GalahadAlbum

De mooiste cd’s brengen de heftigste emoties naar boven. En laat emoties nu een voorwaarde voor een geslaagd leven zijn….

Gemakshalve sla ik de toestanden van introductie van deze band maar even over. Want laat ik het zo zeggen: een ieder die het genre progressieve rock omarmt, maar deze van oorsprong neo progressieve band (nog) niet kent, moet zich op zijn of haar blote knietjes schamen. Zelfs al is het niet helemaal je smaak. Als je toevallig toch beschikt over deze onwetendheid, kan je nadat het bloed in je gelaat weer is gedaald, in onze rijke bibliotheek zoeken naar meer informatie over deze mammoetband, zodat je de volgende keer bij een te bezoeken concert van Galahad de medebezoekers kan imponeren met je onderlegdheid. Zo, die zinnen hakken er gelijk al in, of niet? Dat geeft een beetje aan dat het verhaal rond het treurige overlijden van Neil Pepper, bassist, toetsenist en een belangrijke pijler in de muziek van Galahad, een behoorlijke impact heeft gehad op mijn persoontje. Op 11 September 2011 overleed Pepper aan de gevolgen van kanker. Overigens is hij nog wel te horen op dit album, wat daarmee verraadt dat de cd al een tijd geleden is opgenomen en gepland stond voor 2011. Juist de combinatie van prachtige muziek met het dramatische verhaal hakte er enorm in bij mij. Het zet de moderne mens weer even met de voeten terug in de klei.

Wat gelijk bij de eerste tonen van deze cd opvalt is de kristalheldere en superdynamische productie. Daar valt werkelijk waar niets op aan te merken, zowel de mix als de mastering zijn van een uitstekend niveau. Producer en mixer Karl Groom had al een goede naam in deze business, ook dit keer maakt hij het helemaal waar. De ene keer straalt op uitstekende wijze de expressie en dramatiek in de nummers door, een andere keer juist weer de hoop. En dat maakt het gelijk al erg lekker te beluisteren. Kijk, die eerste belangrijke stap is al gezet.

Voorganger “Empires Never Last” is voor mij persoonlijk nog steeds één van de beste albums van deze prille eeuw en de band zou dan ook alle registers open moeten trekken om dat album te overtreffen. De verwachtingen lagen dan ook erg hoog toen dit schijfje zijn eerste draaibeurten ontving. Maar zoals de productie goed is, zijn ook de songs van een geweldig niveau. Als ‘kenner’ weet je natuurlijk dat Galahad in het verleden veelvuldig heeft geëxperimenteerd met dance, ambient en zelfs trance invloeden. Ook dit keer is dat van toepassing, zoals in Seize The Day. Dit is een ware lofzang aan het leven, zowel muzikaal als tekstueel. Het bevat een prachtig vette trance/dance beat die de ruimdenkende prog liefhebber doet smullen. Dit is zo sterk en prachtig, dat het op mijn eigen uitvaart gedraaid mag worden. Die lofzang aan het leven is tekstueel echter niet op elke track van toepassing. Sterker, de dood van Pepper heeft duidelijk zijn sporen achter gelaten in de teksten. Die waren ook een sterk dilemma voor Stu Nicholson, vooral die van Beyond The Barbed Wire, Suspended Animation en Singularity, aangezien Neil Pepper de muziek van die nummers had gecomponeerd en net als de overige nummers samen met de band had opgenomen. Veel van de teksten komen voort uit de verbintenis tussen Nicholson en Pepper, de daarbij gepaarde heftige emoties en vooral het verdriet na zijn dood. Dat deze teksten erg interessant zijn bewijst wel mijn cd boekje, die na een week luisteren al de nodige ‘littekens’ vertoont.

Galahad zet ondanks het vijf jaar broeden op het album de ingezette lijn van “Empires Never Last” door met heerlijke sequences, verslavende baspartijen, prachtige gitaarsolo’s en klinkende melodieën. Zo is Bitter And Twisted een nummer opgebouwd in meerdere fases, heeft een stuwende beat onder de muziek en is uiteindelijk een typisch Galahad track met het eveneens typerende stemgeluid van Stu Nicholson. De tekst en muziek gaan erg goed samen. Het nummer gaat over liegen, bedriegen, onredelijkheid en bitterheid, hetgeen ook goed waarneembaar is in de soms dreigend en cynisch aandoende muziek. Een vorm van agressiviteit op elegante manier gemusiceerd. Datzelfde sfeertje heeft ook Suspended Animation, met teksten die volgens Nicholson het meest persoonlijk zijn. Die hebben betrekking op het naderende einde van Peppers leven.

Dan hebben we nog Sleepers 2012. Dit is opnieuw opgenomen in het kader van het 25 jarig jubileum van de band (nu inmiddels al weer 27 jaar) omdat Nicholson en Pepper nooit 100 procent tevreden zijn geweest over het origineel. Het resultaat is een fris klinkend nummer dat wederom imponeert, hoewel mij het origineel ook altijd heeft aangestaan.

Battle Scars is mede door het trieste verhaal erachter een geweldig werkstuk geworden dat ongetwijfeld zijn sporen nalaat in de progwereld. De muziek is ouderwets goed met een klein vernieuwend randje. Alle elementen die de liefhebber van progressieve rock omarmt, zijn op dit album te horen, aangevuld met mooie ambient en dance invloeden. Daardoor wordt je op sommige momenten ook weer verrast, want hoe experimenteel de band in het verleden al was; Seize The Day is toch een opmerkelijke song, zelfs voor Galahad. De promosheet van Avalon Records sluit af met de opmerking dat de band ervan overtuigd is dat dit hun beste album ooit is. Nu schreeuwen artiesten dit wel vaker, maar deze keer kan het zo maar op waarheid berusten. Alleen al doordat het verdriet van de band op een intense, aangrijpende manier wordt overgebracht. Zo zie je maar weer, iedereen, werkelijk iedereen op deze wereld krijgt het ooit eens voor de kiezen. Daaruit blijkt dat verdriet universeel is, zo ook bij muzikanten. Rust zacht Neil Pepper. Dat we nog lang van je muziek mogen genieten.

Ruard Veltmaat