Big Big TrainAlbum

Even wennen als je geconfronteerd wordt met de muziek van Big Big Train. Met de eerste tonen denk je niet meteen aan een band die voldoet aan de voorwaarden van symfonisch getinte muziek. Eerder doet de muziek van Big Big Train je denken aan de eerste cd’s van Crosby, Stills, Nash & Young, met dien verstande dat er een meer easy-listening-sfeertje van uitgaat. De stem van zanger Martin Read is zwoel en komt aangenaam op je over, waarbij aangetekend moet worden dat er vaak een David Sylvian-achtig toontje van uitgaat.Het openingsnummer The Last English King is dik in orde en werkt op luchtige wijze op je in. Broken English opent met een zoetgevooisde stem van zangers Jo Michaels om na enkele minuten te worden overgenomen door Martin Read. Als je niet van het genre houdt, dan word je toch meegezogen in de sfeervolle overgangen dat dit nummer in zich heeft. Een pompeuze toetsensolo halverwege het nummer met ondersteunend gitaarwerk van Gregory Spawton tilt het nummer op een zeer aardig niveau. Soms doet het denken aan de jaren zeventig band Alquin, die evenals BBT prachtige sfeerwisselingen op de luisteraar kon fabriceren. BBT kan deze sfeer op eenvoudige wijze veertien minuten lang vasthouden en daarbij vormt de gitaar een centrale rol. De opbouw houdt vast aan een bepaald patroon, waarbij er genoten kan worden van vele minuten Steve Rothery-achtig gitaarspel dat een prachtig verhaal vertelt. Met genoegen heb ik de veertien minuten doorstaan.

Waar het deze band wel aan ontbreekt, zijn de scherpe kantjes in de songs. Er wordt in diverse nummers mat de toon gezet en krijg je af en toe het gevoel dat je bepaalde passages al hebt gehoord. Waarom niet een versnelling op momenten dat het nummer dat echt nodig heeft. Ook de stem van Jo Michaels wordt zacht op de achtergrond ingezet terwijl het juist een verdienste zou zijn haar meer op de voorgrond te laten optreden. Het kan een song van BBT juist meer variatie en kracht geven. De akoestische gitaar speelt op het instrumentale Harold Rex Interfectus Est een belangrijke rol en gaat uitgekiend over in Blacksmithing. Een melancholiek nummer waarbij meerdere stemmen een harmonieus geheel vormt. De muziek is als het ware om de stem van Read heen gecomponeerd, waardoor zijn schorre stem mooi de ruimte krijgt om te excelleren.

De muziek van BBT heeft zeker potentie maar ik denk niet dat het als symfonische muziek geclassificeerd kan worden. De nummers zijn stuk voor stuk sfeervol opgebouwd, maar net iets tè gepolijst afgewerkt. Vaak denk je te maken te hebben met songs van Jackson Brown, CSN&Y of China Crises, terwijl tussen de regels zeldzaam naar symfonische muziek wordt geknipoogd. Voor de liefhebbers van voornoemde groepen raad ik aan de cd aan te schaffen. Voor de fans van progressieve muziek denk ik dat het bij het lezen van deze recensie blijft.

Ruud Stoker