HourglassAlbum

Hourglass mag van mij heel, heel groot worden binnen de prog. Wat deze Amerikaanse band rond gitarist Brick Williams laat horen is niet misselijk. Ik was bij de vorige plaat, hun debuut “The Journey Into”, al onder de indruk van hun mengeling van symfonische hardrock, progmetal en neoprog. Wat ik op deze opvolger “Subconscious” hoor doet me versteld staan.

Ruim 17 minuten neemt men de tijd voor The Hammer’s Strike, dat begint als een ode aan Dream Theater, maar al snel een lang instrumentaal gedeelte kent, waarin het ene thema na het andere zich ontvouwt. Williams is een uitstekende gitarist, maar mijn complimenten gaan vooral uit naar Eric Robertson, verantwoordelijk voor het neo-element in Hourglass. De toetsenfratsen die hij als afwisseling voor de prima gitaarsolo’s van Williams geeft, zijn voorbeeldig te noemen. Cody Walker heeft een zeer aangename stem, wellicht wat te lief voor zulke muziek, maar toch zeer passend. Voeg daaraan toe de kennis dat drummer John Dunston en bassist Clark Woolstenhulme in het dagelijkse leven lesgeven in hun instrument en je snapt dat we te maken hebben met een talentvolle band.

Het langzamere, sfeervolle Altered State, met klasse basloopjes van Woolstenhulme, laat horen dat hun inbreng op het aangekondigde Moody Blues-tributealbum nog zo gek niet is.
Ruim 20 minuten neemt men de tijd voor Mists Of Darkness, dat na een korte instrumentale passage begint als een ode aan Kansas, met een zalig ritme, prachtige samenzang en die lollige neoriedeltjes uit het arsenaal van Robertson. Al roffelend geeft Dunston even drumles, alvorens het ritme danig op te voeren. Hourglass weet de prachtigste melodieën uit de hoge hoed te toveren, om vervolgens gewoon weer een nieuw thema aan te kondigen. Beetje naar Genesis geluisterd jongens? Toch klinkt het nergens gekunsteld, of – om met Erik’s favoriete woordje te spreken – geknutseld. Integendeel, de composities mogen ingewikkeld klinken, maar de onderlinge samenhang van de thema’s is voorbeeldig te noemen. Het eerste gedeelte, Washed Away, maakt op mij meer indruk dan het laatste gedeelte, Silent Suffering. Maar de gitaarsolo van Williams (vijf minuten voor het einde) is er eentje om een punt aan te zuigen. Het slotthema, gedragen door piano en contrabas (jawel!) is weer schitterend. Majestueus komt het nummer middels het tweede refrein tot een passende conclusie.

Kippenvel, als het korte Thread The Needle brutaal komt binnenwandelen. Een heftig, rockend nummer, om het publiek wakker te schudden. Ja, we zijn weer bij de les.
Ruim 32 minuten neemt men de tijd voor Exit Wounds, dat klinkt als een ode aan Styx. Nu lijkt de stem van Walker wel wat op die van Tommy Shaw van deze klassieke rockband. De lange suite begint met het aanstekelijke Farewell, welke een aanlokkelijk refrein kent. The Soldier laat om te beginnen andermaal horen wat een talent Dunston op de drumkit is. Het patriottisch klinkende nummer over een soldaat die huis en haard verlaat om zijn land te verdedigen, blijkt een keur aan invloeden en bronnen te kennen en de luisteraar verveelt zich geen moment. Walker zingt knap en zeer ingetogen terwijl de figuurlijke hel rondom losbarst. Met name in het ‘Bullets fill the air’-gedeelte raak ik meer en meer onder de indruk.

Het oorlogssfeertje wordt nog verhoogd in het op en top symfonische The Unbeliever, dat een verslavend ritme kent en zware toetsenpartijen van Robertson. In het verhaal sterft de soldaat, het opvolgende gedeelte laat de reacties horen van zoon, dochter, vrouw en vader. De titel van het lange nummer wordt duidelijk en een ieder probeert rond te komen met het feit dat de belangrijkste persoon in hun leven zijn eigen leven voor een ‘hoger doel’ heeft gegeven. Het thema wordt mooi ingekleed met de prachtigste muziek en de blijkbaar positief en gelovige band weet er een overtuigende ‘boodschap’ uit te distilleren.

Terug naar de muziek, blijkt Daddy’s Little Girl een overtuigende akoestisch intermezzo te zijn. Mooi en een welkom rustpunt. Het basspel van Woolstenhulme aan het einde is opnieuw voorbeeldig en vormt de overgang naar het eveneens rustig opgebouwde The Believer, dat een The Unbeliever mooi terugkoppelt. Widowed laat tenslotte heel mooi wat Pink Floyd-invloedjes gelden. De conclusie heeft dezelfde melodie als Farewell. Let vooral op de samenzang aan het einde. Exit Wounds is als geheel niet zo sterk als de andere twee lange nummers, ook niet na enkele keren luisteren. Toch is ook deze suite zeer genietbaar en laat die op zijn minst de veelzijdigheid van de band zien.

Je zou kunnen stellen dat Hourglass misschien een beetje tussen wal en schip beland kan raken. Het is feitelijk te soft voor de gemiddelde progmetalfan en wellicht te hard voor de ouderwetse symfonische rockfan. Of de band wordt juist omarmd door beide groepen, hetgeen ik hoop. Ik pleit daarom voor deze fantastische band, juist om deze reden en omdat ik met recht meen dat Hourglass het beste uit de beide progwerelden in zich verenigt.

Markwin Meeuws