Bush, Kate

Hounds Of Love

Info
Uitgekomen in 1985
Land van herkomst: Groot-Brittannië
Label: EMI
website: www.katebush.com
Tracklist
Hounds Of Love
Running Up That Hill [A Deal With God] (5:00)
Hounds Of Love (3:03)
The Big Sky (4:40)
Mother Stands For Comfort (3:08)
Cloudbusting (5:10)

The Ninth Wave

And Dream Of Sheep (2:46)
Under Ice (2:22)
Waking The Witch (4:17)
Watching You Without Me (4:06)
Jig Of Life (4:17)
Hello Earth (6:00)
The Morning Fog (2:37) 
Kate Bush: zang, piano, Fairlight

Met medewerking van:

Brian Bath: achtergrondzang, gitaar
John Carder Bush: achtergrondzang, vertelstem
Paddy Bush: balailaka, achtergrondzang, didgeridoo, fujare
Stuart Elliot: drums
Donal Lunny: bouzouki, bodhran
Kevin McAlea: synthesizer sequences
Charlie Morgan: drums, klappen
Alan Murphy: gitaren
Liam O'Flynn: Uillean pipes
Del Palmer: bas, klappen, achtergrondzang, Fairlight bas, Linn programmering
Morris Pert: percussie
John Sheahan: whistles, fiddle
Danny Thompson: contrabas
Eberhard Weber: bas
Jonathan Williams: cello
John Williams: klassieke gitaar
Youth: bas

En:

The Medicci Sextet: strijksextet
The Richard Hickox Singers: koor
Aerial (2005)
The Red Shoes (1993)
The Sensual World (1989)
The Whole Story (1986)
Hounds Of Love (1985)
The Dreaming (1982)
Never For Ever (1980)
Lionheart (1978)
The Kick Inside (1978)

Dit album is een optelsom van alle lessen die Kate Bush in de jaren daarvoor en met name op de voorganger “The Dreaming” had geleerd. Je creativiteit de vrije loop laten en uitbundig experimenteren kan ontzettend nuttig zijn en verbluffende resultaten opleveren, zoals blijkt op het voorgaande album, maar kan ook als resultaat hebben dat mensen je niet helemaal meer kunnen volgen.

Leverden de eerste drie albums haar al het stempel ‘een-beetje-vreemd-maar-wel-lekker’ op, met “The Dreaming” werd dat ingeruild voor ‘excentriekeling- die-misschien-een-beetje-de-weg-kwijt-is?’ Het is echter met “Hounds Of Love” dat Kate Bush al haar critici met twee rake klappen volledig knock-out weet te slaan.Klap no.1 zijn de eerste vijf nummers die gezamenlijk kant 1 (want dit is er nog eentje uit de nadagen van de LP) van dit album vormen. Vijf songs die vanuit diverse perspectieven kijken naar liefde, relaties en emotionele banden. Running Up That Hill (A Deal With God) opent het album en wat direct opvalt zijn de drums die deels een combinatie lijken van echte drums en kille klanken uit de Linn-drummachine. Bijna motorisch doch niet stug maar meer hypnotiserend. Ook wordt er helemaal geen gebruik gemaakt van bekkens (evenals bijvoorbeeld op Peter Gabriel’s derde album), wat er voor zorgt dat de klank constant open blijft. Naarmate het nummer vordert voegen meer klanken zich in het geluidsbeeld met een hoofdrol voor het, anno 2005 nog steeds, vreemde geluid van de Fairlight sampler / synthesizer. Maar ook dringt heel geniepig het gitaarspel van Alan Murphy naar voren, spel dat hier bij vlagen zelfs wat aan de uithalen van Robert Fripp doet denken.

Het titelstuk is nog meer Spartaans van klank met de zang van Kate Bush, de klanken uit haar Fairlight, de donderende drums en de eenzaam riffende cello van Jonathan Williams. The Big Sky heeft al net zo’n hypnotiserend karakter als Running Up That Hill door de prominente drumklank. En hoewel hij een beetje verborgen is in de mix valt mijn oor gelijk op de drukke baspartij van Youth (toen nog lid van Killing Joke maar later een gevierd producer van onder andere U2).

Kate Bush neemt voor het eerst achter de piano plaats op dit album in Mother Stands For Comfort, ondersteund door het glijdende basspel van Eberhard Weber op zijn fretloze bas. Maar het zijn de elektronische ritmes – deels opgebouwd uit brekend glas – en vervormde fluitklanken uit haar Fairlight (die me hier erg doen denken aan de muziek van Mike Oldfield voor de film “The Killing Fields” uit 1984) die het geheel toch weer dat bijzondere Kate Bush sfeertje geven. Het door de strijkers van het Medicci Sextet gedomineerde en epische Cloudbusting sluit deel 1 van dit album op uiterst toegankelijke wijze af.

