Delusion SquaredAlbum

“Anthropocene” is het vierde album van de Franse band Delusion Squared en er is een groot verschil ten opzichte van de vorige drie albums die te samen een trilogie vormen. Op “Anthropocene” is zangeres Lorraine Young namelijk niet meer van de partij en dat scheelt meer dan een slok op de spreekwoordelijke borrel. Als gevolg hiervan is alle leadzang gedaan door gitarist Steven Francis terwijl bassist/toetsenist Emmanuel de Saint Méen samen met enkele gasten voor de achtergrondzang zorgt.

Het is echter vooral het bandgeluid dat de nodige verandering heeft ondergaan. De eerste paar nummers van dit nieuwe album zijn erg  representatief voor de rest. We horen een niet al te heftige vorm van progmetal, een donker, melancholiek en soms ingetogen bandgeluid waar de akoestische gitaar regelmatig voor ondersteuning zorgt en de elektrische lekker gromt met hier en daar een fraaie melodie. Dit is muziek waar de toetsen zweverig zijn, de zang breedvoerig is en de drums, al beweren de credits anders, uit een doosje lijken te komen. Dit is een broeierig album dat grossiert in pakkende melodieën en dat harmonieën kent die constant dicht onder je huid bivakkeren. Laat het u welbevallen.

We hebben het hier over een album met een concept en dat vraagt om enige uitleg. Het begrip anthropocene kan gezien worden als de periode waarin de menselijke activiteit een dominante invloed heeft gehad op het klimaat en het milieu. Tegenwoordig neemt het besef toe hoezeer we de aarde misbruiken. Met dit album wil de band alternatieve manieren verkennen waarop de mensheid zijn reis door de tijd kan voortzetten. Misschien zal een wereldwijde autoritaire regering biosfeerbehoud afdwingen. Misschien bouwen rijkelui hun privéparadijs. De nummers gaan over zaken als overbevolking, het aanpassen van onze genen, het sturen van de mensheid naar de sterren en het vervangen van mensen door mechanische wezens. Enigszins lijzig brengt Steven Francis het allemaal onder woorden waarbij vaak aan de zang bij Porcupine Tree gedacht kan worden. Er zijn stemfragmenten door het geheel aangebracht wat op een niet storende wijze een beetje scifi-achtig overkomt. Alle nummers doen nergens geforceerd aan, het is juist een integer gebeuren op de plaat.

“Anthropocene” telt elf tracks, tien vocale songs en een prachtige instrumentale chill-out als afsluiter. De sterke composities en arrangementen zijn boeiend. De muziek is goed gelaagd en alles is met raffinement neergezet waardoor elke nieuwe luisterbeurt een openbaring blijkt. Gelijk al met opener Devolution begint het intrigeren en zit je voor 65 minuten aan je stoel vastgeplakt. De samenzang van Steven Francis en Emilie de Neef die er haar kopstem bovenop legt neemt je hoe dan ook mee.

Delusion Squared is typisch zo’n band die weet te imponeren zonder te imponeren, anders gezegd: er zijn amper individuele uitspattingen en als deze er al zijn, zijn ze kort. Nee, alles draait om het liedje. Neem An Ominous Way Down en Necessary Evil, ijzersterke songs. Ze laten ook horen hoe listig orgel en Moog in het geluid zijn vermengd.

Persoonlijk vind ik het album op z’n mooist in de rustige nummers. To This Day kent een weergaloos intro met dwarsfluit, strings en moddervette bassen. Het feitelijke nummer doet qua dromerigheid wat denken aan het werk van Christiaan Bruin op zijn Inventions-album “Meta”. Het heeft heerlijk virtuoos gitaarspel en er zijn  statige pianoakkoorden die het nummer zijn juiste grandeur geven, smaakvol gedaan. Een andere bijzonderheid is The Promised Land. Dit zwierige deuntje doet door het tokkelende gitaarthema nogal denken aan Horizons van Genesis. Het nummer heeft iets organisch en dat komt bij mij binnen als een kenmerk van folk. The Great Leap heeft dat aandoenlijke waar ondergetekende altijd plat voor gaat. Dan mág een accent. Het nummer doet het verder met een aardig gitaarmoment en tot de verbeelding sprekende samenzang. Het is maar een greep.

Regelmatig zijn  er op het album momenten die de focus van het nummer even verleggen. In Walls And Protection bijvoorbeeld is dat een splijtend gitaarsalvo en in Under Control maakt een uitbundig stukje neo-prog op synthesizer goede sier terwijl in Original Sin enkele stevige Ayreon-achtige passages voor de nodige variatie zorgen.

Tot slot is daar eerdergenoemde afsluiter Prayer en met m’n hand op m’n hart durf ik te beweren dat dit de mooiste conceptafronder is die ik in jaren heb gehoord. Wel moet ik zeggen dat ik het niet over het nummer an sich heb maar over het nummer in combinatie met de rest van het album. Dan zijn de ambiente klanken oneindig mooi.

Dick v/d Heijde