French TVAlbum

Muziek voelt soms net aan als een taal. Met letters worden woorden, zinnen en verhalen gevormd. Evenzeer brengt het samenspel van noten bepaalde ideeën en sfeerbeelden over. Sommige literatuur kost moeite. Een boek zoals “Ulysses” van James Joyce akker je niet zo maar even door. Op eenzelfde wijze kan ook muziek erg lastig zijn, getuige bijvoorbeeld dit dikwijls ongrijpbare album. Verwacht taai luistervoer, met andere woorden!

French TV is al sinds medio jaren ’80 actief en een zekere tegendraadsheid blijkt een rode draad te zijn door het oeuvre van deze band. De Amerikanen maken recalcitrante prog vol met groovende, jazzy ritmes, die worden volgeschreven met dissonante klankkleuren. Hun stijl doet hierdoor denken aan bands als National Health en Samla Mammas Manna. De recensent bij het vorige album vergeleek deze muziek met die van de Canterbury scene. Deels snap ik dat wel. French TV is overduidelijk beïnvloed door jazzfusion, de arrangementen hebben een plagerige bijklank en de muzikanten nemen zichzelf overduidelijk niet al te serieus. Deze muziek heeft echter geen Brits soort tongue in cheek-humor. De typische frivole wispelturigheid komt tevens niet overeen. Hier hoor je eerder een welhaast dadaïstische tegendraadsheid, aangezien de pretentie van veel progrockers, op een welhaast Frank Zappa‘achtige manier, tot in het belachelijke lijkt te worden getrokken. Dit zorgt voor satirisch klinkende nummers die continue verrassende klanken afleveren.

Het probleem met dit soort onvoorspelbaarheid is echter dat de composities al snel incoherent klinken. De ontwikkelingen op dit album volgen elkaar dan ook snel op. Ik moet eerlijk toegeven soms de draad kwijt te zijn. Op het moment dat je het gevoel hebt dat een passage went, volgt de volgende ontwikkeling. Hoewel de structuren hectisch en onnavolgbaar zijn, bemerk je desalniettemin een zekere associatieve samenhang in de nummers. Het zijn een soort instrumentdromen die, ofschoon ze van de hak op de tak springen, dikwijls terugkeren tot een herkenbaar thema of ritme. Het oogt op voorhand ondoordringbaar. Het exotische geluid went daarentegen snel.

Deze gewenning is het gevolg van de aangename en consequent expressieve klanken op deze plaat. Zo bevat We’re putting On Our Bulldog Faces het heerlijk strakke basspel van Mike Sary. Deze baspartijen vormen een mooie kapstok binnen de composities en deze zijn een richtsnoer om de muziek te doorgronden. Het nummer klinkt hierdoor welhaast funky, zij het dat de overige instrumenten al snel surrealistische pennenvegen introduceren. Dat dit album veel sterke vondsten bevat, blijkt ook uit Schemp vs. Classical Economics. Dit nummer zet een mooie, ietwat paranoïde sfeer neer. Hoewel ook hier het tempo hoog ligt, keert af en toe jungleachtige percussie terug, hetgeen deze compositie een heerlijk, apart sfeertje geeft. Het is echter de afsluiter Metronome Crisis die het beste adstrueert wat deze plaat te bieden heeft. Een compositie vol met mooie snijdende passages, waarbij gelijk een zekere snelheid wordt gecreëerd. Het resultaat is een weelderige, bedwelmd klinkende luistertrip. Muziek die, evenals de rest van het album, overtuigt.

Dit blijkt kortom een uitstekende plaat, maar je moet wel goed tegen ietwat hectische, onnavolgbare muziek kunnen. “Number Eleven- Ambassors Of Good Health And Clean Living” is dan een album vol met intrigerende, zelfs ietwat dadaïstische klinkende progrock.  Muziek die net als een goed boek lang bijblijft.

Luke Peerdeman