Kaprekar's Constant

Depth Of Field

Info
Uitgekomen in: 2019
Land van herkomst:  Verenigd Koninkrijk
Label:  Talking Elephant Records
Website:  http://www.kaprekarsconstant.com/
Luisteren kan je hier:  https://kaprekars.bandcamp.com/
Tracklist
Rosherville Part I (10:34)
Holywell Street (4:47)
Ghost Planes (10:41)
The Nightwatchman (6:09)
White Star’s Sunrise (23:43)
Rosherville Part II (9:35)
Depth Of Field (2:09)
David Jackson: saxofoons, fluit
Dorie Jackson: zang, achtergrondzang
Bill Jefferson: zang, achtergrondzang
Nick Jefferson: basgitaar, gitaar, toetsen, gesproken woord
Al Nicholson: gitaar, piano, toetsen, mandoline
Mark Walker: drums, percussie
Mike Westergaard: piano, toetsen, gitaar, achtergrondzang
Met medewerking van:
Ian Anderson: gesproken woord op Rosherville Part II
Depth Of Field (2019)
Fate Outsmarts Desire (2017)

“The depth of field a moment sealed in time”

Scherptediepte is de afstand tussen de dichtstbijzijnde en verste punten die acceptabel worden afgebeeld op een foto. Het is de vertaling van de titel van het tweede album van Kaprekar’s Constant. Het is een goede metafoor voor de fraaie verhalen die ook op dit album weer worden verteld. Het zijn verhalen over grote gebeurtenissen die zich veraf lijken af te spelen, maar die dichterbij worden gehaald door in te zoomen op één of meerdere individuen die een rol spelen in deze gebeurtenissen.

Op voorhand waren mijn verwachtingen voor dit album zeer hooggespannen. Het debuut, “Fate Outsmarts Desire”, uit 2017 vind ik misschien wel het beste album dat ik ooit voor Progwereld heb mogen bespreken. Dat zorgt er natuurlijk voor dat je een beetje tussen hoop en vrees in komt te leven. Zal het nieuwe album ook zo goed zijn of loopt het uit op een teleurstelling?

Het album is opgenomen in nagenoeg dezelfde bezetting als het eerste album. Alleen Caravan-drummer Mark Walker heeft de plek ingenomen van de vertrokken Phil Gould. Oprichters Nick Jefferson en Al Nicholson zijn opnieuw verantwoordelijk voor de composities, alleen hebben zij nu hulp gekregen van Mike Westergaard die heeft  meegeschreven aan alle nummers. Evenals op het eerste album is hij verantwoordelijk voor de kraakheldere productie.

We krijgen hier opnieuw een mix op ons bordje van kortere en (erg) lange nummers. Eén van die langere nummers, Rosherville, trapt het album af. Het nummer is op het album echter in tweeën gehakt, zodat we de reprise als een soort van toetje aan het einde van het album voorgeschoteld krijgen. De track start met een Pink Floyd-achtige intro, maar na twee minuten krijgen we het geluid te horen wat sterk in het verlengde ligt van het debuut. Dat betekent dus lekker orkestraal aangezette nummers met sterke invloeden vanuit de folk rock. Alomtegenwoordig op het album is opnieuw voormalig Van Der Graaf Generator blazer David Jackson. Op zes van de zeven tracks is hij te horen op allerlei blaasinstrumenten. Aanvankelijk lijkt hij veel minder prominent aanwezig dan op het vorige album, maar schijn bedriegt hier. Zijn partijen getuigen van een uitmuntende subtiliteit en het blijkt dat zelfs een grootheid als Jackson zeer wel in staat is om in dienst van de nummers te spelen.

De feitelijke sterren op dit album zijn de liedjes, die stuk voor stuk weer van een indrukwekkende schoonheid zijn. Net zoals een band als Big Big Train vaak doet, zijn hier enkele mooie verhalen vervat in evenzo fraaie nummers. Voor een uitleg van enkele van deze verhalen verwijs ik graag naar het interview dat ik had met Nick Jefferson.

Als we dan toch wat uitblinkers van vlees en bloed moeten aanwijzen, valt die eer te beurt aan Dorie Jackson en Bill Jefferson. De rol van Dorie Jackson is groter dan op “Fate Outsmarts Desire” en Bill Jefferson zingt een stuk beter dan op die plaat. Maar de echte magie treedt op als deze twee vocalisten hun krachten bundelen. Op Ghost Planes, White Star’s Sunrise en het al genoemde Rosherville komen enkele zeer fraaie harmoniepartijen voorbij. Het gebeurt niet vaak dat een vrouwelijke en mannelijke stem zo goed bij elkaar passen.

Het is weer op en top Britse prog wat we hier te horen krijgen. De muziek bevat de pastorale elementen van Genesis, het symfonische karakter van Yes en een hele flinke dosis folk van een band als Jethro Tull. Om dit laatste te illustreren vertolkt Ian Anderson een gastrol op het album op Rosherville Part II.

Het valt voor bands vaak niet mee om een goed debuut te laten opvolgen door een plaat die zich met de eersteling kan meten. Kaprekar’s Constant doet dit echter met glans. Het is weer bijna zeventig minuten intens genieten. Of het nu een ‘klein’ nummer is als The Nightwatchman met prachtige vocalen van Dorie Jackson of een imposante kolos als het bijna vierentwintig minuten klokkende White Star’s Sunrise dat in de verte wel wat doet denken aan het schitterende Hallsands van het vorige album, het is allemaal even prachtig. Het album had niet direct de grote impact die “Fate Outsmarts Desire” op me had, maar “Depth Of Field” groeit met elke beluistering. Dit album zal weer in veel jaarlijsten opduiken; in die van mij gaat het in vast en zeker weer erg hoog eindigen.

Ralph Uffing

Send this to a friend