Cyrcus FlyghtAlbum

Al jaren sleept de Duitse topvoetballer Bastian Schweinsteiger de `Heinrich` binnen, een prijs voor de meest typisch Duitse naam. Inmiddels is Bastian een beetje buiten beeld, maar de opvolging wat dat betreft staat al te trappelen. Op 17 mei 2018 is bij Freya Records het debuutalbum “The Clueless Caravan” van de Duitse progmetalband Cyrcus Flyght verschenen en het moet wel heel raar lopen wil de daarop dienstdoende gitarist niet in aanmerking komen voor de volgende `Heinrich`. De man luistert namelijk naar de naam Uwe Fleischhauer, ik zou zeggen kat in het bakkie.

Fleischhauer is een niet onaardig gitarist die met z’n melodieuze, maar bovenal krachtige spel al jaren furore aan het maken is. De meeste bandleden van Cyrcus Flyght zijn voor hem geen onbekenden. Zo speelde hij aan het eind van de jaren ’90 samen met drummer Kai-Uwe Broek in de band Vigilance die met z’n lp’s enig succes heeft gehad in Japan, de Verenigde Staten, Canada en het zuiden van Europa. Enige tijd geleden was daar Virtual Moon waarin zangeres Izzy D’Ambrosio en toetsenist Olaf Gersch van de partij waren. Aangevuld met de uit een coverband afkomstige bassist Andreas Bönecke is het ouwe jongens krentenbrood-niveau van deze band compleet. Ik heb op “The Clueless Caravan” nergens het idee dat je wat mist als je er niet naar hebt geluisterd.

Het eerste nummer, At The End Of All Time, is direct al een wenkbrauwfronzer. Ik noem het pretmetal met een songfestivalvibe, veel gestamp, een pakkend refrein en een fraaie solo van gitaar op een lekker bedje orgel. De zang van D’Ambrosio klinkt trouwens zoals Tracy Hitchings op haar twaalfde moet hebben geklonken. Het daaropvolgende Finger On The Trigger is niet veel beter, vooral omdat het nummer vastgeroest zit aan de jaren ‘80. Een klein beetje applaus van mij is er als de band de bombast inruilt en de gitaar wat meer in z’n schulp kruipt. Met Endless Fall dat lange tijd instrumentaal is en ook enkele jazzy passages bevat, neemt de band wat gas terug en dat staat ze een stuk beter. Twilight Of Sin is weer een lelijke rampestamper, terwijl het instrumentale Walk The Thin Line wederom laat horen dat Cyrcus Flyght beter uit de verf komt als de bandleden de vrije loop kunnen nemen en zich niet in het keurslijf van een liedje gedwongen zien. Met de nummers Devil’s Daughter en het instrumentale Das Erste Geschöpf sluit het reguliere album toch enigszins okay af. Devil’s Daughter is een wat cabaretesk stukje jazzblues met lekker basspel en een bijna maniakale manier van zingen. Van Das Erste Geschöpf ga ik zelfs glimlachen, mooi hoe gitaar en toetsen hier harmoniëren. Tot slot zijn er nog twee bonustracks aan het album toegevoegd. We worden getrakteerd op de Duitstalige versies van de eerste twee nummers en laat ik er dit van zeggen: ze worden er niet beter van.

Het Duitse voetbalelftal staat erom bekend dat het vaak in de laatste minuut nog scoort, ik heb meneer Schweinsteiger regelmatig een poeier vanaf het middenveld zien geven die der Mannschaft op het nippertje nog de winst bezorgde. Een dergelijke escape zit er voor Fleishhauer en consorten niet in. “The Clueless Caravan” is een schot dat mijlenver over gaat.

Dick van der Heijde