En dat is precies wat dit eerste deel van het album zo bijzonder maakt. Dit is progressieve pop in optima forma. Nummers die gezegend zijn met sterke melodieën zonder dat er artistiek water bij de wijn is gedaan. De extremiteiten van het voorgaande album zijn een beetje gladgestreken wat voornamelijk terug te horen is de hoofdzangpartijen van Bush zelf. De koortjes, stemmetjes en dergelijke zijn er nog steeds, maar minder nadrukkelijk aanwezig. Dit alles gevat in een productie die anno 1985 volledig bij de tijd en hypermodern was, maar nu misschien ietsje te kaal over zal komen en nog altijd lichtjaren verwijderd is van het hoge plasticgehalte van zoveel muziek uit die tijd.

En dan komen we bij The Ninth Wave, de overkoepelende titel voor de rest van het album en tevens de geniepige linkse hoek die voor de knock-out zal zorgen. Een zevendelige liederencyclus gebaseerd op het verhaal van een vrouw die van haar boot overboord is geslagen en zich in een donkere nacht in verdrinkingsnood bevindt. In een tijdsbestek van iets meer dan 26 minuten worden we geconfronteerd met de emoties van deze vrouw, haar strijd om bij bewustzijn te blijven, maar ook haar hallucinaties over haar (imaginair?) verleden, haar emotionele afscheid van het leven en de onverwachte redding.

Dit alles wordt ondersteund door misschien wel Bush’ meest ambitieuze muziek tot dat moment. Muziek die qua filmische lading die van Pink Floyd ten tijde van “Dark Side Of The Moon” en “The Wall” naar de kroon probeert te steken zonder overigens daar echt op te willen lijken. Het is met name het subtiele gebruik van diverse geluidseffecten dat hier de oorzaak van is. And Dream Of Sheep is Kate Bush zoals de liefhebbers haar misschien nog wel het liefst horen: zingend achter haar piano met een licht folky inkleuring door bouzouki en whistles. Fairlight-strijkers (weer een klank die ook opduikt op Mike Oldfield’s album “Crises”) zijn de basis voor Under Ice. Waking The Witch lijkt in eerste instantie een voortzetting van And Dream Of Sheep met de pianoklanken en diverse stemmen (audio-hallucinaties?) die proberen om de vrouw die in het water ligt bij de les te houden. Wat volgt is het meest bizarre deel van het album waarin Bush haar stem bijna tot op grunt-niveau vervormt. We lijken onder invloed van de kou van het water, waarin de vrouw worstelt voor haar leven, als het ware terug te gaan naar een soort van onderbewust verleden waarin vrouwen in het water werden gesmeten om te kijken of ze wel of niet heks waren (heksen bleven drijven). Sommige vocale uithalen van Bush doen me hier soms ook erg denken aan Siouxsie And The Banshees.

In Watching You Without Me lijkt de hoofdpersoon langzaam weg te zakken in een soort van bewusteloosheid. Bijna gemompelde zang van Kate Bush en een donkere contrabaspartij ondersteunen dit. Maar de moed wordt nog niet opgegeven middels Jig Of Life. Het enige stuk muziek op dit album dat in zijn basis niet van de hand is van Kate Bush, maar een stuk oude Ierse folkmuziek gevonden door broer Paddy Bush en ondersteund door een opzwepend Iers arrangement van Bill Whelan, dat een voorbode is voor zijn werk voor het dansspektakel “Riverdance”.

Hello Earth is het symfonische zwaartepunt van het album. Een emotioneel zingende Kate Bush begeleidt zichzelf op de piano waarna langzamerhand een strijkorkest onder leiding van Michael Kamen zich bij haar voegt. De hoofdpersoon berust zich in dit stuk in haar lot en neemt afscheid van het aardse leven. Maar onverhoeds lijkt ze toch gered (tenminste zo interpreteer ik het), want in The Morning Fog is het licht dat langzaam op haar afkwam een boot die haar in de vroege morgen uit het water oppikt en door de ochtendmist naar haar wachtende familieleden brengt. Een opgewekt (elektronisch) drumritme en lichtvoetig klassiek gitaarspel van John Williams sluiten het album (geheel in lijn met het verhaal) abrupt, maar op een positieve toon af.”Hounds Of Love” is een album dat een nagenoeg perfecte balans is tussen aan de ene kant voor een groot publiek toegankelijk willen zijn en aan de andere kant datzelfde publiek ook iets voor willen schotelen dat tot nadenken stemt, iets dat meeslepend en gedurfd is. Dit is geen ‘kunst-om-het-kunstzinnig-zijn’ maar een meesterwerk dat uiteindelijk nog tot in de lengte van jaren ons muzikale voldoening zal weten te bieden.

Christian Bekhuis

Send this to a friend