EvergreyAlbum

Als er één band binnen de prog metal scene is die consistent is in de geleverde kwaliteit van zijn werk is het wel Evergrey. Je zal de band niet snel op iets verrassends betrappen, maar dat betekent eveneens dat elk album weer vol staat met geweldige nummers.

De elfde langspeler, “The Atlantic”, vormt hierop geen uitzondering. Dat de band niet erg origineel is, wil niet zeggen dat er geen groei in zit, want “The Atlantic is wat mij betreft het beste Evergrey album tot nu toe.

De band is bijna berucht vanwege de vele bezettingswisselingen, maar “The Atlantic” is gemaakt door dezelfde bandleden als op de toch ook niet misselijke voorganger “The Storm Within”. Deze stabiliteit werpt zijn vruchten af hier. De ritmesectie staat als een huis – wat is die Jonas Ekdahl toch een heerlijke drummer – en Englund en Danhage toveren de ene strakke riff na de andere uit hun instrumenten. Zelfs toetsenist Rikard Zander, die toch vaak op de achtergrond opereerde, treedt hier meer dan gebruikelijk op de voorgrond. Dat Tom Englund tot één van de betere zangers in het genre behoort, behoeft geen verder betoog.

A Silent Arc trapt het album furieus af met een haast Meshuggah-achtige riff die werkelijk keihard naar binnen knalt. Het wordt echter nergens een aanslag op de zenuwen omdat het nummer ook een aantal fraaie melodieën kent gecombineerd met een sublieme gitaarsolo. En zoals we van Evergrey gewend zijn, staat het hele album vol met mooie, pakkende partijen. Veel van de refreinen nodigen uit tot meezingen. All I Have is een stuk trager dan de opener, maar bevat wel dezelfde lekkere ingrediënten. De manier waarop technisch vakmanschap en meeslepende partijen op dit album hand in hand gaan, grenst aan het perfecte. Luister maar eens naar het geweldige Currents, dat ook nog eens een epische finale kent met de toetsen van Zander. Ook de welhaast verplichte ballad ontbreekt niet. Departures is echter niets minder dan een blauwdruk hiervoor.

De vrouwelijke zang die op haast elk album wel op een nummer aanwezig was, ontbreekt op “The Atlantic”. Ongetwijfeld heeft dit te maken met de echtscheiding van Tom Englund en zijn vrouw Carina en die laatste nam op de meeste albums deze vocalen voor haar rekening. De introspectieve teksten van Englund op het album geven een fraaie metaforische weerspiegeling van het gebeuren in zijn privésituatie.

Ook gebruikelijk bij Evergrey is de grote zorg die aan het artwork wordt besteed. De digipack die ik ontving heeft een prachtige uitklaphoes en ook de tekeningen in het boekje zijn schitterend. Het album is ook op elpee verkrijgbaar en deze ziet er door de picturediscs met daarop de albumhoes echt subliem uit. De productie is weer in handen van Englund en Ekdahl en is werkelijk om door een ringetje te halen.

Evergrey weet op “The Atlantic” een geweldige symbiose te bewerkstelligen tussen spijkerharde passages en hele fijne melodieën. Het album kent gewoon tien hoogtepunten. De band bestaat inmiddels meer dat twintig jaar, maar als men platen dit niveau kan blijven maken, kan men nog minimaal eenzelfde periode mee. Dit is de prog metal release waar de overige releases in het genre in 2019 aan gespiegeld gaan worden. En ik kan me haast niet voorstellen dat het niveau gehaald gaat worden. Laat staan overtroffen.

Ralph Uffing
CD:

LP: