Hasse Froberg & Musical Companion

Powerplay

Info
Uitgekomen in: 2012
Land van herkomst: Zweden
Label: Reingold Records
Website & Luistermogelijkheid : www.hassefroberg.com
Tracklist
My River To Cross (10:14)
The World Keeps Turning (4:11)
The Final Hour (12:29)
Waves (5:19)
Venice CA (5:01)
Is It Ever Gonna Happen (7:57)
White Butterfly (2:30)
The Chosen Ones (7:40)
Godsong (5:34)
Hasse Fröberg: zang, gitaar
Kjell Haraldsson: toetsen
Anton Lindsjö: gitaar, mandoline
Ola Strandberg: drums, percussie
Thomsson: basgitaar
Powerplay (2012)
Future Past (2010)

Met “Future Past” verbaasde Hasse Fröberg & Musical Companion in 2010 vriend en vijand. Al snel maakte het kwintet duidelijk dat het niet bij een eenmalig album zou blijven, maar dat de groep een blijvertje is. Met “Powerplay” wordt dit dubbel en dwars bevestigd. Deze opvolger is niet alleen een voortzetting van de koers die op het debuut is ingezet, maar gelijk een bewijs waartoe de Zweden in staat zijn. Op “Powerplay” worden namelijk grenzen opgezocht, verlegd en zelfs overschreden. Met recht een albumtitel die refereert aan de sport waar de Zweden regelmatig wereldkampioen in waren: ijshockey.

Dat Fröberg zijn afkomst uit The Flower Kings niet verloochend laten diverse passages in het openingsnummer My River To Cross onmiddellijk horen. Maar vrienden, wees niet bevreesd, de bloemenkoninklijke invloeden blijven alleen tot dit nummer beperkt. Al snel zijn het de pompende gitaarakkoorden van Anton Lindsjö en de diep knorrende basgitaar van Thomsson die je meevoeren in een degelijk opgebouwd nummer waarin ook Kjell Haraldsson loos mag gaan met raspende Hammond klanken en wervelende toetsenloopjes. Wat ik in voorgaande alinea bedoel met grenzen opzoeken laat Fröberg horen in een staaltje lenigheidsoefening van de stembanden halverwege en aan het eind van dit nummer. Je vraagt je af hoe hij dat live gaat klaarspelen. Naadloos gaat het nummer over in de melodieuze rocker The World Keeps Turning met wederom het hesige stemgeluid van een op volle kracht vooruit zingende Fröberg.

Dat “Powerplay” ruiger en minder gepolijst klinkt dan “Future Past” laat The Final Hour horen met zijn ‘crispy’ gitaargeluid en bewust een tikje uit de maat gaande ‘breaks’. Het schijnt dat dit album vrijwel live in de studio is opgenomen zonder hoofdtelefoons te gebruiken. Geen idee wat dit voor consequentie heeft voor de muziek, maar wat mij betreft mikken ze die hoofdtelefoons voorgoed in de dichtstbijzijnde boom. Wellicht verklaart dit het knotsgekke laatste stuk van het nummer met maffe ritmes en tempowisselingen.

De rocker in Fröberg heeft ook gevoelige kanten en een ragfijn gevoel voor melodie. Dat laat hij op een indrukwekkende wijze horen in Waves. De mooie kanten van zijn stem komen vooral in deze midtempo nummers tot zijn recht. Concentreer je ook eens op het zwoele toetsenspel van Haraldsson. Met iedere luisterbeurt hoor je hoe belangrijk zijn aandeel in de muziek is.  Maar ook het korte en vrijwel akoestische White Butterfly is van een zeldzame breekbaarheid.
Een beetje te simpel en tegen het zoetsappige vind ik Venice CA. We horen hier een zomers aandoend gitaarliedje van een The Eagles allooi, inclusief mierzoete melodie die oneindig herhaalt wordt en daardoor nog dagen in je hoofd blijft hangen. En dat is wat je nu precies niet wilt. Maar gelukkig maakt de opvolgende ruige rocksong Is It Ever Gonna Happen alles weer ruimschoots goed dankzij onder meer de open drumpatronen van Ola Strandberg die geen klap teveel slaat. Waar ik in mijn recensie van “Future Past” repte over een opvallende Supertramp-riedel, neemt Haraldsson mij wederom bij de neus door halverwege weer met een dergelijke riedel op de proppen te komen. De resterende twee nummers The Chosen Ones (met  tal van vlotte toetsenloopjes) en het aan Queen denkende Godsong zijn een stijlvol besluit. Dat Fröberg in deze meezinger en de laatste minuten van het album vocaal gezien over de top (lees grens) gaat, is hem vergeven.

‘Powerplay’ staat in het ijshockey voor de speelwijze bij een man-meer situatie die verkregen wordt na een straf van de opponent. Het team met dat mannetje meer probeert de tegenstander in te sluiten en daarmee snel te scoren. Hasse Fröberg & Musical Companion heeft met deze schijf die man-meer-situatie niet nodig om snel en doeltreffend te scoren.

Hans Ravensbergen

Bestel deze cd rechtstreeks bij Discorder

Send this to a friend