Dream TheaterAlbum

“A Dramatic Turn Of Events” is het elfde studio album van Dream Theater, maar zal toch de geschiedenis ingaan als het eerste album zonder Mike Portnoy. In een interview geeft John Petrucci aan dat het vertrek van Mike Portnoy een extra druk op de bandleden heeft gelegd om te bewijzen dat de band nog steeds bestaansrecht heeft. En naar mijn mening zijn ze er hierin zeker geslaagd. Rudess, Myung, Petrucci en LaBrie hebben extra hun best gedaan om Portnoy te vergeten. De riffs van Petrucci, het stevige basgeluid van Myung en het toetsengeweld van Rudess zijn perfect. Zelfs de zang van LaBrie valt niet tegen, zodat een instrumentale versie van het album deze keer niet nodig is. “A Dramatic Turn Of Events” is zeker een album geworden dat het Dream Theatergeluid in alle ere hersteld, waardoor dit misschien wel hun beste album ooit is geworden.

Maar laten we beginnen met Mike Mangini, de nieuwe drummer van Dream Theater. We kennen Mike Mangini natuurlijk van de solouitstapjes van James LaBrie met MullMuzzler en “Elements of Persuasion”. Mike Mangini is een goede drummer, die perfect past in bij het Dream Theatergeluid. Het is natuurlijk moeilijk om in de voetsporen van één van ’s werelds beste drummers te treden, maar Mangini komt er goed vanaf. Hij blijft echter teveel op de achtergrond, doet te veel zijn best om zijn voorganger op te volgen en het echte talent van Mangini komt (nog) niet naar voren. Op het nummer Bridges In The Sky laat hij een beetje horen wat hij kan. De snelheid en drumintensiteit, waarmee hij in 2004 tot s’werelds snelste drummer is uitgeroepen, geven dit nummer een extra dimensie. Ik hoop dat bij toekomstige albums Mike Mangini meer zijn eigen kwaliteiten mag tonen en minder een Portnoy-kloon probeert te zijn.

Het album opent met On The Backs Of Angels dat al geruime tijd voor het verschijnen van het album op YouTube te beluisteren valt. Dit nummer heeft alles wat een Dream Theater nummer kan bevatten en het geeft daarmee goed aan wat je van het album verder kunt verwachten.
Maar voor mij is Outcry toch het nummer waarom ik ooit verliefd ben geworden op de muziek van Dream Theater. Het nummer opent vergelijkbaar met A Nightmare To Remember van hun vorige album “Black Clouds & Silver Lining”. Na de intro breekt het nummer in alle heftigheid los. Daarna volgt weer een tempowisseling met een overgang naar de technisch perfecte Jordan Rudess. Hij laat weer horen waarom hij bekend staat met het specifieke geluid dat hij uit zijn Continuum toetsenbord kan halen. Dit nummer kenmerkt zich verder door gitaarriffs, omringd met toetsensolo’s, die elkaar tot extreme hoogten drijven. Heavy momenten die ineens worden afgewisseld met melodieuze stukken, een perfect samenspel van gitaar, bas, toetsen en drums en het nummer eindigt – veel te vroeg – in een harmonieuze samenzang.
Voor deze recensie heb ik de recensies van hun vorige albums op onze website opnieuw bekeken. Rob van Oosten schreef bij het album “Images and Words”:  “Dit album bevat alles wat progressieve metal zo aantrekkelijk maakt: technisch perfect uitgevoerde nummers voorzien van de nodige emotie. En er wordt rijkelijk gestrooid met solo’s, breaks, sfeer- en tempowisselingen.” Dit recept is zeker van toepassing bij het nummer Outcry, maar gaat ook op voor het gehele album.

Het langste nummer van het album – dat met 12:26 minuten voor Dream Theater begrippen redelijk kort is – is geschreven door John Myung. John Myung heeft in dit nummer ook meteen een hoofdrol met diverse bassolo’s. Maar ook de andere leden laten van zich horen met diverse toetsen- en gitaarsolo’s. Het middenstuk doet hier en daar denken aan La Villa Strangiato van Rush. Petrucci zegt hierover: ‘Alex Lifeson was definitely in my mind as I was playing‘.

Het kortste nummer van het album Far From Heaven is geschreven door James LaBrie en is een ballad, waarop vooral de piano en de stem van LaBrie te horen zijn. James LaBrie legt in dit nummer erg veel emotie in zijn stem en het lijkt een soort liefdeslied gericht aan Mike Portnoy. ‘You can’t imagine the hell I’m going through / I’ve done all I can / But accept me as I am‘.

Dan nog even verder over de teksten en de hoes van het album. Natuurlijk slaat de titel van het album op de ingrijpende wijzigingen die de band sinds het vertrek van Mike Portnoy heeft meegemaakt. Ook de hoes drukt dit uit: iemand balancerend op een dunne draad die op knappen staat, terwijl het Dream Theatervliegtuig bijna ten onder gaat.
Petrucci, die voor dit album bijna alle teksten alleen heeft geschreven, geeft aan dat de nummers een verhaal vertellen. Als ik goed naar de teksten op dit album luister, dan worden enerzijds verhalen verteld van diverse dramatische gebeurtenissen in een mensenleven of ergens in de wereld. Zo beschrijft Outcry – met teksten als: ‘revolution has begon”, ‘far too many voices brutally suppressed’ en ‘but freedom has a price‘ – de opstanden in het Midden-Oosten, waar mensen vechten tegen onderdrukking en zo een dramatische verandering in de wereldgeschiedenis bewerkstelligen.
Maar anderzijds beluister ik in de teksten ook de ingrijpende wijziging die de band het afgelopen jaar – sinds het vertrek van Portnoy – heeft ondergaan. Het openingsnummer refereert mijn inziens al meteen naar de moeilijke periode die Mike Portnoy achterliet ‘We’re on to your agenda, the dead end road to nowhere‘. Ook in de andere nummers worden verwijzingen opgenomen naar deze dramatische gebeurtenis. Wat te denken van de titel van het nummer Lost Not Forgotten en de tekst ‘Have you questioned all the madness you invite?‘ in het nummer This Is The Life. Het slotnummer “Beneath The Surface” zou geschreven kunnen zijn door twee geliefden die uit elkaar gaan na een jarenlange relatie. Nu is een relatie van 26 jaar – waarin Petrucci en Portnoy hebben samengewerkt – ook een behoorlijk lange tijd.

Tekstueel wordt met dit album duidelijk een hoofdstuk afgesloten. Muzikaal is dit album een verzameling van hoogtepunten, verwijzend naar het verleden van Dream Theater, die op geheel eigen wijze is opgenomen. Het volgende album zal duidelijk moeten maken of ze hierna ook een nieuwe weg gaan inslaan. Dit is het album dat ze moesten maken om hun toekomst zeker te stellen en dat is ze meer dan gelukt. Een adembenemend mooi album dat me vanaf de eerste beluistering meteen heeft gepakt.

N.b. Het album is verkrijgbaar in de reguliere editie en in een speciale editie met een bonus dvd met de documentaire “The Spirit Carries On” waarin Dream Theater op zoek ging naar hun nieuwe drummer. Voor de echte liefhebber is er dan ook nog de Deluxe Collectors editie.

Mario van Os

Bestel deze cd rechtstreek bij Discorder.