DeWolffAlbum

Na een decennium kun je de balans goed opmaken. Heeft een band zich verder ontwikkeld, of hebben ze te lang stilgezeten. DeWolff bestaat inmiddels tien jaar. Ondertussen is hun stijl veranderd, maar een aspect is gelijk gebleven: ook op deze plaat mag je kwaliteit verwachten.

De heren maken al sinds 2008 hardrock die aan Deep Purple doet denken. Toentertijd had hun muziek, door de nadruk op het Hammondorgel, een psychedelische bijklank. Op deze plaat is daaraan een flinke dot southern rock toegevoegd, waardoor een band als Lynyrd Skynyrd nooit ver weg lijkt. Het liedje is tevens belangrijker geworden en het jammende karakter is naar de achtergrond verdwenen, ofschoon hun muziek nog steeds vurig uit de hoek komt. Dit album klinkt hierdoor erg gefocust. Elk nummer bevat pakkende melodieën. De arrangementen staan vol met gave riffs. DeWolff is duidelijk een volwassen band geworden die goed weet waar ze mee bezig zijn.

Het roerige politieke klimaat van de afgelopen jaren vormt de rode draad van deze plaat. Zo is California Burning een aanklacht tegen arrogante politici die desondanks keer op keer hun zin krijgen. Het heerlijk dik aangezette arrangement ondersteunt deze snijdende teksten. Deceit & Woo is geschreven naar aanleiding van de inauguratie van Donald Trump en gezien de ronduit ziedende teksten en sfeer, is de band duidelijk geen fan van deze president. Het nummer eindigt met een ware stormvloed aan orgel en gitaar die de luisteraar zal doen sidderen. Een heerlijk compositie! Het nummer dat daarop volgt, Freeway Flight, is nochtans tragischer en langzamer. Het is alsof je op een eindeloze snelweg in de woestijn rijdt. Halverwege gaat het kilometertal omhoog, waarna de muziek stijlvol door middel van een gitaarexplosie uit de bocht vliegt. Mijns inziens het hoogtepunt van deze plaat! Ten slotte is afsluiter Outta Step & Ill at Ease memorabel. De prachtige melancholieke gitaarsolo, die aan Eagles doet denken, wekt met name kippenvel op.

Helaas gaat de rechtlijnigheid van de composities op den duur tegenstaan. Het avontuurlijk karakter, dat hun muziek voorheen had, is wat verwaterd. Dit is de keerzijde van de liedjesmatige aanpak. Een breder opgezette compositie, als The Pistol op “Strange Fruits And Undiscovered Plant” of Tired Of Loving You op “Roux-Ga-Roux”, zou deze plaat nog een stuk krachtiger maken. Het is echter maar een klein minpunt.

“Thrust” is simpelweg overtuigend. De muziek is nog steeds erg sterk en zelfs wat volwassener, maar helaas ook minder avontuurlijk. Met prog heeft het niet zo veel meer van doen, maar de liefhebbers van jaren 70 hardrock en southern rock zullen in dit album een uitstekende plaat herkennen.

Luke Peerdeman

CD

LP