanzend, gelamineerd soft-pack met een 40-pagina’s tellend boekje. Tot zover de officiële informatie, erg indrukwekkend.

Maar dit alles is niet half zo indrukwekkend als het gebodene. Ik durf best zo ver te gaan als te stellen dat “A Stone’s Throw From The Line” het BBT equivalent is van iconische livealbums als Genesis’ “Seconds Out”, Yes’ “Yessongs” en ELP’s “Welcome Back My Friends”. Want wat de band hier live laat horen moet tot het beste werk uit het toch al redelijk omvangrijke oeuvre worden gerekend. Een dwarsdoorsnede van het beste werk van de band, op sublieme wijze live over het voetlicht gebracht, een geweldige prestatie van de heren en dame.

De Britten hebben er een speciale uitdrukking voor: ‘quintessential English’. Het betekent zoveel als ‘typisch Engels’ en drukt de mate uit waarin de kern van Britse cultuur tot uitdrukking wordt gebracht. En Big Big Train kwalificeert volledig op dit punt. Luisterend naar hun muziek zie ik dreigende luchten, schilderachtige dorpjes op het platteland waar de tijd stil lijkt te hebben gestaan. Een groot grasveld in het midden waar in het weekeinde de cricketmatch wordt gespeeld. Een ouderwetse bakker en slager, de onvermijdelijke ‘pub’ en het pittoreske treinstationnetje. Maar ook die typisch Britse eigenschappen als bescheidenheid en gevoel voor humor, maar ook ingetogen trots. Trots op hun eigen eiland en de historie die daar achter zit. Een landschap waar je in gedachten moeiteloos Uncle Jack en the Curator of Butterflies kunt zien rondlopen.
De achtkoppige band werd voor deze speciale gelegenheid versterkt met een vijfmans blazerssectie die het mogelijk maakte om de prachtige klanken van hun studioalbums succesvol live op het podium uit te voeren.

Het is moeilijk om individuele hoogtepunten te duiden. Het hele album is één groot hoogtepunt om eerlijk te zijn en het luisteren ernaar maakt de wens om ze ooit live aan het werk te zien alleen maar groter. Het is stil als het concert begint, te stil naar de zin van vocalist David Longdon. ‘Quiet’ is zijn opmerking, wat aan een lid van het publiek de opmerking ontlokt ‘make some noise!’. ‘Funny you should say that’ is de uitermate Britse reactie waarna de band uitbarst in het gelijknamige titelnummer van de ep uit 2015. De heerlijke tempo- en stemmingswisselingen van The First Rebreather met duidelijke Genesis verwijzingen, luister maar eens naar de toetsenloopjes halverwege. Wassail, van de gelijknamige ep, net uitgebracht ten tijde van de shows, klinkt zeer stevig in de live uitvoering en laat goed zien en horen hoe de band in staat is traditionele muziek toe te voegen aan de progressieve rock basis van de band. Curator Of Butterflies is in al zijn breekbare schoonheid nog steeds een van de mooiste ballades binnen het genre. De intro van East Coast Racer zorgt voor rillingen langs mijn ruggengraat en zo kan ik nog wel even doorgaan.

David Longdon heeft een zeer rijke en melodieuze stem, een heleboel progressieve bands zouden met alle plezier hun vocalist inleveren voor deze geweldenaar. Ik ben een groot bewonderaar van zijn zang, vooral op Uncle Jack en Hedgerow, die elke keer weer een brede glimlach op mijn gezicht toveren, zelfs tijdens de meest sombere winterdagen, maar ook Judas Unrepentant. Hoe is het toch mogelijk dat Banks en Rutherford voor Ray Wilson kozen om Phil Collins op te volgen tijdens “Calling All Stations” in 1997? Op voornoemde Judas Unrepentant krijgt drummer Nick D’Virgilio de kans om te tonen wat voor een uitstekende musicus hij is. Maar het geeft eigenlijk geen pas om er een individu uit te lichten, alle muzikanten spelen op de toppen van hun kunnen, of het nu Dave Gregory’s melancholieke gitaarspel is, de kleurrijke toetsen van Danny Manners en Andy Poole, de veelzijdige Zweed Rikard Sjöblom, violiste Rachel Hall of de melodieuze basgitaar van Greg Spawton.

Als ik dan toch een hoogtepunt moet kiezen dan valt de keuze voor mij op The Underfall Yard. Om in de vergelijking te blijven, het Supper’s Ready van BBT. Een 22 minuten durend majestueus nummer, afkomstig van het gelijknamige album uit 2009, maar in de live uitvoering zo mogelijk nog indrukwekkender. En wat te denken van Victorian Brickwork, de koperblaaspartijen zorgen voor pure magie, kippenvel.

Ik kijk nu al enorm uit naar september 2017, meer specifiek vrijdag 29 september. Dat is namelijk de dag waarop ik één van de gelukkigen ben die aanwezig mag zijn tijdens het optreden van de band in de Londense Cadogan Hall. Dit zou zomaar eens het hoogtepunt van het progjaar 2017 kunnen worden.

Big Big Train is er de afgelopen jaren in geslaagd om een indrukwekkende catalogus van liedjes op te bouwen en is daarnaast in staat om de nummers zodanig live te vertolken dat ze een extra dimensie toevoegen. Dit album is een ‘must have’ voor de fans en als je tot nog toe niets van de band hebt gehoord is dit een uitstekende introductie tot hun muziek en een mooi startpunt om je weg terug te vinden door hun indrukwekkende muzikale catalogus, en dus niet voor niets hoog genoteerd in mijn persoonlijk top 10 van 2016. Hats off chaps, God save the Queen.

Send this to a friend