KayakAlbum

Toen Kayak in 2000 na vele jaren weer bij elkaar kwam en het sterke “Close To The Fire” uitbracht, gaf de band al aan dat het, in tegenstelling tot bijvoorbeeld Doe Maar, geen gelegenheidsreünie zou zijn. Nu, bijna twee jaar later, ligt de opvolger alweer op de plank en is dat bewijs wel geleverd.

Op het nieuwe schijfje staan maar liefst veertien nieuwe nummers. De band heeft niet stilgezeten. Wat opvalt is dat elf songs klokken tussen de 3:26 en de 4:52 minuten, niet bepaald lange liedjes dus. Icarus vormt de uitzondering, met zijn dikke acht minuten is dit het langste nummer. Het is ook verreweg het beste en meest symfonische nummer. Het opent met zang en piano, gevolgd door dreigende orkestraties om vervolgens uit te barsten in een explosie van opzwepend gitaarspel en donkere toetsen. De melodie is lekker pakkend en het nummer raast met zijn vele tempowisselingen, als een achtbaan aan je voorbij. Met name de strijkers en het melodieuze gitaarspel maken dit nummer tot een Kayakklassieker en kan het zich moeiteloos scharen tussen nummers als Mammoth, Merlin, Close To The Fire en Starlight Dancer.

Miracle Man is wat meer up-tempo en recht-toe-recht-aan maar het is zeker een sterk nummer. Lekker opzwepend toetsenspel van Scherpenzeel en strakke drums van Koopman zijn hier verantwoordelijk voor. “Night Vision” is trouwens het eerste album met Bert Heerink (Vandenberg) als frontman. Op “Close To The Fire” was het nog Max Werner. Heerinks stem is erg goed, al had ik van zo’n rocker wel iets meer agressie in zijn stem verwacht.

Cassandra is één van de vele ballads die op dit album staan. Een mierzoet nummer met een melodie die zich na één luisterbeurt voor de rest van de dag in je hoofd nestelt. Het instrumentale tussenstukje met akoestische gitaar is erg mooi. Ook A Million Years is weer zo’n “gevoelig” nummer. Het euforische gevoel dat ik aan het begin nog had, is inmiddels al diep weggezakt. Het mooie gitaarwerk in het nummer maakt een hoop goed. Water For Guns is weer up-tempo met mooi toetsenwerk van Scherpenzeel en een pakkend refrein. Het kent verder geen pieken of dalen. Waar is het grote Kayak uit de jaren ’70 met zijn breed uitgesponnen instrumentale stukken, met het volop aanwezige, typerende en vaak razend vlugge toetsenspel van Scherpenzeel, gebleven? Deze cd flirt wel heel erg met commercie!

Met The Way Of The World zijn we in de big band beland. Dit wordt voornamelijk door de blazers en de typische achtergrondzang veroorzaakt. Good Riddance is trouwens in dezelfde stijl, al is dit nummer door het krachtige drumspel van Koopman iets pittiger.

Het tweede sterke nummer van “Night Vision”, is het door Pim Koopman geschreven Tradition. Het nummer doet me enigszins aan Queen denken met Brian May-achtig gitaarspel en meerstemmige zangpartijen. Daarnaast kent het de zelfde kracht als veel Queennummers. Ook A Life Without Parole is geschreven door Koopmans. Dit is een prima song, met flink wat afwisseling en mooi gitaarspel.

Verder zijn het alleen nog maar ballads en rustige nummers die we te horen krijgen. Als ik dan na afloop de rekening opmaak, kom ik tot de conclusie dat de nieuwe plaat van deze symfogrootheden precies twee symfonische nummers bevat (Icarus en Tradition) en dat de rest bestaat uit overwegend ballads of wat krachtige popsongs. Het is al uit mijn verhaal op te maken: ik moet zeggen dat ik best teleurgesteld ben. Kayak was altijd de vaandeldrager van de Nederlandse symfo, een groep mannen die duidelijk hun eigen koers vaarde, maar die nu afdwaalt naar de commercie en de symfo bijna helemaal uit het oog hebben verloren. Zonde.

Maarten Goossensen