Hasse Fröberg Album

Hasse Fröberg besloot een aantal jaren geleden, toen The Flower Kings tijdelijk bij Roine Stolt thuis in de ijskast verdwenen, zelf een nieuwe band te beginnen. Hij had midden jaren tachtig al gezongen in de hard-rock band Spellbound met Jocke Marsh op gitaar. In de eerste helft van de jaren negentig startte hij zijn eigen band, genaamd Solid Blue, waarna hij bij The Flower Kings betrokken raakte.
Het eerste album met de Musical Companion, Future Past uit 2010, oogstte veel bewondering en sympathie. Het was dan ook een mooi gevarieerd album waarop Hasse zijn roots etaleerde, maar altijd in connectie met zijn Flower Kings geluid. Daarvoor is zijn stem ook te karakteristiek. Het tweede album, Powerplay, leverde ook veel positieve reacties op, maar ik persoonlijk was er aanzienlijk minder van gecharmeerd. De songs waren beduidend zwakker en de zang was met vlagen over de top.

Daarom ben ik ook blij verrast dat Hasse en zijn Musical Companion zich met dit derde titelloze album glansrijk revancheren. “HFMC” is gevuld met zeven sterke songs en een intro en outtro die ook elk een titel kregen, Seconds en Minutes.
In vergelijking met de eerste twee albums vind ik de songs op dit album sterker, met meer prog-ingrediënten bereid, en bol staan van instrumentaal avontuur.
De eerste twee albums, maar ook de live-optredens, wekten de indruk dat de muzikanten van HFMC geen ware meesters op hun instrument zijn, zoals bijvoorbeeld Jonas Reingold of Mike Portnoy, om maar een paar kanjers uit de prog te noemen. Op dit derde album vonden de heren het schijnbaar tijd om uit hun schulp te kruipen. Hadden ze dat maar eerder gedaan. Vooral Anton Lindsjö op gitaar en Kjell Haraldsson op toetsen verrassen ons regelmatig met smaakvol en technisch hoogstaand spel.

De link met The Flower Kings van de laatste jaren is op dit album zeer prominent aanwezig. Zowel in de zanglijnen, het gitaarwerk, maar zeker ook in de opbouw en de sfeer van de nummers. The Flower Kings staan, met name in hun epics, garant voor nummers met veel verschillende thema’s, sferen, ritmes en maatsoorten die dan vervolgens op een organische wijze tot een geheel worden gesmeed. Vooral met dat laatste aspect heeft Hasse met zijn Musical Companion nog wel eens wat moeite, waardoor nummers soms een zeer verrassende of onnatuurlijke twist krijgen. Voorbeelden hiervan zijn onder andere Everything Can Change en Someone Else’s Fault. Deze laatste titel heeft na ruim drie minuten wel een heerlijke gitaarlick met dito gitaarsolo, gevolgd door een mooie classic-rock chorus. De gitaarlick in Something Worth Dying For is er een waar ze bij Led Zeppelin jaloers op zouden zijn geweest. Verder knalt dit nummer er heerlijk op zijn Uriah Heeps uit. Klasse!

Andere prijsnummers zijn Can’t Stop The Clock, In The Warmth Of The Evening en met name Pages, dat opent als een waar anthem en zich daarna ontwikkelt als een echte prog-epic met een respectabele lengte van ruim vijftien minuten en een prachtige gitaarsolo in het rustige middendeel. Dit nummer heeft, vooral in de akkoord-opeenvolgingen, veel gelijkenis met It Will Be A Good Day (The River) van “The Ladder” van Yes. Hasse Fröberg heeft bij The Flower Kings natuurlijk al vaker met succes de rol van Jon Anderson op zich genomen (Soon). Ook op dit album laat hij, vooral in de rustigere passages, met zijn melodielijnen duidelijk horen door deze zanger/componist te zijn beïnvloed. Voor het overige straalt zijn, ietwat hese, stem natuurlijk in het stevigere werk.

Nu Roine Stolt The Flower Kings alweer zo’n twee jaar ‘on hold’ heeft gezet, heeft zanger Hasse Fröberg voor een meer dan gelijkwaardig alternatief gezorgd. Voorwaar een puike prestatie.
Come on, in 2015 it’s Hasse for King!

Math Lemmen