Gazpacho

London

Info
Uitgekomen in: 2011
Land van herkomst: Noorwegen
Label: K-Scope
Website: http://www.gazpachoworld.com/
MySpace: http://www.myspace.com.gazpachomusic/
Tracklist
Cd1:
Mass for Atropos I (3:56)
Defense Mechanism (6:19)
Snail (4:47)
Vera (7:41)
River (6:28)
Desert Flight (7:04)
The Walk, part 1 (7:52)
The Walk, part 2 (5:43)

Cd2:
Splendid Isolation (8:28)
Mass for Atropos II (2:04)
Missa Atropos (8:46)
Dream of Stone (17:30)
Chequered Light Buildings (6:28)
Upside Down (11:10)
Winter is Never
Thomas Andersen: toetsen, piano
Lars Erik Asp: drums, percussie
Mikael Krømer: viool, gitaar
Jan Henrik Ohme: zang
Kristian Olav Torp: basgitaar
Jon-Arne Vilbo: gitaar, akoestische gitaar
March Of Ghost (2012)
London (2011)
Missa Atropos (2010)
A Night At Loreley (cd/dvd) (2009)
Tick Tock (2009)
Night (2007)
Firebird (2005)
When Earth Lets Go (2004)
Bravo (2003)
Gazpacho / Get It While It's Hot (ep) (2002)

”Wat? Alweer een live-album van Gazpacho?”, was mijn eerste gedachte toen de vooraankondiging kwam van “London”, Gazpacho’s tweede livealbum in twee jaar tijd. Het enige studioalbum dat tussen “A Night At Loreley” (2009) en “London” is verschenen is immers “Missa Atropos” (2010). Aangezien dat echter van de drie meesterwerken-op-rij de plaat is die nog niet volledig tot me was doorgedrongen, was ik nieuwsgierig genoeg mij te wijden aan een oordeel van deze nieuwste telg uit de Gazpacho-stal.

Nu is de prog sowieso gezegend met een band als Gazpacho. Ze leverden de progressieve rock niet alleen de drie genoemde meesterwerken af (ook de eerste drie cd’s zijn trouwens bepaald niet slecht!), ze zorgden mijns inziens ook mede voor een stevige injectie in een ietwat ingedutte progscene, en legden met hun platen de lat voor de collega’s een stuk hoger. Maar is het tevens inmiddels algemeen bekend dat Gazpacho onvoorstelbaar goed live speelt. Ze hebben totaal geen moeite hun behoorlijk emotionele muziek op het podium te vertalen en “London” is daarvan absoluut het bewijs.

De grootste kracht van Gazpacho is dat de band altijd gaat voor het ’totaalplaatje’. De compositie, en vooral de stilistische manier waarop de Noorse band deze voor het publiek ontvouwt, geeft geen ruimte voor egotripperij. Ook al heeft Jan Henrik Ohme een uiterst markante stem, die wellicht niet iedereen zal bevallen, zelfs hij houdt zich strikt aan de al dan niet ongeschreven regels van de ‘stijl van Gazpacho’. Dat wil niet zeggen dat hij zich inhoudt. Met name in het op “Tick Tock” naar mijn mening niet goed uit de verf komende Desert Flight zingt hij de sterrenstelsels van de hemel. Ook gitarist Jon-Arne Vilbo verdient een eervolle vermelding. Zijn gitaarsolo’s zijn lijken functioneel en ambachtelijk, totdat je je eraan overgeeft, zoals in Vera, waar stiekem twee weergaloze solo’s in verwerkt zitten. Om nog maar te zwijgen over het eind van Missa Atropos, waar hij een hemelschreiende gitaarsolo ten beste geeft, afgewisseld met de zangcapriolen van Ohme.

De nadruk van “London” ligt zoals verwacht op het voorgaande “Missa Atropos”. Daarbij valt op dat de volgorde behoorlijk is omgegooid. Zo zijn Splendid Isolation en Vera wat meer naar voren gehaald, hetgeen beide tracks enorm ten goede komt. Daarnaast zijn de korte overgangstracks weggelaten, zodat slechts de hoogtepunten van de plaat te horen zijn. “Missa Atropos” is in mijn top 10 van 2010, maar ik zal em op basis van “London” nooit meer beluisteren; evenals dat ik voor “Tick Tock” waarschijnlijk voor altijd de versies van “A Night In Lorely” zal prefereren, zijn de gespeelde tracks van “Missa Atropos” op deze live-cd superieur aan de studiovariant. En laten we wel wezen: “Missa Atropos” duurt wat te lang.

Het is grappig dat een liveoptreden – of dat nu in de werkelijkheid is of na beluistering van een live-cd als deze – een bepaalde plaat of zelfs groep voor je kan openen. Ik had “Missa Atropos” nog niet geheel doorgrond, ik kon er geen vat op krijgen, het kwartje viel niet écht. Dankzij “London” vallen losse tracks als Missa Atropos, Defense Mechanism, River en vooral Splendid Isolation (let op het baswerk van Kristian Olav Torp!) ineens als een puzzel op zijn plaats. Elk van deze nummers brengt mij keer op keer volledig in vervoering. En dat is – vind ik – wat goede muziek behoort te doen. Je moet er in ‘op’ kunnen gaan.

De set wordt aangevuld met een werkelijk verpletterende uitvoering van The Walk, aangevuld met drie nummers van “Night” en de inmiddels geijkte afsluiter Winter Is Never. Wat betreft de nummers van “Night”: jammer dat ze Valerie’s Friend niet eens spelen, behoudens deze kleine kanttekening kan ik Dream Of Stone en Upside Down niet genoeg horen.

Wat lijkt op een overbodige uitgave, een ‘zoethoudertje’, blijkt bij bestudering niets minder te zijn dat de beste liveplaat van dit decennium. Nee, ik schaam me niet de boude stelling te doen: “London” is de “Seconds Out” van deze tijd.

Markwin Meeuws

2CD:
Koop bij bol.com

Send this to a friend