DraconianAlbum

In het huidige internettijd is het nog steeds mogelijk dat je vanuit het niets een band ontdekt. Zelfs wanneer een band al bijna 15 jaar bestaat. Vervolgens raak je zo betoverd door de muziek dat je er bijna dwangmatig over moet gaan schrijven. Dat overkwam mij met de doom metal band Draconian.

Om gedetailleerd te zijn bestaat de band sinds 1994, weliswaar onder een andere naam, maar in dat jaar is het echt begonnen. In al die jaren heb ik de band volledig genegeerd of gemist, het is maar hoe je het bekijkt. Via een lezer van Progwereld werd ik gewezen op het album “Sovran” en vanaf minuut één werd ik volledig bedwelmd door de prachtige, maar oh zo neerslachtige muziek. Dat dwong mij tot luisteren van alle cd’s van de band en vervolgens ook de morele plicht u hierover te informeren. En dan gelijk ook maar over alle cd’s.

Gemakshalve begin ik dan ook met het eerste officiële album van de band: “Where Lovers Mourn”. En die klinkt toch anders dan de cd’s die daarna verschijnen, waar de liefde voor Draconian eigenlijk mee begon. Laat me de band eerst maar eens introduceren. De band werd in 1994 te Säffle opgericht onder de naam Kerberos. De band bestond oorspronkelijk uit Johan Ericson, die in die tijd verantwoordelijk was voor zang en drums, verder bestond uit gitarist Andy Hindenäs en bassist Jesper Stolpe. In eerste instantie ontwikkelde de band melodieuze deathmetal met invloeden van black metal. Zeven maanden na de oprichting van de band voegde zanger/dichter Anders Jacobsson zich bij de groep en werd de naam omgedoopt tot Draconian. De band wordt in het begin beïnvloed door bands als Taimat, Paradise Lost en Moonspell. Maar de belangrijkste mannen binnen de band, Johan Ericson en zanger/grunter Jacobson worden ook geïnspireerd door bands als Anathema, Pain Of Salvation en My Dying Bride. In de jaren voorafgaand dit debuutalbum worden er enkele ep’s uitgebracht en veranderd de line- up veelvuldig, maar de belangrijkste verandering binnen het muziekbeeld is die van Johan Ericson, die verhuist van drums naar gitaar.

De cd begint heerlijk traag en onheilspellend. Opvallend, bij de track The Cry of Silence is de begaafdheid van leadgitarist Johan Ericson gelijk aanwezig. Zijn kwaliteiten zorgen onbetwist voor het succes van deze band en verraad na de opmerkelijk switch tussen de instrumenten het muzikale talent van de man. De genoemde track straalt pure wanhoop en treurnis uit en de black metal invloeden zijn hier nog sterk aanwezig. Zangeres Lisa Johansson die pas later aan de band is toegevoegd, heeft op dit album nog niet zo’n nadrukkelijke invloed en is spaarzaam te horen. Toch zorgt zij met haar kristalheldere zang voor de broodnodige lichtpuntjes op de cd. Kenmerkend voor het geluid van Draconian is de schakeling tussen ritmes en maatsoorten, hoewel nooit uitbundig. Ook op dit album komt dat in de verschillende songs naar boven drijven en het in de gehele carrière weet de band die kwaliteit tot een trademark te vormen. The Cry of Silence is daar met haar dertien minuten het ultieme voorbeeld van.

Andere critici zullen zeggen dat het ritme in veel songs hetzelfde aanhoudt, dat kan je niet ontkennen. Het folkloristische The Solitude, en A Slumber Did My Spirit Seal zijn nummers waar dat inderdaad voor geldt, maar beschikken wel over een eigen identiteit.

Productioneel klinkt dit album zoals veel debuutalbums klinken. Er worden veel fouten gemaakt die later in de discografie van de band beter onder controle komen, net als bijvoorbeeld de zang van Lisa Johansson. Die maakt hier een onzekere indruk en ze weet nog geen nadrukkelijke stempel op het geluid te drukken. Het is al wel duidelijk te horen dat zij met haar stemklank over veel kwaliteiten beschikt, alleen de techniek laat haar regelmatig in de steek. Bijvoorbeeld in Akherousia, maar dat is muzikaal sowieso een nodeloze track die op het gebied van compositie niet goed genoeg is.

Voor de fan is dit een album die je in je cd kast wil hebben staan. Als je de band nog niet kent is het raadzaam om met een ander album binnen de discografie van de band te beginnen.

Ruard Veltmaat