Burntfield

Hereafter

Info
Uitgekomen in: 2018
Land van herkomst: Finland/Nederland
Label: www.progressivegears.com
Website: www.burntfield.com
Luisteren kan je hier: http://burntfield.com/media/
Tracklist
Now (2:13)
Sub-zero (4:31)
My Grief (5:06)
Feeling Of Love (3:44)
Q & A (7:55)
In The Air (3:58)
The Failure (4:17)
What Remains (9:06)
Hereafter (4:34)
Steven Favier: drums
Juho Myllylä: zang, gitaar
Valterri Seppänen: gitaar, zang
Maarten Vos: basgitaar
Met medewerking van:
Arttu Vauhkonen: toetsen
ANSoS string kwintet
Hereafter (2018)
Cold Heat EP (2015)
Organic Waves EP (2013)

Een album waarop het eerste nummer volledig door de gastmuzikanten wordt uitgevoerd… je maakt het niet zo heel vaak mee. Op de eerste volledige langspeler van Burntfield zijn de eerste twee minuten volledig voor gasttoetsenist Arttu Vauhkonen en het ingehuurde strijkkwintet. Het zorgt voor een stemmig begin van het album. De band heeft zijn roots in Finland, maar heeft Amsterdam als uitvalsbasis. Dat zal er mede voor gezorgd hebben dat de band nu een nieuwe ritmesectie heeft die uit Nederland komt.

In zijn bespreking van de ep Cold Heat” gaf collega Clemens al aan dat de band potentie bezit. Deze potentie is ook op “Hereafter” aanwezig, alleen komt dat er nog niet over de volle breedte uit. Van genoemde ep is het nummer Q & A uiteindelijk ook op dit album terecht gekomen. My Grief is voorafgaand aan het verschijnen van het album al op single uitgebracht en dit is een goede keuze, want het is een sterk nummer met hints naar Anathema. Het daaraan voorafgaande Sub-zero kampt jammer genoeg weer met matige zang, waardoor een deel van de kracht van het nummer verloren gaat. De zang is nergens slecht, maar is op dit album duidelijke de zwakke broeder.

De muziek van Burntfield is over het algemeen vrij licht verteerbaar met zo nu en dan wat lekkere uitspattingen. What Remains, het langste nummer van de plaat, is wat dat betreft een treffend voorbeeld. Het kent een lekker rustig begin in de stijl van Steven Wilson of Opeth (ten tijde van “Damnation”) waarna de minutenlange uitspatting aan het slot – met veel gesoleer op gitaar en toetsen – van de lekkerste soort is. Meer van deze momenten had het album een stuk sterker gemaakt.

Het al genoemde toetsenwerk en de vijf strijkers bieden wel meerwaarde aan de muziek. Het geeft de muziek het stukje sfeer dat zou hebben ontbroken als we hier alleen gitaar, bas en drums voorgeschoteld hadden gekregen. Ook de albumhoes is wonderwel passend bij de muziek die we hier te horen krijgen. De rust die de afbeelding uitstraalt horen we ook wel terug in de muziek. Wellicht zou de band eens kunnen nadenken over het inlijven van een vaste toetsenist, want zonder het ondersteunende spel op toetsen en piano zou de muziek wel erg kaal worden.

Resumerend kunnen we stellen dat we hier allerminst met een slecht album te maken hebben, maar dat er voldoende ruimte voor verbetering is. “Hereafter” zal zeker niet verdwijnen in de bak met promo’s die nooit meer gedraaid zullen worden, daarvoor is er te veel kwaliteit voor handen. Echter verwacht ik het album ook niet in veel jaarlijsten te zien opduiken. Een prima middenmoter zullen we dan maar zeggen.

Ralph Uffing

Send this to a friend