ElegyAlbum

“Supremacy” is de opvolger van het in 1992 verschenen debuut “Labyrinth Of Dreams” van de Nederlandse progressieve metalband Elegy. Duidelijk is dat Elegy met het uitbrengen van “Supremacy” een graantje probeert mee te pikken van de stijgende populariteit van Dream Theater. De verwijzingen naar deze trendzetters in de progressieve metal klinken duidelijk door in de muziek van Elegy.

De cd begint op vlotte wijze met Windows Of The World. De beide gitaristen, Henk van der Laars en Gilbert Pot zijn duidelijk aan elkaar gewaagd en proberen elkaar af te troeven met vingervlugge solo’s. Zanger Eduard Hovinga zoekt het evenals James LaBrie voornamelijk in de hogere regionen. Henk van der Laars leidt Angels Grace rustig in op zijn Spaanse gitaar, maar de wendingen volgen elkaar al snel op. De toetsen kleuren het geluid verder in. Martin Helmantel en Dirk Bruinenberg leggen een solide basis neer en zorgen ervoor dat alles vloeiend in elkaar overloopt.

Dat beide gitaristen niet alleen uitblinken in het spelen van vingervlugge solo’s, maar ook uitstekend uit de voeten kunnen met meer emotionele stukken, blijkt uit de solo’s in Poisened Hearts. Zanger Eduard Hovinga heeft zo nu en dan moeite om zich staande te houden in de stevigere gedeelten van het nummer. In tegenstelling tot het gelijknamige nummer vertolkt door Iggy Pop is Lust For Life een ballade van het zuiverste water. De geleidelijke opbouw geeft dit nummer nog meer impact. Anouk is een nog geen twee minuten durend instrumentaal nummer. Een nummer dat eigenlijk meer iets weg heeft van een vingeroefening van Henk van der Laars.

Met Circles In The Sand schakelt Elegy weer een paar tandjes bij. De afwisseling tussen de snellere en langzamere gedeelten lopen onveranderd mooi en gelikt in elkaar over. Daar is absoluut niets geknutseld aan. Gilbert Pot en Henk van der Laars spelen ook prachtige duetten, zoals op Darkest-Night goed te horen is. Het ultra korte Close Your Eyes kan ik niet anders beschouwen als overbodig. Eduard Hovinga zingt twee keer de titel en dan is het voorbij.

Het titelnummer van de cd kent zo nu en dan donkere kantjes en die komen tot uiting in de zang. Het bijna zeven en een halve minuut durende Erase Me sluit “Supremacy” op overtuigende wijze af. Een zeer emotioneel nummer met een overtuigende Hovinga, waarbij alle bandleden zich van hun gevoelige kant laten zien.

Een uitstekend tweede album van deze Nederlandse band die nooit de erkenning heeft gekregen die het verdient.

Rob van Oosten