Cheer AccidentAlbum

Laat ik eerst maar eens beginnen met een bekentenis: hoewel ik mezelf toch een liefhebber van de avant prog zou willen noemen, heb ik nog niet eerder een album van Cheer-Accident beluisterd, terwijl de Amerikanen inmiddels toch al hun veertiende album hebben uitgebracht. Ik ken de naam al jaren, maar het is er om de een of andere reden nooit van gekomen. De nieuwe plaat “Fades” is dan ook een goede gelegenheid om de schade in te halen.

Het begint in elk geval al goed met Done, dat lekker swingt. Het nummer heeft een licht en poppy geluid, maar bevat tegelijkertijd een breed scala aan instrumenten die verdieping aanbrengen. De drive van het nummer wordt voortgezet op The Mind-Body Experience, maar de zang Thymme Jones klinkt minder lichtvoetig dan de vrouwenzang in het openingsnummer. Ook nu worden door viool en harmonium weer aardige accenten aangebracht.
De ronkende basgitaar van Jeff Libersher, een van de twee grote meneren van de band, stuwt Monsters voort, terwijl ook de orgelklanken van zijn hand zijn. Via een accordeon-outro gaan we vervolgens door met I’m Just Afraid, waarbij met Sacha Mulin alweer de vierde vocalist aantreedt. De meerwaarde is me hierbij niet altijd even duidelijk, volgens mij zijn de ingevlogen muzikanten flexibel genoeg om verschillende nummers aan te kunnen en het zou ervoor zorgen dat er wat meer eenheid in het album komt, want tot nog toe schort het daar enigszins aan. Ook vind ik dit nummer, ondanks de lekkere drive, niet echt heel spannend en dat geldt helaas ook voor het volgende nummer. De ideeën zijn in essentie wel goed, maar het blijft niet voor de volle vijf minuten interessant.
Art Land varieert vooral rond een steeds terugkerend rifje en wordt mede spannend gehouden door de zang van Nils Frykdahl, maar het wachten is op een echt overdonderend nummer. Dat zal echter niet meer komen, al zijn het tegendraadse einde van Cahoose en de muzikale rijkheid van Last But Not Lost bijvoorbeeld zeker de moeite waard.

Concluderend ben ik niet van mijn stoel geblazen door dit album. Het begin is goed, de drive is over de gehele plaat lekker, maar te veel nummers doen me niet zo veel. Daarnaast helpt het grote aantal leadzangers/-zangeressen – zeven op tien nummers – ook niet echt. Het geeft wellicht wat meer variatie, en met die variatie zit het sowieso niet slecht op dit album, maar liever heb ik tien nummers met dezelfde rijke klankkleur die ik in de openingsnummers hoor. Daarmee is “Fades” zeker geen slecht album geworden, en het maakt me ook zeker wel benieuwd naar oudere platen, alleen blijft het wat achter bij de verwachtingen.

Wouter Brunner