CroneAlbum

Het debuutalbum “Godspeed” van de Noord-Duitse formatie Crone is het resultaat van de voortdurende honger van deze Progwereld recensent naar goede muziek. Of heb ik in maart van 2018 gewoon niet goed op zitten letten? Dat kan natuurlijk ook.

Zonder gekheid, wij zijn altijd aan het speuren in de wereldbibliotheek van symfonische rockmuziek en aanverwante muziekstijlen. We letten daarbij natuurlijk goed op wat ons voor de voeten wordt gegooid door platenmaatschappijen, maar volgen uiteraard ook tips van lezers. Daarnaast kijken we stiekem ook bij de concurrentie, aanverwante sites en magazines. Daarbij kwam één naam naar boven als kansrijke kandidaat voor de eindlijstjes van 2018, en dat was Crone.

Crone is een vijfmans formatie uit Duitsland en de leden hebben overwegend een achtergrond in de hoek van de stevige metal. Dan moet je denken aan regelrechte black, death en doom metal. De belangrijkste masterminds in de band Crome zijn Phil Jonas, Markus Renzenbrink en Daniel Meier, die alle drie een behoorlijke staat van dienst hebben. Twee daarvan zijn actief lid van de band Embedded, inmiddels een behoorlijke naam in de metal scene.

Sublieme gitaarpartijen en een melancholische sfeer, daarmee kan je het album “Godspeed” omschrijven. De plaat wordt door gitaarklanken gedomineerd en drie gitaristen binnen dit gezelschap verstaan hun vak tot in de puntjes, wat resulteert in een breed scala aan verschillende stijlen. Je vindt elementen van rock, metal en blues in de composities en de riffs  en solo’s worden op bijzonder sterke wijze afgewisseld. Wanneer er meer bekendheid bij deze band zou ontstaan kan deze cd ook zo maar eens breed opgepakt kunnen worden, hoewel het niet eenduidig voor de hand ligt om bands als vergelijkingsmateriaal op te noemen. Daarvoor is de stijl te gevarieerd, hoewel er onder de gitaarrock continu een vleugje van doom metal ligt waardoor het geheel wat treurig en neerslachtig aandoet. Maar waar doom bands vaak verzanden in trage, lome ritmes en een dwingend gevoel van triestheid, weet Crone dit af te wisselen met frisse details in de muziek waardoor je niet perse liefhebber hoeft te zijn van depressieve muziek. Een paar invloeden die ik wil noemen om een luistermoment bij u uit te lokken zijn David Gilmour, maar ook de gitaarklanken van Gary Moore.

Ook het thema van dit conceptalbum zou uitermate geschikt zijn voor een doom metal band, want de dood en in het specifieke geval zelfmoord is het centrale thema op dit album. Dit trekt de band breed, want zo schrijft de band onder andere over de collectieve zelfmoord van de inwoners van een Duits dorp aan het einde van de tweede wereldoorlog na de brute oorlogsmisdaden van Russische soldaten. Maar ook kleinere, persoonlijke en tragische gevallen komen aan bod. Bijvoorbeeld de zelfdoding van een vijfjarig Amerikaans kind in 1954, wat aangespoord werd door haar vader, die even later zelf ook zelfmoord pleegt. En de dood van het Syrische jongetje van drie jaar oud, waarvan de foto van zijn levenloze lichaam aan de rand van de zee wereldnieuws is geworden.

Parels, regelrechte juweeltjes staan er op dit album, waar de gitaarliefhebbers onbetwist van gaan smullen. The Ptilonist is de tweede track van het album en een prima kennismaker in die ervaring. De sologitaar spuwt heerlijke blues klanken, die ondersteund worden door donkere metal gitaren. Heel anders is de voorgaande intro van het album, wat gedomineerd wordt door een bijzondere techniek op de gitaar. In eerste instantie zou je denken dat een blaasinstrument als bijvoorbeeld een klarinet dit voortbrengt, maar niet is minder waar. Door het gebruik van een sustainer ontstaat er een bijzondere klank op de gitaar.

Mother Crone begint met een opgewekte melodie en de meeslepende solo is herkenbaar voor de liefhebbers van jaren tachtig en negentig rock en gaat over het vijfjarig meisje dat van de Golden Gate brug sprong. Muzikaal visualiseert het niet helemaal de tragedie, maar mooi is de song zeker.

De titeltrack Godspeed is zowel tekstueel als muzikaal een enorme uitdaging. De song gaat over de singer-songwriter Jim Sullivan, die in 1975 spoorloos verdween in de woestijn van New Mexico. Dagen daarvoor had hij afscheid genomen van zijn gezin in Los Angeles met de bedoeling naar Tennessee te reizen, waar hij zijn carrière een nieuwe impuls wilde geven. Sullivan werd nog gezien in een hotel en in een winkel waar hij een fles met drank had gekocht, maar verdween daarna spoorloos. Het curieuze aan zijn verdwijning is dat hij in zijn teksten op zijn album “U.F.O” op cryptische wijze schreef over lange wegen, het afscheid nemen van familie en over ontvoeringen door buitenaardse wezens. Zou dan toch…? Muzikaal gezien is Godspeed een van de meerdere hoogtepunten. Het biedt variatie, zowel in de verschillende stromingen als in het gebruik van de gitaren in één song. Veel naadloze tempowisselingen en de Duits gesproken tekst halverwege klinkt filosofisch en past precies in het totaalplaatje van de cd. En de sologitaar is wederom door een ringetje te halen zo mooi.

Zanger Phil Jonas doet regelmatig denken aan David Bowie. Om die vergelijking te maken zou je eigenlijk moeten luisteren naar de twaalf minuten durende titeltrack hierboven omschreven. Het is net een venijnig randje dat je overtuigt dat het geen jonge David Bowie is, maar de gelijkenis is af en toe angstaanjagend. Zijn zang is even wennen in het begin; sommigen zullen het niet kunnen waarderen, maar dat verandert ongetwijfeld naarmate je vaker luistert.

Het valt niet te ontkennen, Crone heeft een regelrechte diamant geproduceerd waarmee vooral de gitaarliefhebbers raad weten. We worden getrakteerd op mooie melodieën en effecten, fraaie baslijnen en een bijzondere sfeer. Eindlijst materiaal!

Ruard Veltmaat