CairoAlbum

Een recensie laaiend enthousiast beginnen is de absolute doodsteek voor een recensie, is mij ooit eens verteld. Maar na vele, vele luisterbeurten van “Say” kan ik moeilijk ingetogen reageren op het nieuwste werk van Rob Cottingham, die vooral bekend is van de Britse band Touchstone en zijn soloproject Captain Blue. Dit album is gewoon erg goed. Tegen potentiële afhakers zeg ik: blijf lezen tot het eind. Je zou er anders zo maar spijt van krijgen.

In beginsel was het de intentie van de toetsenist van Touchstone een nieuwe band te formeren die in zijn eigen regio actief is, om daarmee op regelmatige basis muziek te maken en op te treden. Althans, meer dan hij dat op dit moment met Touchstone doet. Die bandleden wonen namelijk verdeeld over het Verenigd Koninkrijk en dat is toch een serieuze belemmering als je wil repeteren. Het hele verhaal rondom de formering van zijn nieuwe band Cairo kunt u lezen in het interview met Rob Cottingham. In dat interview gaan we bijvoorbeeld ook dieper in op het moordverhaal wat het begin van deze cd markeert.

Een ware belevenis is de cd “Say”, zeker voor de liefhebbers van toetsen, pakkende gitaarriffs en programmering, aangevuld met elektronische sequels. Dit album is afwisselend, naast de elektronische toetsen en gitaren wordt er namelijk ook gebruik gemaakt van een akoestische gitaar en piano. Die zijn soms zo knap met elkaar verweven dat je soms niet beseft dat er eerst een elektronische gitaar gebruikt wordt en vervolgens akoestische snaren. Maar ook de zang van zangeres Rachel Hill past fenomenaal bij het instrumentele gedeelte. Rob Cottingham zelf past zijn stem dan feilloos aan die van Hill, soms in vervormde status, soms naturel. Het ultieme voorbeeld daarvan vind je in Back From The Wilderness, wat een prachtig voorbeeld van zo’n prachtige mix is. De bitterzoete zang van Hill excelleert, met daarbij de ietwat eentonige stem van Cottingham die verfijnd omgevormd wordt en van begin tot eind blijft intrigeren.

Nothing To Prove Reprise is een wervelend stuk muziek dat bol staat van virtuoze toetsen in combinatie met programmering. Het wordt exact op de drie minuten abrupt beëindigt, waarna het fascinerende Katrina vervolgt, wat door Cottingham in 2005 is geschreven na afloop van de desastreuze orkaan. Katrina was de elfde storm, de vijfde orkaan en de op twee na grootste orkaan van het Atlantische orkaanseizoen in het jaar 2005. De orkaan veroorzaakte 3.576 doden en ruim 153 miljard dollar schade. Muzikaal klinkt het nummer in tegenstelling tot de storm sereen, maar vooral ook melancholisch. In het nummer zijn geluidsfragmenten van de verslaggeving van de ramp in het nummer verwerkt, waar met name de kritiek op de Amerikaanse overheid doorschemert.

Na Katrina krijgen we een magisch Searching. Vanaf het begin grijpt de prachtige pianomelodie je bij de strot en laat je nooit meer los. Het klinkt zo vertrouwd dat ik er van overtuigd ben dat ik het ooit eens eerder gehoord heb, maar volgens Rob Cottingham is dit volledig uit zijn eigen brein afkomstig. Het is een rustpunt in het album voorafgaand aan Randam Acts Of Kindness, wat ook weer ijzersterk begint met een wervelende en Gilmouriaanse gitaarpartij. Grappig detail in het nummer is dat het lijkt of het nummer in een live zaal wordt gespeeld met een ritmisch meeklappend publiek. Ook hier weer een mooie afwisseling met de akoestische gitaar. Het officiële sluitstuk Dancing The Gosammer Thread is een serieus rockend nummer waarin een stevige gitaarriff duellerend met de toetsen optrekt.

Iets wat in recensies niet standaard aan bod komt is de productie van een cd. Soms wordt er zijdelings een opmerking geplaatst, maar in dit geval wil ik toch wat meer aandacht aan deze heldere productie schenken, want die is bijzonder vriendelijk te noemen. Alle instrumenten komen bijzonder fijn de speakers uit en de zang is uiterst gebalanceerd opgenomen, waardoor een prettige harmonie en dynamiek ontstaat. Alle facetten zijn tot in de puntjes verzorgt, de mix, de mastering, de samples en de geluidsmomenten zijn tot een homogene massa verwerkt. Ook is de zogenaamde loudnesswar (luidheid van de muziek) niet tot de max uitgeperst, waardoor de cd bijzonder levendig en dynamisch klinkt en je eindeloos kunt blijven luisteren zonder dat de vermoeidheid op je oren slaat.

“Say” is een intrigerend album geworden waarin, als je er voor openstaat, jezelf helemaal in kan verliezen. Het album is progressief en verrassend, zonder de geijkte clichés en herbergt mooie melodieën en uitmuntende (duo) zang. Je kan de meeste songs afwisselend beluisteren, maar ook in één ruk, in een rustige omgeving. De liefhebbers van Touchstone hoeven niet te vrezen dat Rob Cottingham een volkomen andere richting in is geslagen, het ligt ondanks de nodige verschillen in hetzelfde straatje. Wellicht is het te vroeg om te zeggen dat het een meesterwerk is, maar voor mij persoonlijk is “Say” dat wel. De tijd zal het leren of dat voor meer mensen geldt.

Ruard Veltmaat