Dark Suns

Grave Human Genuine

Info
Uitgekomen in: 2008
Land van herkomst: Duitsland
Label: Prophecy
Website: http://www.darksuns.de/
MySpace: http://www.myspace.com/dunklesonnen
Tracklist
Stampede (3:08)
Flies in Amber (9:53)
Thornchild (7:11)
Rapid Eyes Moment (7:21)
Amphibian Halo (5:16)
The Chameleon Defect (6:08)
Free of You (8:42)
Papillon (10:28)
Nico Knappe: zang, drums
Mike Knappe: gitaar
Torsten Wenzel: gitaar
Met medewerking van:
Kristoffer Gildenlöw: basgitaar
Andy Schmidt: zang op Flies In Amber
Grave Human Genuine (2008)
Existence (2005)
Swanlike (2003)

Zoals ik je in mijn recensie van “Existence” heb beloofd hoef je niet nog eens drie jaar te wachten op de recensie van “Grave Human Genuine”, het nieuwste werk van Dark Suns. Sterker nog, ik heb hemel en aarde bewogen om voor elkaar te krijgen dat de pennenvruchten van deze twee meesterwerken tegelijkertijd het verdiende levenslicht zien.

Sinds “Existence” heeft de groepsbezetting een dubbele wijziging ondergaan. Zowel toetsenist Thomas Bremer als basgitarist Christoph Bormann hebben de groep vaarwel gezegd. Uiteraard is zo’n wijziging een grote tegenvaller, zeker als je bezig bent met een nieuw album. Gelukkig heeft men Kristoffer Gildenlöw (ex Pain Of Salvation, nu Dial) bereid gevonden de honneurs op basgitaar waar te nemen, al is hij geen permanent lid van de groep. Volgens het promo-sheet is er geen toetsenist meer aanwezig. Dat verbaast me nogal, want op “Grave Human Genuine” zijn nog duidelijk piano en andere toetsen te horen.

De genoemde wijzigingen zijn niet van invloed geweest op de muziek en de hoogstaande kwaliteit daarvan. Gebleven is de aan Pain Of Salvation en in mindere mate aan Opeth en Porcupine Tree refererende muziek. Toch wordt niet ‘op zeker’ gespeeld. Integendeel, men is ten opzichte van “Existence” duidelijk op verkenningstocht gegaan met zelfs enkele experimentele uitstapjes. Complexe ritmes, heavy metalriffs, atmosferische en ambient klankkleuren en zelfs elementen die gaan van techno tot Avant Garde waaieren in een breed palet over het album uit. Puntje van kritiek is wel dat deze experimenten het geheel wat onsamenhangend maakt.

De albumtitel zijn drie losstaande begrippen en moeten de drie karakteristieke elementen van het album symboliseren. Om te beginnen vertegenwoordigt ‘Grave’ de donkere en sinistere krachten. Flies In Amber staat voor zo’n nummer met zijn minder gepolijste structuur. Zware gitaarriffs en heftige drums (met zelfs een dubbele basdrum, hetgeen voor Darks Suns vrij uitzonderlijk is) worden afwisselend ingezet om regelmatig over te gaan in mooie zang. De grunts van gastzanger Andy Schmidt daarentegen bevallen mij wat minder, maar moeten in het licht van het experiment worden gezien.

Het zeer experimentele Amphibean Halo zit ook in de donkere hoek. Het nummer kent een bijzonder gave techno-intro en mooie pianoakkoorden. Wanneer donkere en galmende gitaarriffs bijvallen ontwikkeld zich een spookachtig en duister nummer. De vervormde zang en bezwerende drums zorgen voor een vol geluid.

‘Human’ staat synoniem voor de soul in de muziek. The Chameleon Defect is naast ‘Human’ ook behoorlijk ‘Grave’. Laat je immers niet misleiden door het relaxte begin, want een portie trashmetal bepaalt dit geheel instrumentale nummer in hoge mate. Met Free For You keren de mannen weer terug naar een rustige versnelling, waarop ook voor het eerst wat ruimte is gemaakt voor een gitaarsolo van Mike Knappe. De zang van broer Nico bereikt ook hier weer letterlijk en figuurlijk grote hoogten. Ik vind het een formidabele zanger.

‘Genuine’ tenslotte staat voor (opr)echt en authentiek net als de wijze waarop Dark Suns aangeeft hun muziek te benaderen. Mede dankzij de melodieuze zang is Thornchild een nummer wat ook gewoon op “Existence” had kunnen staan. Als drummer excelleert Nico Knappe eveneens, hetgeen me doet benieuwen hoe hij de combinatie zang/drums live allemaal klaarspeelt. Op het afsluitende Papillon horen we eerst viool en cello (zeer waarschijnlijk uit een synthesizer afkomstig) en gesproken teksten. Helaas verzandt dit nummer al snel in een onsamenhangende brei van geluid. Toch is de échte anticlimax een stilte van ruim twee minuten, waarna het nummer nog even verder gaat. Ik maak dat allemaal niet meer mee omdat ik de stoptoetst inmiddels subiet heb ingedrukt. Dit soort van ongein moet toch echt een keer afgelopen zijn.

Al met al heeft “Grave Human Genuine” voor mij de hoge verwachtingen van “Existence” niet helemaal ingelost. Toch valt het de heren te prijzen dat allerminst op zeker is gespeeld, maar het experiment wordt gezocht en grenzen worden verkend. Dat mij dit niet continue heeft kunnen bekoren heeft gewoon met mijn smaak te maken. Laat het jou vooral niet weerhouden de stoute schoenen aan te trekken en op verkenningstocht te gaan.

Hans Ravensbergen

Send this to a friend