FEM

Mutazione

Info
Uitgekomen in: 2018
Land van herkomst:  Italië
Label: Eigen Beheer
Website:  www.femprogband.it
Luisteren kan je hier: https://femprogband.bandcamp.com/album/mutazione
Tracklist
Il Palazzo Del Chaos (0:25)
Io Mi Trasformo (6:21)
La Cura Delle Cose (5:55)
Musica Di Vento (6:35)
Mai Tardi (6:08)
Il Cielo Di Sé (7:57)
Attesa (2:58)
Mutazione (4:29)
Se C'è Una Buona Ragione (10:02)
Pietro Bertoni: blazers
Emanuele Borsati: drums, percussie
Marco Buzzi: basgitaar
Alberto Citterio: toetsen
Paolo Colombo: gitaar
Alessandro Graziano: zang, viool
Mutazione (2018)
Sulla Bolla Di Sapone (2014)

Het zal de lezers niet zijn ontgaan dat er elk jaar een flink aantal nieuwe bands opstaat, zoveel dat het onmogelijk is om ze allemaal een kans te geven.

In Italië lijkt dit soms nog wel erger dan elders: zelfs toen ik heel veel naar Italiaanse prog luisterde kon ik de nieuwe aanwas al niet bijhouden. Selecties maak je dan maar zoveel mogelijk op gevoel (toffe naam!, mooie hoes!), door bekende muzikanten die in de nieuwe groep opduiken of door het label waarop ze uitkomen. Toen in 2014 “Sulla Bolla Di Sapone” van de jonge band FEM verscheen, kwam deze bij mij op de radar doordat het via het Italiaanse label AltRock werd uitgegeven, en uitgaven van dat label hadden sowieso een paar streepjes voor omdat ze vaak wat avontuurlijker waren dan die van veel genregenoten.

Dat viel in de praktijk dan wel weer een beetje tegen, zo enthousiast als collega Erik was ik nou ook weer niet. De muziek was weliswaar van zeer hoge kwaliteit, maar kleurde toch wel erg netjes binnen de lijntjes van de Rock Progressivo Italiano. Toch bleef het album in de jaren erna zijn rondjes wel draaien en toen eind 2018 een opvolger verscheen, was ik benieuwd hoe de band zich ontwikkeld heeft. Daarbij vielen op voorhand drie zaken op: een nieuwe zanger, een extra bandlid voor de blazers en een nieuw label.
Drie veranderingen dus, en dan is het des te verrassender hoeveel erg eigenlijk bij het oude gebleven is. Pietro Bertoni brengt met trombone en tuba interessante accenten aan, maar hij had van mij een veel prominentere rol in het groepsgeluid mogen krijgen. Koperblazers zijn een ondergewaardeerde instrumentgroep in de RPI, dus een tamelijk simpele manier om jezelf te onderscheiden als band. Nu blijft het een geluid dat eigenlijk niet noemenswaardig afwijkt van datgene waar de Italiaanse progbands al een halve eeuw bekend om staan: uitwaaiende toetsenpartijen en theatrale zang. De nieuwe zanger, Alessandro Graziano, voldoet in dat opzicht ook volledig aan de verwachtingen. Met veel gevoel voor dramatiek zingt hij zich door lange lappen tekst heen, de noten lang aanhoudend voor wat extra effect. Het is niet slecht, sterker nog, het is zelfs erg goed, maar het verrast niet. Kenmerkend is hierbij het laatste nummer, Se C’è Una Buona Ragione, dat zeer energiek uit de startblokken schiet en waarop Graziano met een stemvervormer zingt, wat meteen een heel ander geluid geeft. Na een kleine twee minuten verandert het nummer echter in een traditioneel nummer, waar alle genrekenmerken terugkomen, tot het hemelse orgelspel aan toe.
Prijsnummer is wat mij betreft dan ook het nummer waarop het meest geëxperimenteerd wordt:  het jazzy (en instrumentale) Mai Tardi, waar funk de boventoon voert en bassist Marco Buzzi los mag gaan, bijgestaan door onder andere Fender Rhodes, clavinet en trombone. Een nummer dat een feest op het podium zal zijn.

“Mutazione” is een makkelijk album om te luisteren, maar een lastig album om te beoordelen. Ik hoor een jonge band die overloopt van het talent. Ik hoor een album dat – net als de voorganger overigens – tot de betere RPI-albums van dit millennium behoort. Ik hoor een hoop moois derhalve, en toch wringt het voor mij. Ik hoor namelijk uiteindelijk een band die reeds gebaande paden opnieuw bewandelt, terwijl ik het idee heb dat er nog meer uit deze groep te halen valt als ze de tradities meer los zouden laten. We gaan het hopelijk horen op een volgend album.

Wouter Brunner

Send this to a friend