Carptree

Man Made Machine

Info
Uitgekomen in: 2005
Label: Fosfor Creation en InsideOut
Website: http://www.carptree.com
Tracklist
Titans Clash Aggressively To Keep An Even Score (5:31)
Sunshine Waters (5:49)
The Weakening Sound (6:24)
Tilting The Scales (6:52)
The Man You Just Became (5:17)
Man Made Machine (6:18)
Burn To Something New (5:59)
In The Centre Of An Empty Space (5:35)
The Recipe (2:32)
This Is Home (8:18)
Niclas Flinck: zang
Carl Westholm: piano, synthesizer, vocoder, theremin

Met medewerking van:
Cia Backman: achtergrondzang op 1, 2, 4, 5, 7
Ulf Edelönn: elektrische en akoestische gitaar, bas 6, 8, 10
Stefan Fandén: bas op 1, 2, 4, 5, bariton gitaar op 8
Jan Hellman: bas op 7, elektrische contrabas op 3
Jejo Perkovic: drums
Öivin Tronstad: achtergrondzang op 2, 8, 10
Jonas Waldefeldt: tamboerijn en percussie op 1, 2, 4, 7, achtergrondzang op 1,4
Trollhättans kamerkoor op 3, Dirigent - Olle Zandén
Insekt (2007)
Man Made Machine (2005)
Superhero (2003)
Carptree (2001)

Carptree is een duo van Zweedse makelij bestaande uit zanger Niclas Flinck en toetsenist Carl Westholm, die tevens hun platen arrangeert en produceert. “Man Made Machine” is hun derde album en voeg deze band inmiddels maar toe aan je lijstje met Scandinavische sensaties want Carptree heeft het. De muziek van Carptree moet je niet te vaak horen en dat bedoel ik als een compliment. Laat je niet platwalsen door de pracht, laat de nummers niet verworden tot een sleur, maar doe zoals het reclameonderschrift bij een borrel adviseert; “geniet, maar drink met mate”.

De tweede cd van het stel, “Superhero” uit 2003, werd al goed ontvangen maar op “Man Made Machine” vliegt de vlieger nog wat hoger boven het bladerdak. De boom wordt hoe langer hoe dikker. Qua stijl is er niet eens echt veel verschil. De Zweden graaien weer royaal met hun kunstzinnige handen uit de pot met progressieve pop. Het is de smaakvolle inkleuring die dit album een stuk symfonischer heeft gemaakt, je zou het haast filmische rock noemen. Het lichte klinkt er lichter, evenals dat het donkere er donkerder is.

Ook kent deze cd weer de deelname van het No Future Orchestra. Dit is een club bevriende muzikanten die de verrichtingen van het tweetal aangevuld heeft met gitaar, bas, drums, percussie en achtergrondzang. Hun spel is substantieel. Neem de elektrische gitaar in Tilting The Scales of In The Centre Of An Empty Space, toevalligerwijs het meest toegankelijke en dito ontoegankelijke nummer van het album. De gitaar heeft een onmisbare kracht in het geheel aangebracht. In het hectische In The Centre Of An Empty Space worden de grenzen behoorlijk opgerekt naar Carptree begrippen. Aan dynamiek komt Carptree overigens niets tekort. Jejo Perkovic is een lekkere drummer die met z’n smeuïge partijen de weg nimmer kwijtraakt. Tevens zijn het de knappe composities waardoor de muziek zo dynamisch en vol contrast op de luisteraar overkomt, zoals meteen al blijkt uit het melancholieke openingsnummer waar ingetogen zang met piano afwisseling krijgt van prachtige bombast. Cia Backman doet hier een schitterende duit in de zak door het nummer bijna te laten exploderen met woordloze Pink Floyd zang.

Westholm tovert zeer regelmatig de meest fantastische strijkers uit zijn synthesizers hetgeen uiteraard zowel een frivole als een zwaarmoedige sfeer bewerkstelligd heeft. Daarnaast komt hij bijvoorbeeld in het volle The Man You Just Became met enkele stemmige brassgeluiden en kent het Beatles-achtige The Recipe de klanken van een harmonium. Als de zon vrijspel krijgt en z’n stralen zich een weg door het loof boren, dient het opgewekte Sunshine Waters zich aan. De piano in dit door akoestische gitaar voortgedreven nummer is onweerstaanbaar, evenals de pakkende zanglijn. Al jaren probeer ik er overigens achter te komen waarom Flinck zo anders klinkt dan anderen, maar verder dan dat hij z’n woorden vrij kort uitspreekt kom ik niet. Het is opzienbarend hoe perfect zijn stem aansluit bij de orkestrale arrangementen, hoe mooi de piano er omheen is gesprankeld en hoe wellustig hij de achtergrondzang aanvoert. Hij heeft het indringende van een Peter Gabriel in combinatie met de geheimzinnigheid van Duncan Browne en de intensiteit van Feargal Sharkey.

Het titelnummer Man Made Machine mag gelden als het meest donkere stuk van de plaat. Een wat slepend drumritme op de toms waart als woekerend onkruid door de geest van dit nummer. Dreigend en ongrijpbaar. Het zijn ook de lage pianoaanslagen en de maffe synthbas die dit nummer zo donker maken.

De orkestrale arrangementen hebben voor tal van kippenvelmomenten gezorgd terwijl je eigenlijk geen seconde snakt naar echte violen. Voor de vocale orkestraties is echter wel gekozen voor een organische benadering. Zeer vaak is er achtergrondzang en in The Weakening Sound is zelfs een heus kamerkoor aanwezig voor een kamerbreed effect. Met het sterke This is Home sluit deze cd goed af. Het is een representatief nummer waar in ruim acht minuten de Carptree-rock in optima forma voorbij komt.

Bij cd’s als deze wordt het besef weer eens duidelijk hoe dankbaar we moeten zijn dat muzikanten als Flinck en Westholm gewoon lekker hun eigen gang zijn gegaan. Wat dat betreft en ook qua stijl zie ik een overeenkomst met  het Amerikaanse Man On Fire. Dat zijn ook van die gedreven, ambitieuze creativelingen die op kunstzinnige wijze hun progpop in elkaar sleutelen. “Man Made Machine” is van het zelfde kaliber als de “Habitat” cd van onze vurige vrienden. Het is een cd waarvan je met trots kunt beweren dat je een progger bent.

Dick van der Heijde

Send this to a friend