Epic MindAlbum

Voor een recensent is het funest als je bijna niets kan schrijven over een debuutalbum van een band en zeker als die premature eersteling ook nog eens helemaal niets uitstraalt. Ten eerste zet je met je conclusie de band waarschijnlijk gelijk op een achterstand en ten tweede wil het vaak ook nog helemaal niets zeggen over de voortgang van een collectief. Daarentegen zijn er debuutplaten waar je bijna niet van uitgesproken raakt, zo vol van avontuur. Laat het debuut van Epic Mind nu juist in die laatste categorie vallen. Tjonge, hier raak je niet over uitgepraat…

Ik kan ook alleen maar enthousiast zijn, want dit is een schijf geworden waar vier mannen uit Utrecht jarenlang met bloed, zweet en tranen aan hebben gewerkt. Een product vol passie en vuur. De band is in 2008 ontstaan en opgericht door gitarist en toetsenist Raoul van Oosten en toenmalige bassist Nathaniël Sonneveld. In 2009 komt er een drummer in de persoon van Fokert van Blom bij de band en in 2013 volgt zanger Leon Vonk. In 2015 verlaat Sonneveld wegens persoonlijke omstandigheden de band en wordt hij vervangen door de jonge Jari Stoppelenburg.

Waarom raak ik hier niet over uitgesproken? De twee eerste luisterbeurten voelden gelijk als een ware achtbaan. De band heeft met “Through The Labyrinth” een plaat geproduceerd die een enorme variatie aan melodieën en pure progmetal laat horen. Het is duidelijk dat grondlegger van de band Raoul van Oosten een dikke stempel op het totaalpakket heeft gedrukt, over de hele linie is hij dominant aanwezig en print daarmee een positieve, maar ook nadrukkelijke stempel op de muziek. Hij laat horen dat hij veel verschillende gitaartechnieken beheerst en zorgt op sommige momenten met zijn toetsenspel voor een mooie symfonische toets in het stevige geluid van de band. Zijn gitaarpartijen zijn krachtig, dominerend en episch, waardoor een band als Dream Theater als inspiratie genoemd mag worden. Maar de combinatie van zang en muziek doet mij ook vaak denken aan het werk van Tom de Wit van TDW. Daarnaast zijn er ook snoeiharde nummers te horen, bijvoorbeeld Heresy dat gedomineerd wordt door een vette riff. Het goede van Oosten is dat hij niet verzandt in één dezelfde melodie, in een song zijn diverse variaties te horen waardoor het continu aantrekkelijk blijft om te luisteren. Hierdoor zijn Heresy en het opvolgende Denim Recipe misschien wel de sterkste nummers van dit album.

Ook de wat meer rustige nummers zijn een genot voor het oor. Bijvoorbeeld Salvation is een mooi symfonisch samenspel, waar alle instrumenten aan elkaar gewaagd zijn. Hier en daar doet de muziek mij denken aan de rustige intermezzo’s van Ayreon. De magistrale gitaar(solo) in het midden is verfijnd, met veel gevoel gebracht en daardoor bijzonder mooi. De vergelijking met Ayreon gaat ook op voor de echte epic van het album: Perfect War Machine. En mensen, naast het sterke Heresy en Denim Recipe is dit een heerlijk uitdagende rollercoaster die je moet ondergaan. De epic bestaat uit drie delen die zowel de liefhebbers van dominerende als technische metal zeer zeker kunnen waarderen. Het is overigens wel oppassen geblazen voor de band, zo hier en daar is er gevaar voor overkill op het gebied van technisch vernuft, maar vooralsnog houden de heren het beperkt.

Een speciale alinea moeten we wijden aan zanger Leon Vonk. Die mag wat mij betreft de komende tijd aan het werk. Want hij kan bij het geïnteresseerde prog publiek zowel bewondering maar ook afkeurende reacties oogsten. In essentie heeft hij een interessante stem die – wanneer je Vonk op foto’s ziet – ook bij hem past. Hij heeft in de basis een mooi geluid met een rauw randje, maar hij heeft ook een wat hinderlijk accent dat niet iedereen zal waarderen en technisch is hij niet over het hele album sterk. Een ballade als Nameless komt daardoor niet heel sterk uit de steigers, hoewel het nummer muzikaal prima in elkaar steekt. Opvallend is dat Vonk wat mij betreft meer geschikt is voor de hardere nummers, waar hij met zijn rauwere, diepe uithalen wat meer overtuigt dan wanneer hij met de techniek gaat experimenteren. Voor mijn gevoel kan hij met wat verbeterde zangtechnieken en Angelsaksische uitspraak verder komen dan hij nu laat horen.

Ondanks wat kleine puntjes van kritiek op het gebied van zang is dit een heel fijn album geworden en geschikt voor de liefhebbers van bijvoorbeeld acts als Ayreon en Dream Theater. De cd biedt veel avontuur, variëteit en uitmuntende gitaarpartijen en je voelt de spelvreugde van de muzikanten in de muziek. Een debuut waar je als jonge band trots op kan zijn en op kan voortborduren in de toekomst.

Ruard Veltmaat