HollowsceneAlbum

Coriolanus is wellicht één van de minder bekende tragedies van William Shakespeare. Het stuk over de gelijknamige Romeinse staatsman inspireerde het Italiaanse Hollowscene om er een album aan te wijden. De eerste vijf nummers hebben de subtitel “Broken Coriolanus” meegekregen. De Italianen kennen sowieso hun klassiekers; het zesde nummer, The Worm is gebaseerd op het gedicht ‘The Conqueror Worm’ van Edgar Allan Poe en het album sluit af met de Gentle Giant cover The Moon is Down van “Acquiring the Taste”.

Hollowscene is een formatie van zes mannen en een vrouw. De oprichting dateert al uit 1990, maar de huidige bandnaam werd in 2016 gekozen. Voor de tijd ging de band door het leven als Banaau en het bracht onder die naam slechts een EP uit.

De muziek van Hollowscene is sterk op de jaren ’70 geënte symfonische rock. Al vanaf het eerste nummer is het duidelijk waar dit naar toe gaat. De toetsen zijn dominant aanwezig en de ruim voorhanden zijnde tempowisselingen worden hier en daar opgeleukt met subtiel fluitspel. De gitaristen hebben goed geluisterd naar Steve Hackett en verwijzingen naar Genesis en Camel zijn niet te missen.

Waar we – zoals wel vaker bij Italiaanse bands die in het Engels zingen – eveneens tegenaan lopen is het feit dat de zang zo nu en dan gepaard gaat met toch wel een flink Italiaans accent. Zoals aangegeven brengt de band hier een ode aan een tweetal klassiek literaire werken en dat zorgt ervoor dat er zo nu en dan flinke lappen tekst voorbij komen. En dan begint zo’n accent na een tijdje wel op te vallen. Ook is Andrea Massimo geen bovengemiddeld zanger en eigenlijk is het jammer dat fluitist Demetra Fogazza niet meer ruimte krijgt om te zingen. Alleen in het ruim dertien minuten durende Rage & Sorrow mag zij een deeltje van de vocalen voor haar rekening nemen. Omdat de muziek prima is, is dit slechts een klein smetje op het blazoen. De nostalgisch ingestelde prog fan komt hier behoorlijk aan zijn of haar trekken. Met twee gitaristen en twee toetsenisten ligt het gevaar op de loer dat het te bombastisch wordt, maar de productie is prima en daar is dus geen sprake van.

Het album valt dus grofweg in twee stukken te verdelen. “Broken Coriolanus” kunnen we misschien nog het beste typeren als een epic van een dikke veertig minuten. Niet dat er veel muzikale thema’s herhaald worden, maar het wordt toch als een geheel gepresenteerd. Het kent een sterk begin wat direct de aandacht vraagt terwijl het slot ook een prachtige finale kent met het nodige solowerk op gitaar en toetsen. De twee ‘losse’ nummers doen er niet voor onder, hoewel de Gentle Giant cover het natuurlijk niet bij het origineel haalt.

“Hollowscene” is een rijke symfonische plaat die wel wat tijd nodig heeft om in te dalen. Dat heeft hoofdzakelijk te maken met al genoemde zaken betreffende de zang. Ook lijken de zanglijnen in eerste instantie zo nu en dan een beetje ‘naast’ de muziek te lopen. Maar zoals wel vaker, gebeurt het dat na meerdere malen luisteren de stukken uiteindelijk toch op hun plek vallen. Deze Italiaanse band heeft eigenlijk een prima Britse symfo plaat afgeleverd.

Ralph Uffing